آقای شیخ؟ حسن روحانی! برای یکبار هم که شده این متن را بخوان/ حضور رهبری، جدّی است.
حضرت امام خامنه ای (حفظه الله تعالی):
« امروز اگر حادثه‌ای به وقوع بپیوندد که در آن، ملت ایران احساس خطر کند، تعداد جوانانی که فداکارانه و داوطلبانه حاضرند برای خدا، نظام اسلامی و منافع ملتشان سینه سپر کنند و جلو بروند، یقیناً بیشتر از دوران جنگ تحمیلی است. جوانان ما همان شور و هیجان، همان ایمان و همان آمادگی ای که چشم دنیا را در دوران جنگ تحمیلی خیره کرد، امروز هم دارند.
البته دشمنان، خود را به چیزهای موهومی دلخوش میکنند؛ برای این‌که افکار عمومی و مردمِ غافلِ بیخبرِ خودشان را به سیاستهای خود توجیه کنند. واقعه کوچکی را پیدا میکنند و آن را بزرگ جلوه میدهند. یک اجتماع کوچک صد نفری یا چند صد نفری را که علیه مقدّسات مردم در گوشه‌ای تشکیل شده و به مناسبتی شعار میدهند، بزرگ میکنند؛ اما اجتماعات عظیم مردمی را در دفاع از انقلاب، اسلام و حمایت از آرمانهای بلند نظام اسلامی کوچک میکنند! اینها شگردهای تبلیغاتی است.
جوانان ما همان جوانانند. ما جوانان مؤمن و مخلص و پُرشورِ خودمان را از این‌که در مجامع گوناگون در مقابل کجرویهایی - اگر یک وقت از کسانی دیدند - عکس‌العمل نشان دهند، نهی کرده‌ایم؛ الان هم نهی میکنیم؛ اما وقتی در شادىِ پیروزی تیم ورزشی ایران، در میان چند هزار نفر جمعیت، تعداد صد نفر، صدوپنجاه نفر، بقیه را بدنام میکنند و دست به کارهای خلاف و اغتشاش و کارهایی که جرم حتمی است، میزنند، اگر ما جوانان خود را نهی نکنیم، قبل از این‌که نیروی انتظامی بخواهد وارد میدان شود، خودشان حساب آن عدّه معدود را تسویه میکنند.
مردم، مردم خوبی هستند. جوانان، جوانانِ پُرشور و بااخلاصی هستند. البته وظایفی بر دوش همه هست؛ دولتمردان و مسؤولان کشور یک طور، آحاد مردم یک طور، بخصوص جوانان یک طور. البته من ان‌شاءاللَّه در یک جلسه خاص با جوانان، حرفهایی دارم که در آن‌جا به آنها عرض خواهم کرد؛ نمیخواهم وقت این اجتماع بزرگ را بگیرم.
باید هوشیار بود؛ همه در این زمینه وظیفه دارند؛ من هم که خدمتگزار ناچیز و کوچکی هستم و دوشم حامل بار سنگینی است، از همه بیشتر تکلیف دارم. مسؤولان کشور هم هرچه مسؤولیت و مقامشان سنگینتر و حوزه کاریشان وسیعتر باشد، تکلیفشان بزرگتر و سنگینتر است. آحاد مردم هم وظایفی دارند.
