سیاست کنترل جمعیت؛خیانتی که قابل جبران است و اگر توجهی نشود غیر قابل جبران خواهد شد
به گزارش مشرق، زمانی که مقام معظم رهبری بر صحیح نبودن سیاست کنترل جمعیت که از اوایل دهه 70 شروع شده بود تأکید کردند و ادامه آن را برای سال‌های بعد خطا دانستند، خوب می‌دانستند که اگر این سیاست ادامه پیدا کند، به تدریج دچار پیری و در نهایت کاهش جمعیت خواهیم شد، بنابراین به مسئولان توصیه کردند که باید با جدیت در سیاست کنترل جمعیت تجدید نظر کنند و صاحبان رسانه و تریبون از جمله روحانیون در جهت فرهنگ‌سازی این موضوع اقدام کنند.
بی شک افزایش جمعیت با یک درخواست یا پخش چند تیزر و برگزاری همایش و سمینار به سرانجام نمی‌رسد. با اینکه مقام معظم رهبری بارها و بارها به این امر تأکید داشته‌اند و خواستار فعالیت چشمگیر تمام نهادها و سازمان‌ها برای تحقق آن شده‌اند اما خبرها حکایت از اتفاق دیگری دارند که زیاد هم خوشایند نیست. به گفته مدیرگروه روانپزشکی دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی، «این روزها بسیاری از زوج‌های جوان بر این باورند که خانواده ایده‌آل، خانواده‌ای با یک فرزند است و داشتن بیش از یک فرزند در خانواده سطح کیفی تربیت کودک را کاهش می‌دهد، به همین دلیل در سال‌های اخیر شاهد افزایش روند تک فرزندی و همچنین کاهش تمایلات زوجین به باروری و فرزندآوری هستیم.»
بر اساس پیش بینی‌های آماری منتشر شده از طرف سازمان ملل متحد، در صورتی که کاهش رشد جمعیت کشور ما با نرخ فعلی ادامه یابد در 80 سال آینده ایران جمعیتی حدود 31 میلیون نفر خواهد داشت که نزدیک به نصف آن را افراد بسیار پیر تشکیل می‌دهند و در نتیجه با توجه به عدم وجود نیروی انسانی کافی عملا کشور دستخوش تهدید‌های بزرگ امنیتی و اقتصادی خواهد شد. هم اکنون ایران یکی از 10 کشوری است که جمعیت آن به سرعت به سمت کهنسالی پیش می‌رود و با این حال متأسفانه هنوز هم به نوعی می‌توان تبلیغ زندگی با بچه کمتر را در رسانه‌های رسمی و دولتی دید.
کاهش تمایل به فرزندآوری در تمامی اقشار جامعه
گزارش‌ها می‌گویند هم اکنون کاهش تمایل به باروری و فرزندآوری در تمامی اقشار جامعه وجود دارد و مختص گروهی خاص نیست و در این میان، نگرانی‌های والدین درخصوص نحوه تربیت و پرورش کودکشان را باید از جمله دلایل این امر دانست.
خدمات اجتماعی و نحوه دسترسی خانواده‌ها به آنها می‌تواند یکی از عوامل مهم در آرامش و اطمینان آنان برای فرزندآوری به شمار می‌آید، به عنوان مثال در دهه‌های گذشته تحصیلات و بهداشت به طور نسبی رایگان بود و به ویژه از نظر امکانات تحصیلی و آموزشی، خانواده هیچ هزینه‌ای را متحمل نمی‌شد درحالی که امروزه خانواده‌ها به دلیل افزایش نگرانی‌های خود در بسیاری از مواقع ترجیح می‌دهند فرزند کمتری داشته باشند اما امکانات بهتری برایش مهیا کنند یعنی یک فرزند با هزینه‌های زیاد.
در بحث بهداشت و درمان نیز هزینه‌های بالا، نوعی ترس ناخواسته را در ذهن پدرها و مادرها به وجود می‌آورد که اگر قرار باشد چند فرزند داشته باشند چطور باید سلامت آنها را تضمین و هزینه‌هایشان را تأمین کنند. با این تفاسیر و با توجه به اینکه در جامعه سنتی، فرزندان خود به عنوان نیروی کار در نظر گرفته می‌شدند و داشتن فرزندان بیشتر به معنای دسترسی بیشتر به نیروی کار بدون مزد بود، در جامعه امروزی کودکان تنها یک مصرف کننده صرف تلقی می‌شوند که هرچه تعدادشان کمتر باشد، بار مسئولیت و هزینه‌های خانواده‌ها هم پایین‌تر خواهد بود.
به هرحال موضوع کاهش زاد و ولد در ایران نه یک اتفاق بد که حتماً به عنوان بحرانی برای آینده مطرح است و به رغم بی‌توجهی سیاستگذاران ایرانی به این خطر فوق العاده بزرگ، سیاستمداران دنیای استکبار به خوبی به این معضل کمرشکن ایران آینده توجه دارند تا جایی که در سال 2009 برژینسکی که یکی از سیاستگذاران کهنه کار امریکایی و از طراحان پروژه نظم نوین جهانی است، در مصاحبه‌ای با روزنامه وال استریت ژورنال گفت: «از فکر کردن به حمله پیشدستانه علیه تأسیسات هسته‌ای ایران اجتناب و گفت‌وگو‌ها با تهران را حفظ کنید، بالاتر از همه بازی طولانی مدتی را انجام دهید چون زمان و آمارهای جمعیتی و تغییر نسل در ایران به نفع رژیم کنونی نیست.»