رمز و راز ماندگاری یک مرد در قلب ایرانیان/ چمران که بود و چه کرد؟
زمانی که شهید چمران دید برخی عناصر در جامعه، ناآگاهانه یا ناجوانمردانه شعار انحلال ارتش را سر می‌دهند، به دفاع تمام قد از ارتش پرداخت.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، شهید مصطفی چمران سال ۱۳۱۱ در تهران متولد شد. وی که تحصیلات دوران متوسطه را در دارالفنون و دبیرستان البرز گذراند، در دانشکده فنی دانشگاه تهران ادامه تحصیل داد و سال ۱۳۳۶ در رشته الکترومکانیک فارغ‌التحصیل شد. این دانشگاه یک سال افتخار تدریس چمران را داشت تا آن‌که در سال ۱۳۳۷ با استفاده از بورس تحصیلی شاگردان ممتاز به آمریکا اعزام و با ممتازترین درجه علمی موفق به اخذ مدرک دکترای الکترونیک و فیزیک پلاسما شد.
این دانشجوی مبارز در آمریکا، با همکاری بعضی دوستانش، برای نخستین‌بار «انجمن اسلامی دانشجویان آمریکا» را پایه‌ریزی کرد. وی همچنین از موسسان انجمن دانشجویان ایرانی در کالیفرنیا بود و به همین دلیل بورس تحصیلی او از سوی محمدرضا شاه پهلوی قطع شد. چمران پس از قیام ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ رهسپار مصر شد و مدت دو سال سخت‌ترین دوره‌های چریکی و پارتیزانی را آموخت. از او به عنوان بهترین شاگرد این دوره قدردانی شد و این رتبه، مسئولیت تعلیم چریک‌های مبارز ایرانی را بر عهده‌اش گذاشت.
بیشتر بخوانید: شهید چمران به روایت کاربران فضای مجازی
وی که برای تعلیم چریک‌های مبارز ایرانی، ایجاد پایگاه چریکی مستقل را ضروری می‌دید، با هدف ایجاد این پایگاه به لبنان سفر کرد و توانست با کمک‌های امام موسی صدر، رهبر شیعیان لبنان، حرکت محرومین و سپس جناح نظامی آن، سازمانی را به نام «امل» بر اساس اصول و مبانی اسلامی ایجاد کند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران
دکتر
چمران با پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران، بعد از ۲۳ سال هجرت، به وطن
باز میگردد و همه تجربیات انقلابی و علمی خود را در خدمت انقلاب
میگذارد. خاموش و آرام، ولی فعالانه و قاطعانه به سازندگی میپردازد و
همه تلاش خود را صرف تربیت اولین گروه‌های پاسداران انقلاب در سعدآباد
میکند. سپس در شغل معاونت نخست‌وزیر در امور انقلاب شب و روز خود را به
خطر میاندازد تا سریعتر و قاطعانهتر مسئله کردستان را فیصله دهد تا
اینکه بالاخره در قضیه فراموش ناشدنی «پاوه» قدرت ایمان و اراده آهینن و
شجاعت و فداکاری او بر همگان ثابت می‌شود.
در آن شب مخوف پاوه، همه امید‌ها قطع شده بود و فقط چند پاسدار مجروح، خسته و دلشکسته در میان هزاران دشمن مسلح به محاصره افتاده بودند. اکثریت پاسداران قتل عام شده بودند و همه شهر و تمام پستی و بلندیها به دست دشمن افتاده بود و موج نیرو‌های دشمن لحظه به لحظه نزدیکتر می‌شد؛ باران گلوله میبارید و میرفت تا آخرین نقطه مقاومت نیز در خون پاسداران غرق شود، ولی دکتر چمران با شهامت، شجاعت و ایثارگری فراوان توانست این شب هولناک را با پیروزی به صبح امید متصل کند و جان پاسداران باقیمانده را نجات دهد و شهر مصیبتزده را از سقوط حتمی برهاند.
امام خمینی (ره) به ارتش فرمان داد تا در ۲۴ ساعت خود را به پاوه برساند و فرماندهی منطقه نیز به عهده دکتر چمران واگذار شد.
رزمندگان از جان گذشته انقلاب، اعم از سرباز و پاسدار به حرکت درآمدند و همه تجارب انقلابی، ایمان، فداکاری، شجاعت، قدرت رهبری و برنامهریزی دکتر چمران در اختیار نیرو‌های انقلاب قرار گرفت و عالیترین مظاهر انقلابی و شکوهمندترین قهرمانیها به وقوع پیوست و در مدت ۱۵ روز شهر‌ها و راهها و مواضع استراتژیک کردستان به تصرف نیرو‌های انقلاب اسلامی درآمد و کردستان از خطر حتمی نجات یافت و مردم مسلمان کرد با شادی و شعف به استقبال این پیروزی رفتند.
