متن زیارت رسول الله(ص) از راه دور+متن و صوت

​

 

 به گزارش مشرق، جناب ثقه‌الإسلام شیخ عباس قمی(ره) در فضیلت زیارت نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله وسلم در کتاب شریف "مفاتیح الجنان" نوشته‌اند:

آگاه باش که در حق تمامى مردم به خصوص حاجیان مستحبّ مؤکد است مشرّف شدن به زیارت روضه مطهّره و آستانه‏ منوّره فخر عالمیان حضرت سیّدالمرسلین محمّد بن عبداللّه صلوات الله و سلامه علیه و ترک زیارت آن حضرت باعث جفا در حق او در قیامت است و شیخ شهید فرموده: اگر مردم زیارت آن جناب را ترک کنند، بر امام است که ایشان را براى‏ رفتن به زیارت آن حضرت مجبور کند، زیرا ترک زیارت آن حضرت موجب جفاى حرام است.

شیخ صدوق از امام‏ صادق علیه السّلام روایت کرده: هرگاه یکى از شما حجّ کند، باید حجّش را به زیارت ما به پایان برساند زیرا زیارت ما از تمامیّت حجّ است.

و نیز از حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السّلام روایت کرده: حجّ خود را به زیارت رسول خدا صلى اللّه علیه و آله تمام کنید که ترک زیارت آن حضرت پس از حجّ‏، جفا و خلاف ادب است و شما را به این زیارت دستور داده ‏اند و به زیارت قبرى چند که خدا حق آنها و زیارت آنها را بر شما لازم کرده بروید و کنار آن قبرها از خدا طلب روزى کنید.

و نیز از ابوصلت هروى روایت کرده که: خدمت حضرت‏ امام رضا علیه السّلام عرض کردم: یابن رسول الله چه می‌‏فرمایى در حدیثى که اهل آن روایت می‎‏کنند که مؤمنان در بهشت‏ از منازلشان پروردگار خود را زیارت می‎کنند؟ [کنایه از این‏که معنى حدیث اگر حدیث صحیحى باشد چیست؟ با آنکه شامل مطلبى است که به ظاهر با اعتقاد حق‏ هماهنگى ندارد]

حضرت پاسخ او را به این صورت فرمودند: اى اباصلت خدا پیامبرش محمّد صلى اللّه علیه و آله را از جمیع خلقش حتى از پیامبران و ملائکه افضل قرار داد و طاعت او را طاعت خود و بیعت او را بیعت با خود و زیارت او را زیارت خود شمرد، چنان‏‎که فرمود: «مَنْ یُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ» و فرمود: «إِنَّ الَّذِینَ یُبَایِعُونَکَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللَّهَ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ»
 
و رسول خدا صلى اللّه علیه و آله فرمود: هرکه مرا در حال حیات یا پس از مرگ زیارت کند، چنان است که خدا را زیارت کرده باشد تا آخر خبر...

حمیرى در کتاب «قرب الأسناد» از حضرت صادق علیه السّلام به نقل از رسول خدا صلى اللّه علیه و آله نوشته است که فرمود: «هرکه مرا در حیات یا پس از ممات زیارت کند، روز قیامت شفیع او می‌شوم.»

شیخ طوسى در«تهذیب» از یزید بن عبدالملک روایت نموده است و او از پدرش و جدّش، که خدمت حضرت فاطمه زهرا علیها السلام مشرّف شدم. آن حضرت به سلام بر من پیشى جست، آنگاه از من پرسید: براى چه آمده ‏اى؟

عرض کردم براى طلب برکت و ثواب؛ حضرت صدیقه طاهره فرمودند: مرا خبر داد پدرم که هرکه بر او و بر من سه روز سلام کند، خدا بهشت را بر او واجب کند.

پرسیدم: در حیات او و شما؟ فرمود: آرى و نیز پس از مرگ‏ ما.
 
جناب محدث قمی اعلی الله مقامه برای محبان و ارادتمندانی که امکان سفر به مدینه‎النبی و زیارت قبر حضرت رسول(ص) را ندارند، زیارتنامه‎ای شریف با سند معتبر ذکر کرده‎اند که به «زیارت حضرت رسول از بعید» معروف می‌باشد.

