حبیب آن جا که دستی برفشاند - محب ار سر نیفشاند بخیل است

شراب از دست خوبان سلسبیل است

و گر خود خون میخواران سبیل است

نمی‌دانم رطب را چاشنی چیست

همی‌بینم که خرما بر نخیل است

نه وسمست آن به دلبندی خضیب است

نه سرمست آن به جادویی کحیل است

سرانگشتان صاحب دل فریبش

نه در حنا که در خون قتیل است

الا ای کاروان محمل برانید

که ما را بند بر پای رحیل است

هر آن شب در فراق روی لیلی

که بر مجنون رود لیلی طویل است

کمندش می‌دواند پای مشتاق

بیابان را نپرسد چند میل است

چو مور افتان و خیزان رفت باید

و گر خود ره به زیر پای پیل است

حبیب آن جا که دستی برفشاند

محب ار سر نیفشاند بخیل است

ز ما گر طاعت آید شرمساریم

و ز ایشان گر قبیح آید جمیل است

بدیل دوستان گیرند و یاران

ولیکن شاهد ما بی‌بدیل است

سخن بیرون مگوی از عشق سعدی

سخن عشقست و دیگر قال و قیل است

سعدی » دیوان اشعار » غزلیات

غزل ۷۴