روحیه دفاع از مظلوم در تمام رفتار و سَکنات شهید چمران بروز و ظهور
داشت. زمانی که شهید چمران دید برخی عناصر در جامعه، ناآگاهانه یا
ناجوانمردانه شعار انحلال ارتش را سر می‌دهند، به دفاع تمام قد از ارتش
پرداخت. امام خمینی (ره)، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای و همچنین شهید چمران، ۳
چهره‌ای بودند که به شدت با انحلال ارتش مخالفت کردند. این چهره‌های
برجسته، کُنه و ذات نیرو‌های ارتش را به خوبی شناخته بودند و میدانستند
که از دست دادن آنها خُسران بسیاری را به جمهوری اسلامی ایران وارد
میکند.
دکتر چمران بعد از این پیروزی بی‌نظیر به تهران فرخوانده شد و
به وزارت دفاع منصوب شد. در پست جدید، برای تغییر و تحول ارتش از یک نظام
طاغوتی به یک سلسله برنامههای وسیع بنیادی دست زد که پیاده کردن
برنامههای اصلاحی از این قبیل است تا ارتشی به وجود آید که پاسدار انقلاب
و امنیت استقلال کشور باشد و رسالت مقدس اسلامی ما را به سرمنزل مقصود
برساند.
دکتر مصطفی چمران در اولین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، از سوی مردم تهران به نمایندگی انتخاب شد و تصمیم داشت در تدوین قوانین و نظام جدید انقلابی، بخصوص در ارتش، حداکثر سعی و تلاش خود را بکند تا ساختار گذشته ارتش به نظامی انقلابی و شایسته ارتش اسلامی تبدیل شود.
وی سپس به نمایندگی رهبر کبیر انقلاب اسلامی در شورای عالی دفاع منصوب شد و مأموریت یافت تا بطور مرتب گزارش کار ارتش را ارائه کند.
در خوزستان گروهی از رزمندگان داوطلب، به گِرد او جمع شدند و او با
تربیت و سازماندهی آنان، ستاد جنگهای نامنظم را در اهواز تشکیل داد. این
گروه به مرور قوت گرفت و منسجم شد و خدمات زیادی انجام داد.
ایجاد
واحد مهندسی فعال برای ستاد جنگ های نامنظم یکی از این برنامهها بود که
به کمک آن، جادههای نظامی به سرعت در نقاط مختلف ساخته شد و با نصب
پمپهای آب در کنار رود کارون و احداث یک کانال به طول حدود ۲۰ کیلومتر و
عرض یک متر در مدتی حدود یکماه، آب کارون را به طرف تانکهای دشمن روانه
ساخت، به طوری که آنها مجبور شدند چند کیلومتر عقبنشینی کنند و سدی عظیم
مقابل خود بسازند و با این عمل فکر تسخیر اهواز را برای همیشه از سر به
دور دارند.
یکی از کار‌های مهم و اساسی او از همان روز‌های اول،
ایجاد هماهنگی بین ارتش، سپاه و نیرو‌های داوطلب مردمی بود که در منطقه
حضور داشتند. بازده این حرکت و شیوه جنگ مردمی و هماهنگی کامل بین نیرو‌های
موجود، تاکتیک تقریباً جدید جنگی بود؛ چیزی که ابرقدرتها قبلاً فکر آن
را نکرده بودند. متأسفانه این هماهنگی در خرمشهر بوجود نیامد و نیرو‌های
مردمی تنها ماندند. او تصمیم داشت به خرمشهر نیز برود، ولی به علت عدم وجود
فرماندهی مشخص در آنجا و خطر سقوط جدی اهواز، موفق نشد، ولی چندینبار
نیرو‌هایی بین ۲۰۰ تا ۱۰۰۰ نفر را سازماندهی کرده و به خرمشهر فرستاد و
آنان به کمک دیگر برادران مقاوم خود توانستند در جنگی نابرابر مقابل حملات
پیاپی دشمن تا مدتها مقاومت کنند.
پس از یأس دشمن از تسخیر اهواز، صدام سخت به فتح سوسنگرد دلبسته بود تا
رویای قادسیه را تکمیل کند بنابراین برای دومینبار به آن شهر مظلوم حمله
کرد و سه روز تانکهای او شهر را در محاصره گرفتند و روز سوم تعدادی از
آنان توانستند به داخل شهر راه یابند.
