حرفایی از سر جهالت و عناد حسن روحانی که مخالفت شدید با آرمانها و قوانین بالادستی نظام دارد.

گِرِه‌ صلح در منطقه با «دستِ مقاومت» باز می‌شود، نه «دندانِ خوش‌خیالی»؛

واقعا حسن روحانی با همین نگاه به روابط بین‌الملل، سال‌ها مسئول ارشد سیاست خارجی ایران بوده است؟!/ سخنان عجیب رئیس دولت درباره توزیع قدرت در غرب آسیا؛ کپی سخنان غیرعلمی و شاعرانه‌ی حسام‌الدین آشنا

سیاست «تنش صفر با همسایگان» که از سوی داووداوغلو مطرح شد و مبنای عمل در دستگاه دیپلماسی این کشور قرار گرفت، به دلیل عدم برخورداری از مبانی علمی و منطقی و همچنین ساده‌انگاری در شناسایی و معرفی عوامل تهدیدزا در حوزه امنیت منطقه غرب آسیا، عملا به خنجری در قلب آنکارا تبدیل شد که نه تنها موجب افزایش جایگاه منطقه‌ای ترکیه نشد، بلکه حتی امنیت داخلی آن را نیز از بین برد.

گروه بین‌الملل – رجانیوز: از فردی که سال‌ها بر مسند دبیری شورای امنیت ملی کشور تکیه زده و هدایت راهبردهای سیاست خارجی ایران در عرصه بین‌المللی را برعهده داشته است، انتظار می‌رود که با ادبیاتی علمی و دقیق به تشریح شرایط منطقه و جهان بپردازد و سخنرانی‌های خود را منطبق بر واقعیت‌های موجود تنظیم کند؛ انتظاری که مدت‌هاست دیگر رئیس دولت یازدهم آن را برآورده نمی‌کند.

 

به گزارش رجانیوز، حسن روحانی روز گذشته و در «همایش بین‌المللی مقابله با ریزگردها»، سخنانی را درباره نگاه دولت به دیپلماسی منطقه‌ای بیان کرد که می‌تواند تبعات خطرناکی برای امنیت ملی کشورمان داشته باشد.

 

روحانی در بخشی از سخنان خود گفت: «بحث در مورد اینکه کدام کشور باید در منطقه قوی‌تر باشد را کنار بگذاریم. قوی‌ترین کشور در منطقه نباید به عنوان هدف اول دنبال شود؛‌ بلکه منطقه قوی تر باید مدنظر باشد. نه اینکه یک کشور بخواهد در برابر سایر کشورها قد علم کرده و تفرقه و اختلاف را بیشتر کند. ما همه یک خانواده در خاورمیانه هستیم و نمی‌توانیم از هم فاصله بگیریم. باید به فکر منطقه قوی‌تر باشیم.»

 

این ادعای عجیب را تنها می‌توان با سیاستی که در سال‌های نه چندان دور توسط «دکتر احمد داووداوغلو»، نخست وزیر پیشین ترکیه طراحی و اجرا شد، مقایسه کرد؛ سیاستی که دکترین سیاست خارجی آنکارا را در این سال‌ها تشکیل داد و نهایتا موجب به افزایش ناامنی و بحران در داخل ترکیه و همچنین در منطقه شد.

 

سیاست «تنش صفر با همسایگان» که از سوی داووداوغلو مطرح شد و مبنای عمل در دستگاه دیپلماسی این کشور قرار گرفت، به دلیل عدم برخورداری از مبانی علمی و منطقی و همچنین ساده‌انگاری در شناسایی و معرفی عوامل تهدیدزا در حوزه امنیت منطقه غرب آسیا، عملا به خنجری در قلب آنکارا تبدیل شد که نه تنها موجب افزایش جایگاه منطقه‌ای ترکیه نشد، بلکه حتی امنیت داخلی آن را نیز از بین برد.

 

حالا و پس از تجربه‌ی ناکام این سیاست که حتی پیش از اجرا هم شکست آن – به دلیل ماهیت آنارشیک قدرت در عرصه بین‌الملل – قابل پیش‌بینی بود، رئیس دولت یازدهم در کشورمان با افتخار از تلاش برای کند کردن مسیر افزایش قدرت به منظور تامین منافع ملی ایران سخن می‌گوید!

 

روحانی باید به این سوال پاسخ دهد که چه تناقضی بین «ایران توسعه یافته با جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقـه» آنگونه که در سند چشم‌انداز آمده است با منطقه آشوب زده و جنگ زده ما وجود دارد وچرا نمی توان به این مهم دست یافت؟ مگر جمهوری اسلامی ایران در همین منطقه ناامن نتواسته خود را به عنوان امن‌ترین کشور که در حال پیشرفت علمی در جایگاه های گوناگون پزشکی، هسته ای، نانو و...است، به دولت های دیگر معرفی کند؟

 

مصداق‌های حاضر و عملی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی نشان می‌دهد قدرت یافتن ایران در منطقه در ابعاد مختلف به قدرتمندترشدن و همگرایی در مبارزه با آشوب طلبی‌ها انجامیده است. به طور مثال اگر ایرانی قدرتمند وجودنداشت و نفوذ فکری و فرهنگی و انقلابی ایران در منطقه نبود آیا لبنان می توانست در مقابل چهارمین ارتش بزرگ جهان یعنی رژیم صهیونیستی مقاومت کند و به پیروزی برسد؟ این مثال در مورد کشورهای دیگر چون عراق و یمن و سوریه نیز صادق است.

 

سخنان عجیب حسن روحانی قطعا نه تنها در عرصه سیاست بلکه حتی اگر در دانشگاهی که محمدجواد ظریف توانسته مدرک دکترای روابط بین‌الملل خود را از آنجا اخذ کند نیز با واکنش تند و بی‌اعتباری روبرو خواهد شد.

 

البته این سخنان خود آقای روحانی نیست؛ بلکه به نظر می‌رسد دستپخت حسام‌الدین آشنا، مشاور رسانه‌ای او باشد؛ چرا که آشنا سال گذشته نیز چنین سخنانی را در کنفرانس امنیتی تهران مطرح کرده بود که با تذکر رجانیوز مواجه شد.

 

از آنجایی که دولت دوازدهم تا کمتر از یک ماه دیگر به صورت رسمی مستقر می‌شود و باید سیاست‌های راهبردی آن تدوین شود، جای این نگرانی وجود دارد که با دنبال کردن چنین نگاهی در راس دولت، معادله صلح و امنیت در غرب آسیا روز به روز پیچیده شود و گره‌های منطقه‌ای به جای «دستِ مقاومت و تدبیر» با «دندانِ مذاکره و خوش‌خیالی» باز شوند.