چرا امام رضا (ع) "شمس‌الشموس" نامیده شد؟
حجت‌الاسلام ابوالقاسمی گفت که اگر تمام حضرات معصومین (ع) را شمس بدانیم، شمس‌الشموس، خورشیدی است که نور آن، ولایت و جایگاه معصومین (ع) را تبیین میکند، روشنایی میبخشد و خورشیدهای دیگر با این خورشید تجلی پیدا میکنند.
به گزارش مشرق، حجت‌الاسلام محمود ابوالقاسمی محقق و پژوهشگر علوم قرآن و حدیث گفت: پیامبر اکرم (ص) در حدیثی فرمود: «من 12 فرزند دارم که همگی آنان امامند و تفاوتشان با من در این است که آنان نبی نیستند، اما تمام آنچه که درباره من گفته شده، درباره تمام فرزندانم نیز صادق است.» با تمام اینها برخی شیعهنمایان (مدعیان تشیع) بین امامان تفکیک قائل میشدند که این به معنای تحریف کلام نبی و تخطی از سیرۀ رسول‌الله (ص) است، طوری که در طول تاریخ به افرادی بر میخوریم که به مدعیان شیعۀ سه امامی، چهار امامی، هفت امامی و ... شهرت یافتند.
وی افزود: در میان مدعیان تشیع، عدهای هستند که میدرخشند و به دستورات رسول‌الله (ص) پایبند ماندند؛ آنها همان شیعیان 12 امامی‌اند که به آنان «اثنی عشری» میگفته می‌شود. این افراد که در تاریخ خوش درخشیدند، معتقدند هر کسی هر یک از ائمه (ع) را نپذیرد، به معنای عدم پذیرش نبوت رسول‌الله (ص) است.
بیشتر بخوانید:
حجت‌الاسلام ابوالقاسمی «پیروی از هوای نفس» را یکی از عوامل انحراف مدعیان تشیع در طول تاریخ دانست و گفت: این عامل مهم موجب عدم همراهی و هماهنگی آنان با امام (ع) شد. در زمان امام رضا (ع) آخرین نمونۀ انحراف مدعیان تشیع از سوی «واقفیه» صورت گرفت، طوری که آنان تولد دیرهنگام امام جواد (ع) را واسطهای برای مطامع نفسانی خود قرار دادند و گوش شنوایی نسبت به کلام امام رضا (ع) نداشتند.
این پژوهشگر علوم قرآن و حدیث گفت: از زمان امام رضا (ع) دیگر چنین انحرافی وجود نداشت، کسی که امام رضا (ع) را قبول کرد، تا امام دوازدهم را پذیرفته است و این چنین شیعیان هشت امامی، شیعیان 12 امامی شدند. این امر در پرتو نور امام رضا (ع) رخ داد که برخی شمس‌الشموس بودن امام (ع) را حاکی از این موضوع میدانند.
به گفته وی، اگر وجود مقدس تمام حضرات معصومین (ع) را شمس بدانیم، شمس‌الشموس، خورشیدی است که نور آن، ولایت و جایگاه معصومین (ع) را تبیین میکند و روشنایی میبخشد و خورشیدهای دیگر با این خورشید تجلی پیدا میکنند، به عبارت دیگر، امام‌رضا (ع) به عنوان شمس‌الشموس حضرات معصومین (ع) نورافشانی کردند و از زمان ایشان به بعد، شیعیان میزانی از درک، فهم و معرفت نسبت به امام زمان خود را به‌دست آوردند و حداقلش این بود که امام خود را پذیرفتند و همین صرف پذیرش به‌عنوان قدم نخست بسیار حائز اهمیت است، چراکه شیعه از معضل عدم پذیرش امام در زمان امام رضا (ع) نجات یافت.