​

 

*متن کامل زیارت حضرت رسول اکرم(ص) از راه دور*

دانلود صوت زیارت حضرت رسول اکرم(ص) از راه دور

نیت زیارت کن و بگو: أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدا عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَنَّهُ سَیِّدُ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ وَ أَنَّهُ سَیِّدُ الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمُرْسَلِینَ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ وَ عَلَى أَهْلِ بَیْتِهِ الْأَئِمَّةِ الطَّیِّبِینَ

پس بگو: اَلسَّلامُ‏ عَلَیْکَ یا رَسُولَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خَلیلَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا نَبِىَ ‏اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا صَفِىَّ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا رَحْمَةَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ‏ عَلَیْکَ یا خِیَرَةَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حَبیبَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا نَجیبَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خاتَِمَ النَّبِیّینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا سَیِّدَ الْمُرْسَلینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا قآئِماً بِالْقِسْطِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا فاتِحَ‏ الْخَیْرِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مَعْدِنَ الْوَحْىِ وَ التَّنْزیلِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مُبَلِّغاً عَنِ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا السِّراجُ الْمُنیرُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مُبَشِّرُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا نَذیرُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مُنْذِرُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا نُورَ اللَّهِ الَّذى‏ یُسْتَضآءُ بِهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى‏ اَهْلِ بَیْتِکَ الطَّیِّبینَ‏ الطَّاهِرینَ الْهادینَ الْمَهْدِیّینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى‏ جَدِّکَ عَبْدِالمُطَّلِبِ وَ عَلى‏ اَبیکَ عِبْدِاللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلى‏ اُمِّکَ آمِنَةَ بِنْتِ وَهَبٍ‏ اَلسَّلامُ عَلى‏ عَمِّکَ حَمْزَةَ سَیِّدِالشُّهَدآءِ اَلسَّلامُ عَلى‏ عَمِّکَ الْعَبَّاسِ‏ بْنِ عَبْدِالمُطَّلِبِ، اَلسَّلامُ عَلى‏ عَمِّکَ وَ کَفیلِکَ اَبی‎طالِبٍ، اَلسَّلامُ عَلى‏ ابْنِ عَمِّکَ جَعْفَرٍ الطَّیَّارِ فى‏ جِنانِ الْخُلْدِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مُحَمَّدُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَحْمَدُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى الْأَوَّلینَ‏ وَ الْأخِرینَ، وَ السَّابِقَ اِلى‏ طاعَةِ رَبِّ الْعالَمینَ، وَ الْمُهَیْمِنِ عَلى‏ رُسُلِهِ، وَ الْخاتَِمَ لِأَنْبِیآئِهِ، وَ الشَّاهِدَ عَلى‏ خَلْقِهِ، وَ الشَّفِیعَ اِلَیْهِ، وَ الْمَکینَ لَدَیْهِ، وَ الْمُطاعَ فى‏ مَلَکُوتِهِ، الْأَحْمَدَ مِنَ الْأَوْصافِ، الْمُحَمَّدَ لِسآئِرِ الْأَشْرافِ، الْکَریمَ عِنْدَ الرَّبِّ، وَ الْمُکَلَّمَ مِنْ وَرآءِ الْحُجُبِ، الْفآئِزَ بِالسِّباقِ، وَ الْفائِتَ عَنِ اللِّحاقِ، تَسْلیمَ عارِفٍ بِحَقِّکَ، مُعْتَرِفٍ‏ بِالتَّقْصیرِ فى‏ قِیامِهِ بِواجِبِکَ غَیْرِمُنْکِرٍ مَا انْتَهى اِلَیْهِ مِنْ فَضْلِکَ، مُوقِنٍ بِالْمَزیداتِ مِنْ رَبِّکَ، مُؤْمِنٍ بِالْکِتابِ الْمُنْزَلِ عَلَیْکَ، مُحَلِّلٍ‏ حَلالَکَ، مُحَرِّمٍ حَرامَکَ.

