سیدحسن نصرالله : هر جنگ احتمالی علیه ایران به معنای پایان اسرائیل خواهد بود

سیدحسن نصرالله در سخنرانی روز عاشورا:

​

دبیر کل حزب‌الله لبنان در سخنرانی سالروز شهادت امام حسین علیه السلام (عاشورا) حضور گسترده مردم در مراسم عاشورا را پاسخ به ندای تاریخی امام از قلب محاصره در کربلا دانست.

به گزارش مشرق، سید حسن نصرالله در سخنرانی روز عاشورای سال ۱۴۴۱  حضور گسترده مردم در مراسم عزاداری روز عاشورا را پاسخی به ندای تاریخی امام حسین علیه السلام در کربلاء در قلب محاصره آن روز دانست و گفت، صدای آن روز امام حسین امروز از گلوی هر فرد مظلوم محاصره شده در این زمانه بیرون می‌آید.

نصرالله در سخنان روز عاشورا، بار دیگر درباره هر گونه اقدام نظامی علیه ایران هشدار داد و گفت، اگر کسانی فکر می‌کنند که این چنین جنگ احتمالی علیه ایران به معنای پایان محور مقاومت خواهد بود بدانند که این جنگ به معنای پایان اسرائیل و سلطه آمریکا در منطقه خواهد بود.

دبیر کل حزب‌الله، قدرت مقاومت را به رژیم صهیونیستی گوشزد کرد و ضمن بیان آنکه دشمن برای نخستین بار برای خود کمربندی امنیتی به عمق هفت‌کیلومتر داخل مرز ایجاد می‌کند، هشدار داد که اگر بار دیگر به لبنان تجاوز شود، مقاومت به صورت مناسب و متناسب پاسخ خواهد داد و دیگر هیچ خط قرمزی برای مقاومت وجود ندارد.

مشروح سخنرانی

نصرالله ضمن تشکر از عزاداران حسینی در سراسر لبنان و دیگر نقاط، حضور گسترده مردم در مراسم عزاداری روز عاشورا را پاسخی به ندای تاریخی امام حسین علیه السلام در کربلا در قلب محاصره آن روز دانست و گفت، صدای آن روز امام حسین امروز از گلوی هر فرد مظلوم محاصره شده در این زمانه بیرون می‌آید.

به گزارش شبکه المنار، نصرالله گفت: این حضور گسترده، بیان‌کننده لبیک شما به آن ندای تاریخی در روز دهم ماه محرم الحرام در قلب صحرای کربلاست؛ روزی که در محاصره و خطر بود. بعد از آمدن نسل‌های متوالی، امروز حس می‌کنیم که امام حسین ما را صدا می‌زند و همینطور نسل‌های بعد تا روز قیامت را. صدای حسین از حنجره همه مظلومان و ستمدیدگان و مستضعفان در کشور ما و سراسر دنیا بیرون می‌آید و فریاد می‌زند که آیا یاری کننده‌ای هست که مرا یاری کند؟.

فلسطین نقطه اتکای مبارزه با طرح آمریکا و اسرائیل است

نصرالله با اشاره به موضوع فلسطین، اعلام کرد که سخنانش را با موضوع فلسطین آغاز می‌کند. او گفت، مقاومت در کنار مردم فلسطین و حقوق آنان ایستاده و خود را به آن متعهد می‌داند.

نصرالله گفت: فلسطین، موضوع اصلی ماست و بار دیگر همراه مردم خود اعلام می‌کنیم که امت ما راهی جز مقاومت به عنوان راهی برای آزادسازی فلسطین ندارد. ما تعهد ابدی خود به آرمان فلسطین را بار دیگر اعلام می‌کنیم هر چند که این موضع برای ما هزینه زیادی داشته است اما باید بگوییم که آرمان فلسطین، نقطه اتکای اصلی برای مقابله با پروژه آمریکایی اسرائیلی در منطقه است. ملت فلسطین از آرمان و مقدسات خود حمایت خواهد کرد. ما در کنار مردم فلسطین و مقاومت آنان در کرانه باختری و غزه و اسرای فلسطین در زندان‌های اشغالگران ایستاده‌ایم و با مقاومت آنان در یک سنگریم. ما در لبنان اعلام می‌کنیم که به حقوق آوارگان فلسطینی حاضر در لبنان پایبند هستیم؛ آوارگانی که خواستار بازگشت به سرزمین خود هستند.

جنگ عربستان در یمن چیزی جز شکست و ننگ ابدی برایش نخواهد داشت

نصرالله در خصوص یمن گفت: در یمن نیز سال جدید هجری قمری و عاشورا و کربلای جدیدی آمد. ملت یمن امروز نماد مظلومیت، محاصره، غربت است، همانطور که امام حسین در کربلا غریب بود. جنگ علیه یمن در سایه سکوت دنیا و شراکت آمریکا و انگلیس ادامه دارد و زنان و بچه‌های یمنی با سلاح این کشورها کشته می‌شوند. ادامه جنگ عربستان و امارات برای آنان چیزی جز شکست، خواری و ننگ ابدی و تاریخی و عذاب در قیامت نخواهد داشت. 

وی افزود: هیچ یک از اهدافی که عربستان و امارات اعلام کرده بودند محقق نشده است. و آنچه در جنوب یمن [جنگ نیابتی ریاض و ابوظبی] در جریان است، دروغ آنان درباره حمایت از "دولت قانونی" یمن را نشان داد و نشان داد که طرح‌هایشان با هدف تجزیه یمن و برای تضعیف و استضعاف آن است. روشن شد که همه شعارهایشان برای توجیه آغاز جنگ علیه یمن دروغ بود. آنها به منابع و ثروت یمن طمع دارند. آنها به بهانه آنچه آن را نفوذ ایران در یمن می‌خواندند به این کشور حمله کردند. وقتش رسیده که همه یمنی‌ها بدانند که حقیقت اهداف سعودی و اماراتی در یمن چیست و از تکیه بر اردوگاه متجاوزان دست بردارند وسلاح‌شان را زمین بگذارند و وارد گفت‌وگوی ملی شوند و یمن یکپارچه خود را پس بگیرند. به هر حال امروز بار دیگر ما درخواست خود برای توقف جنگ در یمن را تکرار می‌کنیم. 

جهاد مردم بحرین به ثمر خواهد نشست

نصرالله در خصوص بحرین نیز گفت، در بحرین مردم هنوز در رنج هستند. سال هجری قمری جدید از راه رسید و مردم تحت رنج دولت خائن هستند که آنان را در ایام محرم تحت فشار قرار داده است. دولت به خطیبان و علمای دینی ظلم می‌کند و به سوی عادی‌سازی روابط با دشمن صهیونیستی حرکت کرده است و بدتر آنکه به این رژیم تبریک می‌گوید و از تجاوز صهیونیست‌ها به فلسطین و لبنان و سوریه حمایت می‌کند. میزبانی بحرین از کنفرانس اقتصادی [طرح] معامله قرن علیه فلسطین، خیانتی دیگر بود که از خود نشان داد.  امروز خطاب به مردم بحرین می‌گوییم که شما با انقلاب مسالمت‌آمیز و فریادهایتان، جهاد بزرگی در راه خدا می‌کنید. جهاد بزرگ شما به ثمر خواهد نشست و این وعده خدا به مجاهدان صادق است و اینجا با شما اعلام همبستگی می‌کنیم.

