ورزشکاران جانباز و معلول پاراآسیایی، الگوهایی برای تمام جامعه؛ بی‌منت و بدون غُر
ورزشکاران ایرانی حاضر در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ اندونزی کاری کردند کارستان و افتخاری دیگر را رقم زدند.
به گزارش مشرق، به هر فردی که بخواهد تعریف دقیقی از اراده، پشتکار و مایوس نشدن را بداند باید آدرس بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک را داد، جایی که عده‌ای ورزشکار جانباز و معلول از ایران دور هم جمع می‌شوند تا فارغ از نقصی که در یکی از اعضای بدنشان دارند، به رقابت بپردازند. کاروان ایران در سومین دوره بازی‌های پاراآسیایی در جاکارتا کاری کرد کارستان؛ شاهکار بزرگ در اندونزی. کاری که خیلی از افرادی که معلولیت یا نقض عضوی ندارند، نمی‌توانند انجام دهند. کسب رتبه سومی و رقابت شانه‌به‌شانه با کره‌جنوبی برای کسب عنوان دومی.
کدام جملات می‌تواند عملکرد فوق‌العاده شاهین ایزدیار را توصیف کند؟ اصلاً کلمه‌ای هست که بتواند کار استثنایی این شناگر که در این دوره از بازی‌ها 6 طلا و یک نقره گرفت را وصف کند؟ چه می‌توان بر زبان آورد؟ کار هاجر صفرزاده دوومیدانی‌کار ایران که برای گرفتن مدال نقره خودش را به زمین انداخت تا زودتر به خط پایان برسد و مصدوم هم شد با کدام جملات قابل بیان و ستایش است؟ عملکرد تک‌تک افرادی که در این بازی‌ها با همت عالی و انگیزه بالا شرکت کردند با چه چیزی قابل مقایسه است؟ درباره سیامند رحمان و رکوردشکنی‌هایش چه حرفی می‌توان زد؟ درباره ورزشکارانی که رکوردشکنی کردند؛ چطور؟ زبان قاصر است از تمجید از بانوان افتخارآفرین ایران با حجاب اسلامی. نمی‌شود اسم تک‌تک این ورزشکاران افتخارآفرین را آورد، اما می‌شود گفت درود به همه شما.
خیلی از انسان‌های سالم به محض کوچکترین زخم یا خراش یا درد از زندگی ناامید می‌شوند و به زمین و زمان بدوبیراه می‌گویند اما ورزشکارانی که در بازی‌های پاراآسیایی یا پارالمپیک با تمام محدودیت‌ها حاضر می‌شوند اراده و پشتکار را معنی می‌کنند. آن بسکتبالیستی که پس از برخورد با ویلچرش به زمین می‌خورد نهایت اراده و انگیزه است؛ نه او که تک‌تک این ورزشکاران که با افتخار برای ایران تلاش کردند.
شاید کلیشه‌ای‌ترین جمله این باشد که «معلولیت، محدودیت نیست» اما این جمله کلیشه‌ای را باید بارها نوشت، باید بارها آن را خواند و باید بارها و بارها تکرارش کرد. تک‌تک این افراد که با سخت‌ترین شرایط و کمترین امکانات، زندگی ورزشی و شهری خود را می‌گذارند، برای ما الگو هستند؛ بدون شک. آنها نه توقعی دارند و نه مثل خیلی از ورزشکاران سالم که مشهور هم هستند، بی‌جهت گلایه می‌کنند؛ غُرِ بی‌جهت هم نمی‌زنند. نه بر سر مردم منت می‌گذارند و نه برای آنها کلاس؛ آنها خودِ خودشان هستند؛ بدون ریا، بدون تزویر. آفرین به همت‌تان، آفرین به غیرت‌تان، آفرین به اراده‌تان.
کاروان پاراآسیایی در بازی‌های آسیایی 2018 اندونزی 51 طلا، 41 نقره و 43 برنز گرفت و با مجموع 136 مدال به کار خود پایان داد و یک پله نسبت به دوره گذشته پیشرفت داشت. جز خسته‌نباشید و دست‌مریزاد به ورزشکاران، مربیان و روسا و مسئولان کمیته پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولین چیز دیگری نمی‌توان گفت. باید قدر این ورزشکاران را دانست و به آنها بها داد. باید به موقع به وعده‌ها عمل کرد و پاداش‌هایشان را داد. باید قدر آنها را دانست.