مطلبی که لازم میدانم در مورد مسؤولان کشور تأکید کنم، در درجه اوّل، انسجام و اتّحاد کلمه است. مسؤولان کشور باید متّحد باشند و حرفشان یکی باشد. یکی از توطئه‌های دشمن در چند سال اخیر این بوده است که بتواند آدمهای نامعتقد به آرمان اسلامی را در صفوف مسؤولان بالای کشور نفوذ دهد؛ برای این‌که انسجام مدیران ارشد کشور به هم بخورد. این خطرِ بزرگی است. البته مدیران کشور هم مثل بقیه مردم در هر مسأله‌ای آراء و عقایدی دارند و عقاید آنها برای خودشان محترم است؛ ولی دو نکته وجود دارد: یکی این‌که اگر کسی در نظام جمهوری اسلامی در مسؤولیتی مشغول کار است، ولی آرمانهای نظام جمهوری اسلامی را آن‌گونه که امام بزرگوار ترسیم کرده است و در قانون اساسی تجسّم پیدا کرده، در دلش قبول ندارد، اشغال آن پست برای او حرام شرعی است. آن‌جایی که صحبت از مسائل اساسی نظام اسلامی است، آن‌جایی که وحدت دین و سیاست مطرح است، آن‌جایی که اصول قانون اساسی مورد نظر است، آن‌جایی که الزام به تبعیّت از دین و شریعت مطرح است، اگر یک مسؤول عقیده‌ای غیر از این دارد، میتواند شهروند جمهوری اسلامی باشد - مانعی ندارد - اما نمیتواند مسؤول باشد؛ بخصوص در مسؤولیتهای بالا. مدیران ارشد، نمایندگان مجلس و مسؤولان عالی‌مقام قوّه قضایی، درعین‌حال که مسؤولیت مهمّی در نظام جمهوری اسلامی دارند، نمیتوانند به آرمانهای نظام جمهوری اسلامی و اصول قانون اساسی اعتقادی نداشته باشند؛ چون اعتقاد انسان در عمل و گفتار او اثر میگذارد.
نکته دوم این است که آن‌جایی که مسؤولان در غیر مسائل اصلی نظام - در مسائل کاری، اداری، فهم یک قانون - با هم اختلاف نظری دارند، نباید این اختلاف نظر جلوِ چشم مردم قرار گیرد و به کوی و بازار کشیده شود. اختلاف نظر نباید نشان‌دهنده اختلاف مسؤولان باشد. چرا؟ چون مردم را مأیوس و نگران و دشمن را خوشحال میکند. البته اختلاف بین مسؤولان در فهم یک وظیفه، یک امر متوقّع است. مثلاً ممکن است رئیس جمهور محترم و رئیس محترم قوّه قضایّیه درباره نقطه‌ای از نقاط، دارای دو دید و دو بینش باشند و هر کدام هم برای خود استدلالی داشته باشند. بسیار خوب؛ این راه حل دارد. در قانون اساسی، راه حلّ اینها معیّن شده است. هماهنگ کننده سه قوّه، رهبر است و رهبری میتواند این مشکلات را برطرف کند. معیار همکاری، قانون اساسی است؛ که وظایف، حُکم موارد اختلاف و تنازع، و حَکم و مرجع را هم معلوم کرده است. در قانون اساسی، قوّه مجریّه وظایفی دارد که مشخّص است. مدیریّتهای عمده کشور، اداره همه امور اجرایی کشور و هزینه کردن بودجه کلان کشور، برعهده قوّه مجریّه است. وظیفه قوّه مقنّنه عبارت است از قانونگذاری و نظارت بر عملکرد مسؤولان دولتی. وظیفه‌ی قوه قضایّیه عبارت است از تعقیب متخلّفان از قانون و احقاق حق، تا کسی به کسی ظلم و تعدّی و تجاوز نکند. اگر هر کدام از قوا بخواهند وظایف خود را انجام دهند، آن‌قدر کار و جهادِ خداپسند در این مجموعه کارها وجود دارد که دیگر وقتی باقی نمی‌ماند. وظیفه رهبری هم در قانون معلوم شده است. رهبری در کارهای اجرایی کشور هیچ دخالت مستقیمی نمیکند؛ نه در قوّه مجریّه، نه در قوّه قضایّیه و نه در قوّه مقنّنه. مهمترین کار رهبری عبارت است از تعیین سیاستهای کلان کشور؛ یعنی آن چیزهایی که جهتگیری کشور را مشخّص میکند؛ که همه قوانین، مقرّرات و عملکردها باید در این جهت باشد. حضور رهبری در همه بخشهای کشور، به معنای حضور سیاستهای رهبری است که باید با دقّت اجرا شود. و من به شما عرض کنم، هرجایی که این سیاستها اجرا شده، کشور سود کرده است؛ اما در طول سالهای گذشته - از ده، دوازده سال پیش تاکنون - هر جا از این سیاستها تخلّف شده، کشور ضرر کرده است؛ که گاهی ضررش را فهمیده‌اند، گاهی هم بعد از گذشت مدتی ضررش را فهمیده‌اند. بنابراین حضور رهبری، جدّی است. »