دکتر چمران که از محاصره
تعدادی از یاران و رزمندگان شجاع خود در آن شهر سخت برآشفته بود، با تلاش
فراوان رهبر معظم انقلاب اسلامی، ارتش را آماده ساخت که برای اولین بار
دست به یک حمله خطرناک و حماسهآفرین نابرابر بزند و خود نیز نیرو‌های
مردمی و سپاه پاسداران را در کنار ارتش سازماندهی کرد و با نظمی نو و
شیوهای جدید از جانب جاده اهواز- سوسنگرد به دشمن یورش برد.
چمران پیشاپیش یارانش، به شوق کمک و دیدار برادران محاصره شده در
سوسنگرد، به سوی این شهر می‌شتافت که در محاصره تانکهای دشمن قرار گرفت.
او سایر رزمندگان را به سوی دیگری فرستاد تا نجات یابند و خود را به حلقه
محاصره دشمن انداخت. در این هنگام بود که نبرد سختی درگرفت؛ نیرو‌های
کماندوی دشمن از پشت تانکها به او حمله کردند و او همچون شیری در میدان،
در مصاف با دشمن متجاوز از نقطهای به نقطهای دیگر و از سنگری به سنگری
دیگر میرفت. کماندو‌های دشمن او را زیر رگبار گلوله خود گرفته بودند،
تانکها به سوی او تیراندازی می‌کردند و او شجاعانه بدون هراس از انبوه
دشمن و آتش شدید آنها، سریع، چابک، برافروخته و شادان از شوق شهادت در رکاب
حسین (ع) و در راه حسین (ع).
در روز قبل از تاسوعا، به آتش آنها
پاسخ گفته و هر لحظه سنگر خود را تغییر میداد. در همین اثناء، همرزم
باوفایش به شهادت رسید و او یک تنه به نبرد حسینگونه خود ادامه داد و
به سوی دشمن حمله برد تا این که از دو قسمت پای چپ زخمی شد. با پای زخمی بر
یک کامیون عراقی حمله برد. سربازان صدام از یورش این شیر میدان گریخته و
او به کمک جوان چابک دیگری که خود را به مهلکه رسانده بود، داخل کامیون
نشست و با لبانی متبسم، دیگران را نوید پیروزی داد.
خبر زخمی شدن
سردار پرافتخار اسلام، در نزدیکی دروازه سوسنگرد، شور و هیجانی آمیخته با
خشم و اراده و شجاعت در یاران او و سایر رزمندگان افکند که بیمحابا به
پیش تاختند و شهر قهرمان و مظلوم سوسنگرد و جان چند صد تن رزمنده مؤمن را
از چنگال صدامیان نجات بخشیدند.
دکتر چمران با همان کامیون خود را
به بیمارستانی در اهواز رسانید و بستری شد، اما بیش از یک شب در بیمارستان
نماند و بعد از آن به مقر ستاد جنگهای نامنظم برگشت. جالب اینجا بود که
در همان شبی که در بیمارستان بستری بود، جلسه مشورتی فرماندهان نظامی
(تیمسار شهیدفلاحی، فرمانده لشکر ۹۲، شهید کلاهدوز، مسئولین سپاه و امیر
محمد سلیمی)، استاندار خوزستان و نماینده امام در سپاه پاسداران
(شهیدمحلاتی) در کنار تخت او در بیمارستان تشکیل شد و درهمان حال و همان
شب، پیشنهاد حمله به «ارتفاعات اللهاکبر» را مطرح کرد.
به دنبال نبرد بیست و هشتم صفر (پانزدهم دیماه ۵۹) که منجر به شکست قسمتی از نیرو‌های خودی شد و فاجعه هویزه به بار آمد، دیگر تاب نشستن نیاورد. تعدادی از رزمندگان را از جبهه «فرسیه» انتخاب کرد و با چند فروند هلی‌کوپتر که خود فرماندهی آنها را بر عهده داشت، با همان چوب زیربغل دست به عملی بیسابقه زد. او آماده حمله به نیرو‌های پشت جبهه و تدارکاتی دشمن در جاده جفیر به طلائیه شد، اما به خاطر آتش شدید دشمن، هلیکوپتر‌ها نتوانستند از سد آتش آنها از منطقه هویزه بگذرند و حمله هوایی دشمن هلیکوپتر‌ها را مجبور به بازگشت کرد.
