علامه مجلسی رحمه‌الله می‌نویسد: «پس از نوافل یومیه، نمازی مانند این نماز به‌لحاظ سند و زیادی ثواب نیست».[زادالمعاد، ص۳۲۰]
همچنین می‌نویسد: «مشهور بین علما این است که می‌توان نماز جعفر را به‌جای نوافل یومیه خواند و ثواب هر دو برای او ثابت است».[زادالمعاد، ص۳۲۴]
و نیز: «در روایت و کلام علما آمده است به هنگام ضرورت و عجله می‌توان نماز جعفر را بدون تسبیحات آن به‌جا آورد و سپس تسبیحات را در راه خواند».[ زادالمعاد، ص۳۲۴-۳۲۵]
همچنین: «روایت صحیح وارد شده است که اگر کاری پیش آمد می‌توان بین دو نماز فاصله انداخت».[ زادالمعاد، ص۳۲۵]
علامه مجلسی رحمه‌الله می‌نویسد: «پس از نوافل یومیه، نمازی مانند این نماز به‌لحاظ سند و زیادی ثواب نیست». همچنین می‌نویسد: «مشهور بین علما این است که می‌توان نماز جعفر را به‌جای نوافل یومیه خواند و ثواب هر دو برای او ثابت است». و نیز: «در روایت و کلام علما آمده است به هنگام ضرورت و عجله می‌توان نماز جعفر را بدون تسبیحات آن به‌جا آورد و سپس تسبیحات را در راه خواند». همچنین: «روایت صحیح وارد شده است که اگر کاری پیش آمد می‌توان بین دو نماز فاصله انداخت».
نماز حضرت جعفر علیه‌السلام، که به نماز حبوه و نماز تسبیح هم معروف است، چهار رکعت است (دو نماز دو رکعتی)؛ در رکعت نخست، پس از حمد، سورۀ «إذا زلزت الأرض»، در رکعت دوم پس از حمد، سورۀ «والعادیات»، در رکعت سوم پس از حمد سوره، «إذا جاء نصر الله» و در رکعت پایانی پس از حمد، سورۀ «قل هو الله» خوانده می‌شود. در این نماز، مجموعاً ۳۰۰ مرتبه تسبیحات اربعه (سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ) گفته می‌شود به این صورت:
در هر رکعت (بعد ازحمد و سوره مخصوص آن رکعت و) پیش از رکوع، پانزده مرتبه تسبیحات اربعه، در رکوع ده مرتبه، پس از بلند شدن از رکوع (و در حالت قیام بعد از رکوع) ده مرتبه، در سجدۀ اول ده مرتبه، پس از سر برداشتن از سجده ده مرتبه، در سجدۀ دوم ده مرتبه و پس از سر برداشتن از سجدۀ دوم نیز ده مرتبه ذکر تسبیحات اربعه خوانده می‌شود. پس از این برخاسته، بقیۀ رکعت‌ها نیز به همین صورت خوانده می‌شود.
در روایتی از امام صادق علیه‌السلام آمده است که در سجدۀ آخر نماز پس از تسبیحات این دعا خوانده می‌شود:
سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ الْوَقَارَ، سُبْحَانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْمَجْدِ وَ تَکَرَّمَ بِهِ، سُبْحَانَ مَنْ لَا یَنْبَغِی التَّسْبِیحُ إِلَّا لَهُ، سُبْحَانَ مَنْ أَحْصَى کُلَّ شَیْءٍ عِلْمُهُ، سُبْحَانَ ذِی الْمَنِّ وَ النِّعَمِ، سُبْحَانَ ذِی الْقُدْرَةِ وَ الْکَرَمِ، اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِکَ، وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ کِتَابِکَ وَ اسْمِکَ الْأَعْظَمِ، وَ کَلِمَاتِکَ التَّامَّةِ الَّتِی تَمَّتْ صِدْقًا وَ عَدْلًا، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ.
پاک و منزه است آن که لباس عزت و وقار به بر دارد، پاک و منزه است آن که به بزرگى مهر ورزد، و به آن گرامى باشد، پاک و منزه است آن که پاکى جز براى او سزاوار نیست. پاک و منزه است آن که دانشش هر چیز را بر شمارد، پاک و منزه است آن سرچشمۀ فضل و بخشش، پاک و منزه است آن داراى قدرت و کرم. خدایا از تو خواستارم به حق بندها و جایگاه‌هاى شکوه عرشت، و به حق نهایت مهرت که در کتابت آوردى، و نام بزرگت و کلمات بى‌عیب‌ونقصت که در راستى و عدالت بس کمال یافته‌اند، بر محمد و خاندانش درود فرست.