تحریم‌های مالی آمریکا ناشی از شکست‌های قبلی است

دبیر کل حزب‌الله درباره تحریم‌های آمریکا را «محکوم» دانست و گفت، این تحریم‌ها ظالمانه است. این تحریم‌ها علیه ایران و سوریه و جنبش‌های مقاومت در فلسطین، لبنان و عراق، تجاوزی است که دولت آمریکا بعد از شکست در دور چیز، حالا فشار مالی وارد می‌کند؛ اول جنگ‌های اسرائیل در فلسطین و لبنان. اسرائیل نتوانست هیچ یک از اهداف خود را در این جنگ‌ها محقق کند و دوم شکست آمریکا در جنگ‌های نیابتی که از طریق گروه‌های تکفیری در لبنان، سوریه و عراق آغاز کرد. مقاومت در لبنان از سال‌های دور در لیست تحریم و تروریسم آمریکا قرار داشته و این مسئله، جدید نیست. این امر [تحریم‌های مالی] برای کمک به اسرائیل است. اما درباره تحریم بانک‌ها در لبنان باید بگویم که حزب‌الله در آنها پولی ندارد. ما در حزب الله باید درباره گزینه‌های خود بازنگری کنیم و خوب آن را بررسی کنیم. تا الان وقتی فشار بر خود ما در مقاومت بود می‌گفتیم که تحمل می‌کنیم اما زمانیکه این ظلم به مردم تعمیم داده شده باید با آن مقابله کنیم. 

نصرالله در خصوص مسائل لبنان و تجاوزهای رژیم صهیونیستی نیز گفت، لبنانی‌ها تلاش اخیر اسرائیل برای تغییر قواعد نبرد که از سال 2006 جریان داشت، ناکام گذاشتند. اسرائیل در سال هزاران بار حریم لبنان را نقض می‌کرد و کرده است.اما خطوط قرمزی وجود داشت [که اسرائیل آن را نقض کرد]. تلاش اخیر و تجاوز اخیر به ضاحیه و ارسال پهپادهای بمب‌گذاری شده تجاوزی بزرگ بود. موضع رسمی، سیاسی و مردمی لبنان قوی و خیلی بزرگ بود. مقاومت هم پاسخ داد. یک پاسخ در عمق مرز فلسطین اشغالی بود و یک پاسخ ساقط کردن پهپاد اسرائیلی بود. امروز بر خلاف همه تهدیدها ما قدرت بازدارندگی خود را که از لبنان حفاظت می‌کند، تقویت کردیم. 

ارتش اسرائیل به ارتشی هالیوودی تبدیل شده است

نصرالله گفت، اخیرا ما شاهد آدمک‌هایی بودیم که ارتش اسرائیل در خودروهای نظامی در مرز گذاشته بود تا حزب الله را فریب بدهد. فرض کنیم که شما فریب دادید. نکته مهم این است که ارتشی که تا دیروز می‌گفتید شکست ناپذیر است امروز اینقدر سست و ضعیف شده که روی به کارهای هالیوودی شبیه فیلم‌های سینمایی آورده است. دشمن پیشتر در سال‌های گذشته (دهه هفتا و هشتاد قرن گذشته) برای خود نوار امنیتی ایجاد می‌کرد... اما امروز به جایی رسیده که از بیم پاسخ مقاومت کل مرز را تخلیه می‌کند... یکی از مظاهر قدرت مقاومت این است که دشمن اسرائیلی برای اولین بار از مرز فلسطین، یک کمربند امنیتی [از بیم پاسخ مقاومت] برای خود به عمق هفت کیلومتر ایجاد و همه پایگاه‌هایش در آن را تخلیه کرد.

نصرالله در پاسخ به برخی مقامات لبنانی که گفته بودند، لبنان همچنان به خطوط قرمزی مثل قطعنامه جنگ سال 2006 پایبند است، گفت: امروز زمانیکه ما از کنار گذاشتن خطوط قرمز [در مقابله با رژیم صهیونیستی] صحبت می‌کنیم منظورمان این نیست که به قطعنامه 1701 متعهد نخواهیم بود. شما می‌دانید که اسرائیل هیچگاه به آن پایبند نبوده است... لبنان به این قطعنامه احترام می‌گذارد و حزب‌الله بخشی از دولت است. اما این موضوع یک چیز است و تجاوز اسرائیل به لبنان یا نقض حریم آن یا حمله از طریق پهپادها یا طرق دیگر، چیزی دیگری است که مقاومت و لبنان حق دارند که از خود و کرامت و عِرض و آبرو و حاکمیت خود حمایت کنند. جدای از جنجال داخلی و تهدیدهای خارج، در روز امام حسین تکرار می‌کنیم که رزمندگان مقاومت قواعد بازدارندگی را تثبیت کردند و اگر بار دیگر به لبنان تجاوز شود، مقاومت به صورت مناسب و متناسب پاسخ خواهد داد و دیگر هیچ خط قرمزی برای مقاومت وجود ندارد. 

نصرالله با اشاره به مواضع اخیر سران لبنان گفت، امروز لبنان احترام خود را بر همه تحمیل کرده است. آمریکایی ها تماس گرفتند، آلمانی‌ها، انگلیسی‌ها، فرانسوی‌ها، مصری‌ها و خیلی‌های دیگر قبل از پاسخ مقاومت و هنگام پاسخ مقاومت تماس گرفتند. زمانیکه نماینده آمریکا و دوست اسرائیل می‌آید و می خواهد با روسای لبنان درباره مسائل مرزی، گازی و نفتی مذاکره کند، سران لبنان باید بدانند که محترم هستند. امانتی که بر عهده سران کشور برای حفاظت از حقوق نفتی، گازی، آبی و خاکی هست، امانت سنگینی است. 

هر جنگ احتمالی علیه ایران به معنای پایان اسرائیل خواهد بود

نصرالله در پایان سخنان خود به تهدیدها علیه ایران نیز پاسخ داد و گفت: ما هر گونه جنگ علیه ایران را رد می‌کنیم و آن را جنگی علیه کل محور مقاومت می‌دانیم که خیلی از کشورها را نابود خواهد کرد... در روز عاشورا موضع خود را به عنوان بخشی از محور مقاومت بار دیگر صراحتاً اعلام می‌کنیم و می‌گوییم ما بی‌طرف نیستیم. آنانکه فکر می‌کنند این جنگ احتمالی، پایان محور مقاومت است، بدانند که این جنگ احتمالی پایان اسرائیل و هیمنه و سلطه و حضور آمریکا در منطقه خواهد بود. این محور که در رأس آن امام خامنه‌ای ایستاده، اینجا به دنیا اعلام می‌کنیم که آیت‌الله عظمی سید علی خامنه‌ای سید ما و رهبر ما، حسین زمان ماست. 