دکتر چمران از سکون و عدم تحرکی که در جبههها وجود داشت دائماً رنج میبرد و تلاش میکرد که با ارائه پیشنهادات و برنامههای ابتکاری حرکتی بوجود آورد و اغلب این حرکتها را توسط رزمندگان شجاع و جان برکف ستاد نیز عملی ساخت. او اصرار داشت که هرچه زودتر به تپههای اللهاکبر و سپس به بستان حمله شود و خود را به تنگ چزابه که نزدیکی مرز است، رساند تا ارتباط شمالی و جنوبی نیرو‌های عراقی و مرز پیوسته آنان قطع شود. بالاخره در روز ۳۱ اردیبهشت ماه سال ۶۰، با یک حمله هماهنگ و برقآسا، ارتفاعات اللهاکبر فتح شد و پس از پیروزی سوسنگرد، بزرگترین پیروزی تا آن زمان بود.
چمران به همراه رزمندگان شجاع اسلام در زمره اولین کسانی بود که پای به ارتفاعات اللهاکبر گذاشت؛ در حالی که دشمن زبون هنوز در نقاطی مقاومت میکرد او و فرمانده شجاعش ایرج رستمی، دو روز بعد، با تعدادی از جان برکفان و یاران خود توانستند با فداکاری و قدرت تمام تپههای شحیطیه (شاهسوند) را به تصرف درآورند، درحالی که دیگران در هالهای از ناباوری به این اقدام جسورانه مینگریستند.
پس از پیروزی در ارتفاعات اللهاکبر، اصرار داشت نیرو‌های ما هرچه زودتر، قبل از اینکه دشمن بتواند استحکاماتی برای خود ایجاد کند، به سوی بستان سرازیر شوند که این کار عملی نشد و شهیدچمران خود طرح تسخیر دهلاویه را به فرماندهی ایرج رستمی عملی ساخت.
فتح دهلاویه، در نوع خود عملی جسورانه و خطرناک و غرورآفرین بود. نیرو‌های ستاد پلی بر روی رودخانه کرخه زدند. پلی ابتکاری و چریکی که خودشان طراحی بودند. از رودخانه عبور کردند و به قلب دشمن تاختند و دهلاویه را فتح کردند. این اولین پیروزی پس از عزل بنی صدر از فرماندهی کل قوا بود که به عنوان طلیعه پیروزیهای دیگر به حساب آمد.
در روز ۳۱ خردادماه سال ۶۰، یعنی یک ماه پس از پیروزی ارتفاعات اللهاکبر، در جلسه فوقالعاده شورای عالی دفاع در اهواز از عدم تحرک و سکون نیرو‌ها انتقاد کرد و پیشنهادات نظامی خود، از جمله حمله به بستان را ارائه داد. این آخرین جلسه شورای عالی دفاع بود که شهیدچمران در آن شرکت داشت و فردای آن روز، غمانگیز بود.
در سحرگاه سی ویکم خردادماه سال ۶۰، ایرج رستمی فرمانده منطقه دهلاویه به شهادت رسید و شهید دکترچمران به شدت از این حادثه ناراحت شد. به طرف سوسنگرد به راه افتاد. همه رزمندگان را در کانالی پشت دهلاویه جمع کرد، شهادت فرماندهشان، ایرج رستمی را به آنها تبریک و تسلیت گفت. همچنین گفت: «خدا رستمی را دوست داشت و برد و اگر ما را هم دوست داشته باشد، میبرد». سخنش تمام شد، با همه رزمندگان خداحافظی و دیدهبوسی کرد. به همه سنگر‌ها سرکشی کرد و در خط مقدم، در نزدیکترین نقطه به دشمن، پشت خاکریزی ایستاد و به رزمندگان تأکید کرد که از این نقطه که او هست، دیگر کسی جلوتر نرود، چون دشمن به خوبی با چشم غیرمسلح دیده می‌شد و مطمئناً دشمن هم آنها را دیده بود.
آتش خمپاره که از اولین ساعات بامداد شروع شده بود و علاوه بر رستمی قربانیهای دیگری نیز گرفته بود، باریدن گرفت و دکتر چمران دستور داد رزمندگان به سرعت از کنارش متفرق شوند و از هم فاصله بگیرند. یارانش از او فاصله گرفتند. خمپاره‌ای در اطراف او به زمین خورد و یکی از نمونههای کامل انسانی از دیار ما رخت بربست و به ملکوت اعلی پیوست.
منبع: میزان