سپس حاجتت را بخواه.
در روایت دیگری از امام صادق علیه‌السلام آمده است که به مفضل فرمودند: هرگاه حاجت ضروری داشتی نماز جعفر علیه‌السلام را بخوان و سپس این دعا را بخوان و از خدا حاجتت را بخواه که ان‌شاءالله برآورده می‌شود:
به اندازه یک نفَس هر کدام از این ذکرها را بگو:
یَا رَبِّ یَا رَبِّ یَا رَبِّ
یَا رَبَّاهْ یَا رَبَّاهْ یَا رَبَّاهْ
رَبِّ رَبِّ یَا رَبِّ
یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ
یَا رَحِیمُ یَا رَحِیمُ یَا رَحِیمُ
و هفت مرتبه هر یک از این ذکرها را بگو:
یَا رَحْمَنُ یَا رَحْمَنُ یَا رَحْمَنُ
یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
سپس این دعا را بخوان(بلدالامین، ص۱۵۰):
اللَّهُمَّ إِنِّی أَفْتَتِحُ الْقَوْلَ بِحَمْدِکَ، وَ أَنْطِقُ بِالثَّنَاءِ عَلَیْکَ، وَ أُمَجِّدُکَ وَ لَا غَایَةَ لِمَدْحِکَ، وَ أُثْنِی عَلَیْکَ وَ مَنْ یَبْلُغُ غَایَةَ ثَنَائِکَ وَ أَمَدَ مَجْدِکَ، وَ أَنَّى لِخَلِیقَتِکَ کُنْهُ مَعْرِفَةِ مَجْدِکَ، وَ أَیَّ زَمَنٍ لَمْ تَکُنْ مَمْدُوحًا بِفَضْلِکَ، مَوْصُوفًا بِمَجْدِکَ، عَوَّادًا عَلَى الْمُذْنِبِینَ بِحِلْمِکَ، تَخَلَّفَ سُکَّانُ أَرْضِکَ عَنْ طَاعَتِکَ فَکُنْتَ عَلَیْهِمْ عَطُوفًا بِجُودِکَ، جَوَادًا بِفَضْلِکَ، عَوَّادًا بِکَرَمِکَ، یَا لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، الْمَنَّانُ ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ.
سپس دعای منقول در زادالمعاد(ص ۳۲۳) به این صورت خوانده می‌شود:
سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ تَرَدَّى بِهِ، سُبْحَانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْمَجْدِ وَ تَکَرَّمَ بِهِ، سُبْحَانَ مَنْ لَا یَنْبَغِی التَّسْبِیحُ إِلَّا لَهُ جَلَّ جَلَالُهُ، سُبْحَانَ مَنْ أَحْصَى کُلَّ شَیْءٍ بِعِلْمِهِ وَ خَلَقَهُ بِقُدْرَتِهِ، سُبْحَانَ ذِی الْمَنِّ وَ النِّعَمِ، سُبْحَانَ ذِی الْقُدْرَةِ وَ الْکَرَمِ. اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِکَ، وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ کِتَابِکَ وَ بِاسْمِکَ الْأَعْظَمِ، وَ کَلِمَاتِکَ التَّامَّاتِ الَّتِی تَمَّتْ صِدْقًا وَ عَدْلًا، أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الطَّیِّبِینَ الطَّاهِرِینَ، وَ أَنْ تَجْمَعَ لِی خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ بَعْدَ عُمُرٍ طَوِیلٍ، اللَّهُمَّ أَنْتَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ، الْخَالِقُ الرَّازِقُ الْمُحْیِی الْمُمِیتُ، الْبَدِیءُ الْبَدِیعُ، لَکَ الْکَرَمُ وَ لَکَ الْمَجْدُ، وَ لَکَ الْمَنُّ وَ لَکَ الْجُودُ، وَ لَکَ الْأَمْرُ وَحْدَکَ لَا شَرِیکَ لَکَ، یَا وَاحِدُ یَا أَحَدُ، یَا صَمَدُ یَا مَنْ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ، وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ، یَا أَهْلَ التَّقْوَى وَ یَا أَهْلَ الْمَغْفِرَةِ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، یَا عَفُوُّ یَا غَفُورُ، یَا وَدُودُ یَا شَکُورُ، أَنْتَ أَبَرُّ بِی مِنْ أَبِی وَ أُمِّی، وَ أَرْحَمُ بِی مِنْ نَفْسِی وَ مِنَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ، یَا کَرِیمُ یَا جَوَادُ، اللَّهُمَّ إِنِّی صَلَّیْتُ هَذِهِ الصَّلَاةَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِکَ، وَ طَلَبَ نَائِلِکَ وَ مَعْرُوفِکَ، وَ رَجَاءَ رِفْدِکَ وَ جَائِزَتِکَ، وَ عَظِیمَ عَفْوِکَ وَ قَدِیمَ غُفْرَانِکَ، اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ ارْفَعْهَا فِی عِلِّیِّینَ، وَ تَقَبَّلْهَا مِنِّی، وَ اجْعَلْ نَائِلَکَ وَ مَعْرُوفَکَ وَ رَجَاءَ مَا أَرْجُو مِنْکَ فَکَاکَ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ، وَ الْفَوْزَ بِالْجَنَّةِ وَ مَا جَمَعْتَ مِنْ أَنْوَاعِ النَّعِیمِ، وَ مِنْ حُسْنِ الْحُورِ الْعِینِ، وَ اجْعَلْ جَائِزَتِی مِنْکَ الْعِتْقَ مِنَ النَّارِ وَ غُفْرَانَ ذُنُوبِی، وَ ذُنُوبِ وَالِدَیَّ وَ مَا وَلَدَا، وَ جَمِیعِ إِخْوَانِی وَ أَخَوَاتِیَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ الْمُسْلِمِینَ وَ الْمُسْلِمَاتِ، الْأَحْیَاءِ مِنْهُمْ وَ الْأَمْوَاتِ، وَ أَنْ تَسْتَجِیبَ دُعَائِی وَ تَرْحَمَ صَرْخَتِی وَ نِدَائِی، وَ لَا تَرُدَّنِی خَائِبًا خَاسِرًا، وَ اقْلِبْنِی مُفْلِحًا مُنْجِحًا مَرْحُومًا، مُسْتَجَابًا دُعَائِی، مَغْفُورًا لِی یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ، قَدْ عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ، فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْکَ، یَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ، یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ، یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالرَّحْمَةِ، یَا نَفَّاحًا بِالْخَیْرَاتِ، یَا مُعْطِیَ السُّؤْلَاتِ، یَا فَکَّاکَ الرِّقَابِ مِنَ النَّارِ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ فُکَّ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ، وَ أَعْطِنِی سُؤْلِی، وَ اسْتَجِبْ دُعَائِی، وَ ارْحَمْ صَرْخَتِی وَ تَضَرُّعِی وَ نِدَائِی، وَ اقْضِ لِی حَوَائِجِی کُلَّهَا لِدُنْیَایَ وَ آخِرَتِی وَ دِینِی، مَا ذَکَرْتُ مِنْهَا وَ مَا لَمْ أَذْکُرْ، وَ اجْعَلْ لِی فِی ذَلِکَ الْخِیَرَةَ، وَ لَا تَرُدَّنِی خَائِبًا خَاسِرًا، وَ اقْلِبْنِی مُفْلِحًا مُنْجِحًا مُسْتَجَابًا لِی دُعَائِی، مَغْفُورًا لِی مَرْحُومًا یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، یَا مُحَمَّدُ یَا أبَاالْقَاسِمِ یَا رَسُولَ اللَّهِ، یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ، أَنَا عَبْدُکُمَا وَ مَوْلَاکُمَا، غَیْرُ مُسْتَنْکِفٍ وَ لَا مُسْتَکْبِرٍ، بَلْ خَاضِعٌ ذَلِیلٌ عَبْدٌ مُقِرٌّ، مُتَمَسِّکٌ بِحَبْلِکُمَا، مُعْتَصِمٌ مِنْ ذُنُوبِی بِوَلَایَتِکُمَا، أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى بِکُمَا، وَ أَتَوَسَّلُ إِلَى اللَّهِ بِکُمَا، وَ أُقَدِّمُکُمَا بَیْنَ یَدَیْ حَوَائِجِی إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، فَاشْفَعَا لِی فِی فَکَاکِ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ، وَ غُفْرَانِ ذُنُوبِی، وَ إِجَابَةِ دُعَائِی، اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ تَقَبَّلْ دُعَائِی وَ اغْفِرْ لِی، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
آیت‌الله بهجت رحمه‌الله می‌فرمود: «بعد از نماز و ادعیۀ آن به سجده روید و با چشم گریان اگرچه با قطرۀ اشکی که چشم تَر شود اشک بریزید و حاجتتان را بخواهید».
منبع: کتاب بهجت‌الدعاء، ص ٣۶٧.