نصرالله مثل سخنان شب گذشته خود بار دیگر اعلام کرد: به آقا، سید و رهبر خود می‌گوییم، ای حسین زمان ما، همچنانکه یاران امام حسین در شب عاشورا گفتند، ما هم می‌گوییم که والله ای سرور و امام ما، اگر همه ما کشته شویم و بدانیم که کشته می‌شویم و ما را می‌سوزانند سپس زنده می‌شویم و این کار را هزار بار با ما بکنند، ای حسین زمانه، تو را تنها نخواهیم گذاشت.

دبیر کل حزب‌الله گفت، ما در این محور، جز پیروزی، عزت و حفظ مقدسات و حاکمیت خود ندیدیم. این محور تنها امید ملت‌های مستعضف است. اما حساب باز کردن روی آمریکا یا غرب که هر دو مطلقا از اسرائیل حمایت می‌کنند، حسابی شکست خورده است. ما بر اینها و دروغ‌هایشان تکیه نمی‌کنیم. تکیه ما بر مردم و جنبش‌های مقاومت، جهاد خودمان، روحیه حسینی‌ خود و محور مقاومت است... امروز در سالروز عاشوراء بار دیگر تأکید می‌کنیم و تکرار می‌کنیم امروز، فردا و تا همیشه لبیک یا حسین. 

منبع: فارس

نصرالله : امروز فرمانده خیمه‌گاه ما امام خامنه‌ای و مرکز آن جمهوری اسلامی ایران است

 سید حسن نصرالله دبیر کل حزب‌الله :

« ما در حال جنگ در نبردی بزرگ هستیم و آمریکا و اسرائیل می‌خواهند خیمه‌گاه ما را محاصره کنند. امروز فرمانده خیمه‌گاه ما امام خامنه‌ای و مرکز آن جمهوری اسلامی ایران است و آمریکا می‌خواهد آن را محاصره کند. »

« به ترامپ و نتانیاهو می‌گوییم که ما قومی هستیم که نه محاصره، نه تحریم، نه فقط و نه گرسنگی به اراده ما خللی وارد نمی‌کند. در برابر آمریکا و اسرائیل به امام خامنه‌ای، می‌گوییم که ای فرزند حسین (ع)، ما تو را تنها نمی‌گذاریم. »

دانلود

به سمت گودال از خیمه دویدم من - شمر جلو تر بود دیر رسیدم من

به سمت گودال از خیمه دویدم من

شمر جلو تر بود دیر رسیدم من

سر تو دعوا بود ناله کشیدم من

سر تورو بردن دیر رسیدم من

یه گوشه گودال مادر و دیدم من

که رفته بود از حال دیر رسیدم من

صدا زدی من رو خودم شنیدم من

صدای رگهات بود دیر رسیدم من

افتان و خیزان و نفس بریدم من

پیرهنو بردن دیر رسیدم من

با بوسه از رگهات به خون تپیدم من

میان خاک و خون دیر رسیدم من

کدام شاعران از امام حسین(ع) جایزه گرفتند؟ +عکس

تاریخ پر است از روایت‌های رشک‌برانگیز از شاعرانی که به پاس رونق بخشیدن به مجالس عزای حسینی، از سیدالشهدا(ع) جایزه گرفته‌اند و با همین «صله» های نورانی،عاقبت‌بخیر شده‌اند.

به گزارش مشرق، عرض ارادت از این لطیف‌تر نمی‌توان سراغ گرفت. اینکه ذوق و قریحه‌ات را پیشکش کنی برای عرض عاشقی. و این، مرام شاعران دلداده بوده برای خادمی در دستگاه اباعبدالله‌الحسین (ع) در تمام 1400 سال بعد از قیام عاشورا. شاعران از همان اول انگار داوطلبانه، زبان گویای عزاداران در ماتم اشرف اولاد آدم (ع) و زبان حال آن‌ها در حسرت همراهی با فرزند رسول خاتم (ص) بوده‌اند و شاید هم به همین دلیل در همیشه تاریخ شیعه، بر صدر مجلس خادمان حسینی جای داشته‌اند. اما قدر و منزلت واقعی شاعرانی را که کلام و ذوق و هنر خود را در رثای خون خدا به خدمت گرفته‌اند، باید در عنایات ویژه‌ای جست‌وجو کرد که از جانب صاحب این مصیبت عظیم نصیب آن‌ها شده است. تاریخ پر است از روایت‌های دلنشین و رشک‌برانگیز از احوالات شاعرانی که به پاس علمداری در رونق بخشیدن به مجالس عزای حسینی، از اباعبدالله‌الحسین (ع) و خاندان عصمت و طهارت (ع) جایزه گرفته‌اند و با همین «صله» های نورانی، حاجت‌روا و عاقبت‌بخیر شده‌اند. در این مجال، به ذکر چند نمونه از این داستان‌های زیبا می‌پردازیم.

ابوالحسن خلیعی

 وقتی راهزن کاروان کربلا، کربلایی شد

ماجرای «خَلیعی»، شاعر برجسته اهل بیت (ع) از آن داستان‌های پر فراز و نشیبی است که پایانی غافلگیرکننده دارد. داستان «ابوالحسن جمال‌الدین علی بن عبدالعزیز بن ابی محمد الخلعی (یا خلیعی)» قبل از تولدش شروع شد. خانواده او اهل «موصل» و پدر و مادرش، «ناصبی» بودند. ناصبی‌ها با اهل بیت (ع) دشمنی داشتند و با نسبت‌دادن دشنام و ناسزا، به ساحت ایشان بی‌احترامی می‌کردند. القصه، مادر خلیعی نذر عجیبی کرد. از خدا خواست اگر به او فرزند پسری عنایت کند، به شکرانه‌اش، او را برای راهزنی خواهد فرستاد! اما راهزنی از چه کسانی؟ نذر مادر خلیعی این بود که پسرش را برای راهزنی و آزار و اذیت و کشتن زائران امام حسین (ع)، سر راه کاروان زائران کربلا بفرستد!

یکی از قدیمی ترین عکس های ثبت شده از حرکت کاروان
زائران اباعبدالله(ع) در سال 1905 میلادی(114سال قبل)

 

خداوند آرزوی مادر را برآورده کرد و پسر هم وقتی به سن جوانی رسید، پاشنه‌هایش را ورکشید تا نذر مادر را ادا کند! خلیعی به مسیر تردد کاروان زائران امام حسین (ع) رفت و در کمین نشست تا به‌محض ورودشان به آن‌ها حمله کند. طولانی شدن انتظار اما باعث شد از خستگی چشم‌هایش سنگین شود. اینطور بود که کاروان آمد و آن منطقه را با سر و صدای حرکت شترها و اسب‌ها پشت‌سر گذاشت و حتی گرد و غبار کاروان بر سر و روی خلیعی هم نشست، اما او از خواب بیدار نشد.