اَشْهَدُ یا رَسُولَ اللَّهِ مَعَ کُلِّ شاهِدٍ، وَ اَتَحَمَّلُها عَنْ کُلِّ جاحِدٍ، اَنَّکَ قَدْ بَلَّغْتَ رِسالاتِ رَبِّکَ، وَ نَصَحْتَ لِأُمَّتِکَ، وَ جاهَدْتَ فى‏ سَبیلِ رَبِّکَ، وَ صَدَعْتَ بِاَمْرِهِ، وَ احْتَمَلْتَ الْأَذى فى‏ جَنْبِهِ، وَ دَعَوْتَ اِلى‏ سَبیلِهِ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ الْجَمیلَةِ، وَ اَدَّیْتَ الْحَقَّ الَّذى‏ کانَ عَلَیْکَ، وَ اَنَّکَ قَدْ رَؤُفْتَ بِالْمُؤْمِنینَ وَ غَلُظْتَ‏ عَلَى الْکافِرینَ، وَ عَبَدْتَ اللَّهَ مُخْلِصاً حَتّى‏ اَتیکَ الْیَقینُ، فَبَلَغَ اللَّهُ بِکَ‏ اَشْرَفَ مَحَلِّ الْمُکَرَّمینَ، وَ اَعْلى‏ مَنازِلِ الْمُقَرَّبینَ، وَ اَرْفَعَ دَرَجاتِ‏ الْمُرْسَلینَ، حَیْثُ لایَلْحَقُکَ لاحِقٌ، وَ لایَفُوقُکَ فائِقٌ، وَ لایَسْبِقُکَ‏ سابِقٌ، وَ لایَطْمَعُ فى‏ اِدْراکِکَ طامِعٌ،

اَلْحَمْدُ للَّهِ‏ِ الَّذىِ اسْتَنْقَذَنا بِکَ مِنَ‏ الْهَلَکَةِ، وَ هَدانا بِکَ مِنَ الضَّلالَةِ وَ نوَّرَنا بِکَ مِنَ الظُّلْمَةِ، فَجَزاکَ اللَّهُ‏ یا رَسُولَ اللَّهِ مِنْ مَبْعُوثٍ، اَفْضَلَ ما جازى‏ نَبِیَّاً عَنْ اُمَّتِهِ، وَ رَسُولاً عَمَّنْ اُرْسِلَ اِلَیْهِ، باَبى‏ اَنْتَ وَ اُمّى‏ یا رَسُولَ اللَّهِ، زُرْتُکَ عارِفاً بِحَقِّکَ،‏ مُقِرّاً بِفَضْلِکَ، مُسْتَبْصِراً بِضَلالَةِ مَنْ خالَفَکَ وَخالَفَ اَهْلَ بَیْتِکَ، عارِفاً بِالْهُدَى الَّذى‏ اَنْتَ عَلَیْهِ، بِاَبى‏ اَنْتَ وَاُمّى‏ وَ نَفْسى‏ وَ اَهْلى‏ وَ مالى‏ وَ وَلَدى‏، اَ نَا اُصَلّى‏ عَلَیْکَ کَما صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ، وَ صَلّى‏ عَلَیْکَ‏ مَلائِکَتُهُ وَ اَنْبِیآؤُهُ وَ رُسُلُهُ، صَلاةً مُتَتابِعَةً وافِرَةً مُتَواصِلَةً لاَانْقِطاعَ‏ لَها وَ لا اَمَدَ وَ لا اَجَلَ، صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ وَ عَلى‏ اَهْلِ بَیْتِکَ الطَّیِّبینَ‏ الطَّاهِرینَ، کَما اَنْتُمْ اَهْلُهُ.