اما بشنوید از خواب خلیعی. او در همان دقایق در عالم خواب، خود را در صحنه قیامت و حسابرسی می‌دید. فرمان رسید او را در آتش بیندازند. در آتش افتاد اما نسوخت! گرد و غباری بر لباس و بدنش بود که میان او و آتش، حائل شده‌بود. خلیعی در همان عالم رؤیا فهمید این گرد و غبار حرکت کاروان زائران کربلاست که بر تن و لباسش نشسته و او را از آتش عذاب الهی در امان نگه‌داشته است. بیدار شدن خلیعی، مساوی بود با زندگی جدیدش. توبه کرد و از همان‌جا راهی کربلا شد.

 

عکس قدیمی از حرم امام حسین( ع) در کربلا

 

ماجرای پرده حرم و عاقبت‌بخیری شاعر

ماجرای خلیعی تازه شروع شده‌بود. وقتی به کربلا رسید و وارد حرم سیدالشهدا (ع) شد، چشمه ذوقش به عنایت آقا (ع) جوشید و عرض شرمساری خود از گذشته‌اش و امید پذیرش حال دگرگون‌شده امروزش را با سرودن دو بیت شعر، بیان کرد و از آن به‌بعد، یکی از دوستان و شاعران خالص اهل بیت (ع) شد.

اما اینکه چرا «خلیعی» به این نام معروف شد هم، داستان زیبایی دارد. همه‌چیز به آن روز خاص برمی‌گردد که وارد حرم سیدالشهدا (ع) شد و شروع به سرودن قصیده‌ای در مدح آن حضرت کرد. همه دیدند که در همان حال که مشغول خواندن این قصیده بود، پرده‌های دربِ حرم بر شانه‌اش افتاد. درواقع این «خلعت» و هدیه‌ای بود که از طرف آقا اباعبدالله (ع) به او داده شد. پس از این اتفاق، او را «خَلیعی» یا «خَلعی» نامیدند و او هم همین نام را به‌عنوان تخلص شاعری‌اش انتخاب کرد.

 

تصویر قدیمی از ضریح امیرالمومنین(ع) در نجف اشرف

 

اینجا هوای تازه‌واردها را بیشتر دارند

داستان‌های شیرین خلیعی اما به همین‌جا ختم نشد. یک‌بار که میان او و یک شاعر دیگر به نام «ابن حماد» جدلی پیش آمد و هر کدام ادعا می‌کرد شعر خودش در مدح امیرالمؤمنین (ع) بهتر از شعر دیگری است، تصمیم گرفتند داوری درباره اشعارشان را به مولا (ع) واگذار کنند. اینطور بود که در حرم امیرالمؤمنین (ع) حاضر شدند و قصیده‌هایشان را داخل ضریح انداختند و منتظر ماندند! بعد از مدتی، اتفاق عجیبی افتاد؛ دیدند پای قصیده خلیعی، با آب‌طلا و پای قصیده ابن حماد، با آب‌نقره نوشته‌شده است: «احسنت».

اینجا بود که دل ابن حماد گرفت و در دلش خطاب به امام علی (ع) عرض کرد: «من از ارادتمندان باسابقه شما هستم درحالی‌که خلیعی مدت زیادی نیست وارد حلقه دوستان شما شده...» خیلی نگذشت که امیرالمؤمنین (ع) در عالم رؤیا از ابن حماد دلجویی کردند و فرمودند: «تو از مایی اما او جدیدالعهد به ولایت ماست و رعایت او بر ما لازم است.»

***

 

وصال شیرازی

 

شاعری که به‌خاطر خوش‌خطی نابینا شد!

«میرزا محمد شفیع شیرازی متخلص به وصال شیرازی» از شاعران و عارفان صاحب‌نام دوران فتحعلی شاه قاجار، یکی از شعرایی بود که خیلی زود جایزه‌اش را از خوان پرنعمت اهل بیت (ع) گرفت. ماجرای وصال یا بهتر بگوییم گرفتاری او از خوش‌خطی‌اش شروع شد!‌ بله. شاعر داستان ما به اصطلاح امروزی‌ها، شخصیتی همه‌فن‌حریف بود. او علاوه‌بر درجات علم و عرفانی، در عرصه خوشنویسی هم مهارت کاملی در تمام انواع هفت‌گانه خط ازجمله نسخ، نستعلیق، ثلث، رقاع، ریحان، تعلیق و شکسته داشت. از میان کتاب‌هایی که با خط خوشش نگاشت، اشاره به 67 جلد قرآن کفایت می‌کند.

 

وصال شیرازی و نمونه خوشنویسی او

 

اما همین مداومت بر نوشتن،‌ بلای جان چشم‌هایش شد. چشم‌هایش که آب آورد، دست به دامان پزشک شد. تجویز پزشک اما عجیب و غم‌انگیز بود. گفت: درمان چشم‌هایت با من اما به یک شرط؛ دیگر با آن‌ها نه بخوانی و نه خط بنویسی! دست پزشک، شفا بود و چشم‌های وصال نور دوباره گرفت. اما جدایی از کتاب و کتابت برای او غیرممکن بود. پس دوباره شروع به خواندن و نوشتن کرد،‌ کاری که نتیجه‌اش،‌ نابینایی کامل او بود!

 

برای حسین (ع) نیت کرد،‌ برای حسن (ع) شعر گفت

اینجا دیگر کاری از پزشکان برنمی‌آمد. وصال دست توسل به دامان رسول‌الله (ص) زد و ازایشان طلب شفا کرد. بعد از آن بود که یک شب در عالم رؤیا خود را در محضر پیامبر اکرم (ص) دید و ایشان فرمودند: «چرا در مصائب حسین (ع) مرثیه نمی‌گویی تا خداوند متعال چشمت را شفا دهد؟» نسخه شفابخش حضرت رسول (ص) اما یک توصیه تکمیلی هم داشت.

در همان حال،‌ حضرت فاطمه زهرا (س) هم در آن مقام حاضر شده و خطاب به شاعر سرگشته داستان ما فرمودند: «وصال! اگر شعر مصیبت گفتی، اول از حسنم شروع کن؛ او خیلی مظلوم است.»

صبح فردا، همین‌که وصال چشم باز کرد، دست به دیوار گرفت و همان‌طور که دور خانه قدم می‌زد، شروع کرد به سرودن:

از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد/ آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد

مصرع دوم به پایان نرسیده‌بود که به‌یکباره چشمان وصال، روشن و بینا شد! و او ادامه داد:

خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت/ دل را تهی زخون دل چند ساله کرد

زینب کشید معجر و آه از جگر کشید/ کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد...

اینطور بود که وصال، برای این شعر،‌ هم از رسول‌الله (ص) جایزه گرفت،‌ هم از امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و هم از مادر بزرگوارشان (س).

***

 

 مقبل کاشانی و محتشم کاشانی

 

همه رفتند و من جا ماندم ای دوست

«مقبل کاشانی»،‌ شاعر برجسته آستان اهل بیت (ع) بود اما این تنها مشخصه‌اش نبود. همه او را به «حسرت‌به‌دلی» می‌شناختند. کافی بود بشنود یا ببیند کسی عزم سفر کربلا کرده تا دوباره آسمان چشم‌هایش بارانی شود و روزی‌اش، اشک حسرت. عشق و عطش و آرزومندی،‌ همه را داشت اما تنگدستی،‌ حسرت زیارت را بر دلش گذاشته‌بود. اما بالاخره نوبت به مقبل هم رسید و خدا وسیله زیارت را برایش جور کرد. یکی از دوستان که هزینه سفرش به کربلا را تقبل کرد، از کاشان به طرف کربلا حرکت که نه، پرواز کرد.

قدیمی ترین عکس از مرقد امام حسین(ع)

 

«که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها...»؛‌ این وصف حال مقبل بود در سفری که همه عمر آرزویش را داشت. وقتی حوالی گلپایگان راهزنان به کاروان آن‌ها حمله کردند، نه‌فقط خرج سفر و اموال آن‌ها بلکه تمام آرزوهایشان را هم با خود بردند. اینطور بود که عده‌ای دست‌خالی به خانه‌هایشان در کاشان برگشتند و عده‌ای هم هرطور بود خود را به گلپایگان رساندند تا در آنجا از اقوام و دوستانشان پولی قرض کنند و سفرشان را ادامه دهند. ماجرای مقبل اما متفاوت بود. نه دل برگشتن به شهرش داشت و نه امیدی به گره‌گشایی در گلپایگان. اما با خودش گفت: «به گلپایگان می‌روم و آنجا می‌مانم و کار می‌کنم تا خرج سفرم را فراهم کنم.»

... به حرم رهم ندادند

انتظار شاعر داستان ما آنقدر طولانی شد تا محرم از راه رسید. برای شاعر و ذاکر امام حسین (ع) اما چه فرقی می‌کند کجا باشد؟ هرجا که باشد، همان‌جا را حسینیه و مجلس عزای آقا می‌کند. شب عاشورای آن سال، با شعرخوانی مقبل کاشانی، برای اهالی گلپایگان هم عاشورای دیگری شد؛ پر از شور و غوغا. همان شب، مقبل در عالم رؤیا دید به کربلا رسیده و در مقابل حرم اباعبدالله (ع) ایستاده است. وارد صحن شد اما همین‌که خواست به‌طرف ضریح آقا برود، مانعش شدند.

مقبل حال‌وهوای آن دقایق را اینطور توصیف می‌کند: «در دلم گفتم: خدایا!‌ اینجا که نباید مانع ورود کسی به حرم شوند... یک نفر انگار صدایم را شنیده‌باشد، در جواب گفت: حق با توست مقبل! اما علتی دارد. در این دقایق، خانم فاطمه زهرا (س) به‌همراه مادرشان، حضرت خدیجه کبری (س)، آسیه، هاجر، ساره و گروهی از حوریان در حرم مشغول زیارت‌اند و ازآنجاکه تو نامحرم هستی، اجازه ورود نداری. متعجب پرسیدم: تو که هستی؟!‌ گفت: من از فرشتگان حافّین حرم هستم.»

حاشیه‌نگاری «مقبل» از مجلس عزاداری پیامبران در شب عاشورا

«آن فرشته برای دلجویی، مرا به دیگر قسمت‌های حرم راهنمایی کرد. به بخش غربی صحن که رسیدیم، با مجلس باشکوهی مواجه شدم. درباره حاضران در مجلس که پرسیدم،‌ در جواب گفت: پیامبران خداوند هستند؛ از آدم (ع) تا خاتم (ص) که جملگی برای زیارت اباعبدالله‌الحسین (ع) آمده‌اند.

محتشم کاشانی

 

در همان اثنا،‌ چشمم به جمال حضرت محمد مصطفی (ص) روشن شد و شنیدم که فرمودند: «به محتشم بگویید بیاید.» محتشم که وارد مجلس شد، حضرت رسول اکرم (ص) به منبر اشاره کردند. محتشم به‌طرف منبر رفت و روی هر پله‌ای ایستاد، حضرت (ص) به او فرمودند: «بالاتر برو.» و آنقدر بالا رفت تا به پله نهم رسید. اینجا بود که رسول‌الله (ص) فرمودند: «امشب،‌ شب عاشوراست. ای محتشم!‌ از آن اشعار جانسوزت بخوان!‌» و محتشم شروع کرد:

کشتی شکست خوردهٔ طوفان کربلا/ در خاک و خون تپیده میدان کربلا

گر چشم روزگار بر او زار می‌گریست/ خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک/ زان گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردند کوفیان/ خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند دیو و دد همه سیراب و می‌مکید/ خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عیوق می‌رسد/ فریاد العطش ز بیابان کربلا

 

 شعرخوانی محتشم به اینجا که رسید، حضرت رسول (ص) در میان صدای گریه و ناله پیامبران فرمود: «ای پدران من! ببینید با فرزندم حسین چه کردند. آب فراتی که همه حیوانات از آن می‌نوشند، بر فرزندم حرام کردند...» و با گریه به محتشم اشاره کردند که؛ «باز هم بخوان .»

محتشم ادامه داد:

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار/ خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار

صدای شیون که به اوج رسید، محتشم خواست از منبر پایین بیاید اما حضرت (ص) فرمودند: باز هم بخوان.

محتشم درحالی‌که عمامه را از سرش برمی‌داشت، فریاد برآورد: یا رسول الله!

این کشتهٔ فتاده به هامون حسین توست/ وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

این نخل تر کز آتش جان سوز تشنگی/ دود از زمین رسانده به گردون حسین توست

این ماهی فتاده به دریای خون که هست/ زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست

 

اینجا دیگر پایان کار محتشم بود چون رسول‌الله (ص) با شنیدن این ابیات از هوش رفتند و همه انبیا بر سر می‌زدند. در این لحظه،‌ یکی از فرشتگان شروع به زمزمه ادامه اشعار محتشم کرد:

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد/ بنیاد صبر و خانهٔ طاقت خراب شد

خاموش محتشم که از این حرف سوزناک/ مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

محتشم از منبر پایین آمد و وقتی مجلس به حالت عادی برگشت، حضرت رسول اکرم (ص) به‌عنوان صله، عبای خود را بر دوش محتشم انداختند.

به دستور مادر خواندم،‌ از دست پسر جایزه گرفتم

هرچه شکوه مجلس شعرخوانی محتشم زیاد بود، حسرت مقبل از آن زیادتر بود. در دلش می‌گفت: من هم شاعر اهل بیت (ع) و مرثیه‌سرای کشته غریب کربلا هستم. کاش حضرت ختمی مرتبت (ص) به من هم بگویند اشعارم را بخوانم. اما انتظارش بی‌نتیجه بود. ادامه ماجرا از زبان خودش خواندنی‌تر است:

«همین‌که دل‌شکسته و ناامید از حرم خارج شدم، یکی از حوریان صدا زد: ای مقبل! فاطمه زهرا (س) نزد پدر بزرگوارشان آمدند و فرمودند به مقبل هم بگویید بیاید اشعارش را بخواند... اذن که داده‌شد، وارد مجلس شدم و روی پله اول منبر ایستادم. مکثی کردم اما رسول‌الله (ص) نفرمودند بالاتر بروم. اینجا فهمیدم مقام محتشم کجا و درجه من کجا... و شروع به خواندن اشعارم کردم:

 

تابلوی «عرش بر زمین افتاد» اثر «حسن روح الأمین»

 

نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت/ نه سید الشهداء بر جدال طاقت داشت

هوا چو قیرگون گردید/ عزیز فاطمه از اسب واژه‌گون گردید

بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد/ اگر غلط نکنم، عرش بر زمین افتاد

به اینجا که رسیدم، حوریه‌ای آمد و گفت: مقبل! دیگر نخوان که زهرا (س) از هوش رفت... از منبر پایین آمدم. اینجا هم میان من و محتشم فرق بود چون رسول اکرم (ص) صله‌ای به من عطا نفرمودند. 

فرصت به اندوه و دل‌شکستگی من نرسید چون در همان لحظه در عالم رؤیا، سیدالشهدا (ع) را دیدم که از آن حلقوم بریده مرا صدا کردند و فرمودند: «ای مقبل! من خودم صله تو را خواهم داد.» در همین حال از خواب بیدار شدم. فردای آن روز، کاروانی به قصد زیارت کربلا حرکت کرد و مرا هم همراه خود برد. من جایزه‌ام را از شهید کربلا گرفته‌بودم...»

***

 

آیت‌الله مهدی الهی قمشه‌ای

 

وقتی رهبر، راوی عنایت به یک شاعر می‌شوند

به داستان عنایتی که به مرحوم آیت‌الله مهدی الهی قمشه‌ای شد، از هر طرف نگاه کنیم، جذاب و تاثیرگذار است؛‌ شاعری که نذر کرد،‌ آن‌که مورد عنایت واقع شد و حتی روایت‌کننده این داستان.

داستان از دو سال قبل، نقل محافل شد و دهان‌به‌دهان چرخید و کام‌ها را شیرین کرد؛‌ از روزی که شاعران به دیدار مقام معظم رهبری رفتند. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در آن دیدار،‌ از دو چهره شناخته‌شده معاصر در حوزه علم و ادب و عرفان یاد کرده و با اشاره به دیوان «منظومه حسینی»، اثر مرحوم آیت‌الله مهدی الهی قمشه‌ای گفتند: «مرحوم الهی قمشه‌ای، منظومه «نغمه حسینی» را برای پسرش، حسین آقا (دکتر حسین الهی قمشه‌ای) - که حالا مطرح است - گفته. خود مرحوم آقای الهی این قضیه را شخصاً برای من تعریف کرد که این بچه، مریض بوده و ایشان قطع امید کرده‌بودند از اینکه بچه شیرخواره زنده بماند. نذر می‌کند اگر بچه زنده بماند، منظومه‌ای بگوید درباره امام حسین (ع).

 

به این نوزاد، آب بدهی، می‌میرد!

مرحوم الهی قمشه‌ای تعریف می‌کرد: «بچه داشت می‌مرد. برای اینکه مادرش جان‌کندن او را نبیند، گفتم برو پشت‌بام دعا کن. درواقع به این بهانه خواستم از بالای سر بچه دورش کنم. در همان حال، این نذر به ذهنم رسید که اگر این بچه خوب شود، منظومه‌ای درباره امام حسین (ع) می‌گویم. به فکر فرو رفتم که از کجا شروع کنم و ذره‌ذره رسیدم به علی‌اصغر (ع) و تشنگی علی‌اصغر (ع)...

همین‌جا ناگهان چیزی در ذهنم جرقه زد. یادم آمد به دستور دکتر، این بچه 3، 4 روز است نه آب خورده و نه شیر. دکتر گفته‌بود آب و شیر برایش ضرر دارد و اگر بخورد، می‌میرد. با خودم گفتم: این بچه، تشنه است. حالا هم که دارد می‌میرد. آب بدهم که لااقل تشنه نمیرد... خلاصه، شروع کردم با قاشق چای‌خوری ذره‌ذره آب ریختم لای لب‌های بچه. چند بار که این کار را کردم، دیدم چشم‌هایش را باز کرد. بیشتر که به او آب دادم، شروع کرد به گریه کردن. رفتم کنار راه‌پله و مادرش را صدا زدم و گفتم: بیا بچه‌ات شیر می‌خواهد. مادر فکر کرد بچه مرده و من با این روش دارم او را خبر می‌کنم. اما وقتی پایین آمد، دید بچه دارد گریه می‌کند و واقعاً شیر می‌خواهد. همان شیر خوردن باعث شد بچه، خوب شود...»

 

«نغمه حسینی»، یادگار یک عنایت شیرین

مرحوم آیت‌الله الهی قمشه‌ای نذرش را ادا کرد و یک منظومه برای امام حسین (ع) سرود. منظومه «نغمه حسینی»، در قالب مثنوی و بر وزن مخزن الاسرار نظامی گنجوی در شرح شهادت امام حسین (ع) سروده شده است. ابیاتی از این منظومه به این شرح است:

عهد نمودم که گر این طفل ناز/ باز رهد زین مرض جان‌گداز

قصه سلطان شهیدانِ دین/ نظم کنم نغز چو درّ ثمین

...

حادثه کرب‌وبلای وصال/  سوخت ز سیمرغِ خرد، پر و بال

قصه سلطان شهیدان، حسین/ قلب جهان ساخته پُر شور و شین

قصه او مخزن اسرارِ هوست/ بشنوی آر هست تو را مهرِ دوست

...

ای فلک! امشب، شب عاشور ماست/ شور مکن گر به دلت شور ماست

شب نه که معراجگه مصطفی/ لیله اسرای سپاه وفا

...

***

 

دکتر عبدالحسین زرین‌کوب و حافظ

 

پیرمرد روستایی، مهمان ویژه مجلس سخنرانی روشنفکرها

حسن ختام این نوشتار، روایتی به نقل از مرحوم دکتر «عبدالحسین زرین‌کوب» است؛ روایتی از شعر حافظ و باز شدن پنجره‌هایی جدید از دنیای زیبای ارادتمندی او به ساحت مقدس اهل بیت (ع) و خاصه،‌ اباعبدالله‌الحسین (ع).

دکتر زرین‌کوب می‌گوید: «روز عاشورا بود و قرار بود در مراسمی به همین مناسبت به در حضور جمعیتی که هم افراد عادی در آن حضور داشتند و هم افراد تحصیل‌کرده و به‌اصطلاح روشنفکر سخنرانی کنم. آرام وارد مسجد شده و در گوشه‌ای نشستم. نمی‌خواستم فعلاً کسی متوجه حضورم شود. در خلوت خودم،‌ دنبال موضوعی برای شروع سخنرانی می‌گشتم، موضوعی که بتواند مردم عزادار را در این روز خاص جذب کند. اما هرچه بیشتر فکر می‌کردم کمتر به نتیجه می‌رسیدم. در همین لحظه،‌ پیرمردی که کنار دستم نشسته‌بود، با پرسشی رشته افکارم را پاره کرد: «ببخشید،‌ شما استاد زرین‌کوب هستید؟» گفتم: استاد که چه عرض کنم، ولی زرین‌کوب هستم. خیلی خوشحال شد و از این گفت که چقدر دوست داشته بنده را از نزدیک ببیند. در میان صحبت‌هایش با خودم می‌گفتم: این بنده خدا چرا باید آرزوی دیدن مرا داشته باشد؟

پیرمرد روستایی با آن چهره آفتاب‌سوخته، متین، سنگین و باوقارش، می‌گفت مکتب رفته و عم جزء خوانده. حالا هم در اوقات بیکاری یا قرآن می‌خواند یا غزل حافظ. چند بیت جسته و گریخته هم از غزلیات خواجه خواند؛ چه زیبا هم غزل حافظ را می‌خواند. پرسیدم: حالا چرا مشتاق دیدن بنده بودید؟ گفت: «سؤالی داشتم.» گفتم: بفرمایید. پرسید: «شما به فال حافظ اعتقاد دارید؟» گفتم: خب بله، صد درصد. گفت: «ولی من اعتقاد ندارم.» پرسیدم: من چه کاری می‌توانم انجام بدهم؟ از من چه خدمتی برمی‌آید؟ گفت: «خیلی دوست دارم معتقد شوم. یک زحمتی برای من می‌کشید؟ یک فال برایم می‌گیرید؟» گفتم: ولی من الان دیوان حافظ ندارم. بلافاصله یک دیوان جیبی از جیبش درآورد و به طرفم گرفت و گفت: «بفرما.»

 

دکتر عبدالحسین زرین کوب

 

حافظ، عاشورا و شعری که روضه من شد

 مات و مبهوت نگاهش کردم. دیوان حافظ را از دستش گرفتم و گفتم: نیت کنید. فاتحه‌ای زیر لب خواند و گفت: «برای خودم نمی‌خواهم. می‌خواهم ببینم حافظ درباره امروز (روز عاشورا) چه می‌گوید؟» شوکه شدم و مردد در گرفتن فال. حافظ و عاشورا؟ اگر جواب نداد، چه؟ عشق و علاقه این مرد به حافظ چه می‌شود؟

با اینکه بارها و بارها غزلیات خواجه را کلمه‌به‌کلمه خوانده و در معنا و مفهوم آن‌ها اندیشیده بودم، غزلی به ذهنم نرسید که به‌طور ویژه به این موضوع پرداخته‌باشد. اما چشمانم را بستم، فاتحه‌ای قرائت کردم و حافظ را به شاخه نباتش قسم دادم و صفحه‌ای را باز کردم و این شعر آمد:

زان یار دلنوازم شکری است با شکایت/ گر نکته‌دان عشقی خوش بشنو این حکایت

...

 رندان تشنه‌لب را آبی نمی‌دهد کس/ گویی ولی‌شناسان رفتند از این ولایت

 در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا/ سرها بریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایت

...

 از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود/ زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

...

 عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ/ قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

خدایا! این غزل اگر موضوعش امام حسین (ع) و وقایع روز عاشورا و شب یازدهم نباشد، پس چه می‌تواند باشد؟ سال‌ها خود را حافظ پژوه می‌دانستم اما هیچ‌وقت حتی یک‌بار هم به این غزل، از این زاویه نگاه نکرده‌بودم. این غزل، باید به‌طور ویژه برای همین مناسبت سروده شده‌باشد. بیت اولش را که خواندم، پیرمرد از بیت دوم شروع به زمزمه‌کردن با من کرد. شعر را از حفظ می‌خواند و گریه می‌کرد، طوری که چهار ستون بدنش می‌لرزید؛ انگار داشتم برایش روضه می‌خواندم. گفت: «معتقد شدم استاد. معتقد بودم، ایمان پیدا کردم.» و گریه امانش نداد...

حالا دیگر می‌دانستم سخنرانی‌ام را چگونه شروع کنم. آن روز من، روضه‌خوان امام شهید شدم و کسانی پای روضه من گریه کردند که به‌قول خودشان پای هیچ روضه‌ای گریه نکرده‌بودند.

منبع: فارس

کمترین ثواب زیارت حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) چیست؟

حضرت امام محمدباقر (ع) : «اگر مردم ارزش و پاداش زیارت حسین (ع) را بدانند، از اشتیاق قالب تهی کرده و از حسرت فراوان جانشان متلاشی خواهد شد».

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

حضرت امام کاظم (ع) فرمود: کمترین آنچه از ثواب که به زائر اباعبدالله (ع) کنار نهر فرات داده می‌شود، آنگاه که حق و حرمت و ولایت او را بشناسد، این است که آنچه از گناهان پیش فرستاده و بعداً می‌فرستد، گناهان گذشته و آینده او آمرزیده می‌شود.

همه ارباب مقاتل بنویسند امروز - - خبری نیست به جز حادثۀ کرببلا / یا حسین (ع)

حضرت امام حسین (ع) : هر کس به من بپیوندد به شهادت می‌رسد

حضرت امام حسین (علیه السّلام) :

« فانَّ من لَحِقَ بی منکم اُسْتُشْهِد

وَ مَن تَخلَّف لم یَبْلُغ الفتحَ والسّلام »

« هر کس به من بپیوندد به شهادت می‌رسد

و هر کس هم تخلّف کند و بازماند به فتح نمی‌رسد والسّلام »

(مناقب ابن شهر آشوب، ج4، ص 76)

امام امت: اولین درس بزرگ عاشورا؛ درس فدا شدن در راه دین و در راه خداست.

حضرت امام خامنه‌ای(حفظه الله تعالی): ۱۳۶۷/۰۵/۲۸

« اولین درس بزرگ عاشورا؛ درس فدا شدن در راه دین و در راه خداست. حسین‌بن‌على علیه‌السلام به همه‌ى مسلمانان بلکه به همه‌ى آزادگان عالم ولو غیر مسلمان، این درس را داد که اگر شرف انسان، آزادگى انسان و آرمانهاى انسان و براى مسلمانان دین آنان در معرض خطر قرار گرفت، دفاع از دین در سختترین شرائط و با سختترین مقدمات یک فریضه‌ى اسلامى و یک فریضه‌ى انسانى است. »

به سمت گودال از خیمه دویدم من - شمر جلو تر بود دیر رسیدم من + فیلم و صوت

به سمت گودال از خیمه دویدم من

شمر جلو تر بود دیر رسیدم من

 

سر تو دعوا بود ناله کشیدم من

سر تورو بردن دیر رسیدم من

 

یه گوشه گودال مادر و دیدم من

که رفته بود از حال دیر رسیدم من

 

صدا زدی من رو خودم شنیدم من

صدای رگهات بود دیر رسیدم من

 

افتان و خیزان و نفس بریدم من

پیرهن و بردن دیر رسیدم من

 

با بوسه از رگهات به خون تپیدم من

میان خاک و خون دیر رسیدم من

( صوت ) - ( فیلم )

باز این چه شورش است که در خلق عالم است / .::: محتشم کاشانی :::.

باز این چه شورش است که در خلق عالم است/باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین/بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو/کار جهان و خلق جهان جمله درهم است

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب/کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست/این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست/سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند/گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین/پرورده ی کنار رسول خدا، حسین

کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا/در خاک و خون طپیده میدان کربلا

گر چشم روزگار به رو زار می گریست/خون می گذشت از سر ایوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابیبه غیر اشک/زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردندکوفیان/خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند دیو و دد همه سیراب ومی مکند/خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد/فریاد العطش ز بیابان کربلا

آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم/کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا

آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد/کز خوف خصم در حرم افغان بلندشد

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی/وین خرگه بلند ستون  بیستون شدی

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه/سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی

کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت/یک شعله ی برق خرمن گردون دون شدی

کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان/سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک/جان جهانیان همه از تن برون شدی

کاش آن زمانکه کشتی آل نبی شکست/عالم تمام غرقه دریای خون شدی

آن انتقام گر نفتادی به روزحشر/با این عمل معامله ی دهر چون شدی

آل نبی چو دست تظلم  برآورند/ارکان عرش را به تلاطم درآورند

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند/اول صلا به سلسله ی انبیا زدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید/زان ضربتی که بر سر شیرخدا زدند

آن در که جبرئیل امین بود خادمش/اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند

بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها/افروختند و در حسن مجتبی زدند

وآنگه سرادقی که ملک مجرمش نبود/کندند از مدینه و در کربلا زدند

وز تیشه ی ستیزه درآن دشت کوفیان/بس نخل ها ز گلشن آل عبا زدند

پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید/بر حلق تشنه ی خلف مرتضی زدند

اهل حرم دریده گریبان، گشوده مو/فریاد بر در ِ  حرم کبریا زدند

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب /تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب

چون خون ز حلق تشنه ی او بر زمین رسید/جوش از زمین به ذروه عرش برین رسید

نزدیک شد که خانه ی ایمان شود خراب/از بس شکست ها که به ارکان دین رسید

نخل بلند او چو خسان بر زمین زدند/طوفان به آسمان ز غبار زمین رسید

باد آن غبار چون به مزار نبی رساند/گرد از مدینه بر فلک هفتمین رسید

یکباره جامه در خم گردون به نیل زد/چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید

پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش/از انبیا به حضرت روح الامین رسید

کرد این خیال وهم غلط کار کان غبار/تا دامن جلال جهان آفرین رسید

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال/او در دلست و هیچ دلی نیست بی ملال

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند/یک باره بر جریده ی رحمت قلم زنند

ترسم کزین گناه شفیعان روز حشر/دارند شرم  کز گنه خلق دم زنند

دست عتاب حق به در آید ز آستین/چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند

آه از دمی که باکفن خون چکان ز خاک/آل علی چو شعله ی آتش علم زنند

فریاد از آن زمان که جوانان اهل بیت/گلگون کفن به عرصه ی محشر قدم زنند

جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا/در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند

از صاحب حرم چه توقع کنند باز/آن ناکسان که تیغ به صید حرم زنند

پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل/شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار/خورشید سربرهنه برآمد ز کوهسار

موجی به جنبش آمد و برخاست کوه/ابری به بارش آمد وبگریست زار زار

گفتی تمام زلزله شد خاک مطمئن/گفتی فتاد از حرکت چرخ بی‌قرار

عرش آن زمان به لرزه درآمد که چرخ پیر/افتاد در گمان که قیامت شدآشکار

آن خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب بود/شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار

جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل/گشتند بی‌عماری محمل شتر سوار

با آنکه سر زد آن عمل از امت نبی/روح‌الامین ز روح نبی گشت شرمسار

وانگه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد/نوعی که عقل گفت قیامت قیام کرد

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد/شور و نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند/هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد

هرجا که بود آهویی از دشت پا کشید/هرجا که بود طایری از آشیان فتاد

شد وحشتی که شور قیامت به باد رفت/چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد

هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد/بر زخم های کاری تیغ و سنان فتاد

ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان/بر پیکر شریف امام زمان فتاد

بی اختیار نعره ی هذا حسین زود/سر زد چنانکه آتش ازو در جهان فتاد

پس با زبان پر گله آن بضعةالرسول/رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست/وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

این نخل تر کز آتش جانسوز تشنگی/دود از زمین رسانده به گردون حسین توست

این ماهی فتاده به دریای خون که هست/زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست

این غرقه محیط شهادت که روی دشت/از موج خون او شده گلگون حسین توست

این خشک لب فتاده دور از لب فرات/کز خون او زمین شده جیحون حسین توست

این شاه کم سپاه که باخیل اشگ و آه/خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست

این قالب طپان که چنین مانده بر زمین/پشاه شهید ناشده مدفون حسین توست

چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد/وحش زمین و مرغ هوا را کباب کرد

کای مونس شکسته دلان حال ماببین/ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند/در ورطه ی عقوبت اهل جفا ببین

در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان/واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین

نی ورا چو ابر خروشان به کربلا/طغیان سیل فتنه و موج بلاببین

تن های کشتگان همه در خاک و خون نگر/سرهای سروران همه بر نیزه هاببین

آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام/یک نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین

آن تن که بود پرورشش در کنار تو/غلطان به خاک معرکه ی کربلا ببین

یا بضعةالرسول ز ابن زیاد داد/کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد

خاموش محتشم که دلسنگ آب شد/بنیاد صبر و خانه ی طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک/مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

خاموش محتشم که ازین شعر خون چکان/در دیده ی اشگ مستمعان خوناب شد

خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز/روی زمین به اشک جگرگون کباب شد

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست/دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب/از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین/جبریل را ز روی پیامبر حجاب شد

تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد/بر هیچ آفریده جفایی چنین نکرد

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای/وز کین چه ها درین ستم آباد کرده ای

بر طعنت این بس است که با عترت رسول/بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای

ای زاده زیاد نکرده است هیچگه/نمرود این عمل که تو شداد کرده ای

کام یزید داده ای از کشتن حسین/بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

بهر خسی که بار درخت شقاوتست/درباغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای

با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو/با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای

حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن/آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای

ترسم تو را دمی که به محشر برآورند/از آتش تو دود به محشردرآورند

 

.::: محتشم کاشانی :::.