پس دستها را بگشا و بگو: اَللّهُمَّ اجْعَلْ جَوامِعَ‏ صَلَواتِکَ، وَ نَوامِىَ بَرَکاتِکَ، وَ فَواضِلَ خَیْراتِکَ، وَ شَرآئِفَ تَحِیَّاتِکَ‏ وَ تَسْلیماتِکَ وَ کَراماتِکَ وَ رَحَماتِکَ وَ صَلَواتِ مَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبینَ وَ اَنْبِیآئِکَ الْمُرْسَلینَ وَ اَئِمَّتِکَ الْمُنْتَجَبینَ وَ عِبادِکَ الصَّالِحینَ وَ اَهْلِ‏ السَّمواتِ وَ الْأَرَضینَ، وَ مَنْ سَبَّحَ لَکَ یا رَبَّ الْعالَمینَ مِنَ الْأَوَّلینَ‏ وَالْأخِرینَ، عَلى‏ مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ وَ شاهِدِکَ، وَ نَبِیِّکَ وَ نَذیرِکَ، وَ اَمینِکَ وَ مَکینِکَ، وَنَ جِیِّکَ وَ نَجیبِکَ، وَ حَبیبِکَ وَ خَلیلِکَ، وَ صَفیِّکَ‏ وَ صَفْوَتِکَ، وَ خاصَّتِکَ وَ خالِصَتِکَ، وَ رَحْمَتِکَ وَ خَیْرِ خِیَرَتِکَ مِنْ‏ خَلْقِکَ، نَبِىِّ الرَّحْمَةِ وَخازِنِ الْمَغْفِرَةِ، وَ قآئِدِ الْخَیْرِ وَ الْبَرَکَةِ، وَ مُنْقِذِ الْعِبادِ مِنَ الْهَلَکَةِ بِاِذْنِکَ، وَ داعیهِمْ اِلى‏ دینِکَ الْقَیِّمِ بِاَمْرِکَ، اَوَّلِ‏ النَّبِیّینَ میثاقاً وَ آخِرِهِمْ مَبْعَثاً، الَّذى‏ غَمَسْتَهُ فى‏ بَحْرِ الْفَضیلَةِ، وَ الْمَنْزِلَةِ الْجَلیلَةِ، وَ الدَّرَجَةِ الرَّفیعَهِ وَ الْمَرْتَبَةِ الْخَطیرَهِ، وَ اَوْدَعْتَهُ‏ الْأَصْلابَ الطَّاهِرَةَ، وَ نَقَلْتَهُ مِنْها اِلَى الْأَرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ، لُطْفاً مِنْکَ لَهُ، وَ تَحَنُّناً مِنْکَ عَلَیْهِ اِذْ وَکَّلْتَ لِصَوْنِهِ وَ حِراسَتِهِ، وَ حِفْظِهِ وَ حِیاطَتِهِ مِنْ‏ قُدْرَتِکَ عَیْناً عاصِمَةً، حَجَبْتَ بِها عَنْهُ مَدانِسَ الْعَهْرِ، وَ مَعآئِبَ‏ السِّفاحِ، حَتَّى رَفَعْتَ بِهِ نَواظِرَ الْعِبادِ، وَ اَحْیَیْتَ بِهِ مَیْتَ الْبِلادِ، بِاَنْ‏ کَشَفْتَ عَنْ نُورِ وِلادَتِهِ ظُلَمَ الْأَسْتارِ، وَ اَلْبَسْتَ حَرَمَکَ بِهِ حُلَلَ‏ الْأَنْوارِ

اَللّهُمَّ فَکَما خَصَصْتَهُ بِشَرَفِ هذِهِ الْمَرْتَبَةِ الْکَریمَةِ، وَ ذُخْرِ هذِهِ الْمَنْقَبَةِ الْعَظیمَةِ، صَلِّ عَلَیْهِ کَما وَفى بِعَهْدِکَ، وَ بَلَّغَ رِسالاتِکَ، وَ قاتَلَ اَهْلَ الْجُحُودِ عَلى‏ تَوْحیدِکَ، وَ قَطَعَ رَحِمَ الْکُفْرِ فى‏ اِعْزازِ دینِکَ، وَ لَبِسَ ثَوْبَ الْبَلْوى‏ فى‏ مُجاهَدَةِ اَعْدآئِکَ، وَ اَوْجَبْتَ لَهُ بِکُلِ‏ اَذًى مَسَّهُ، اَوْ کَیْدٍ اَحَسَّ بِهِ مِنَ الْفِئَةِ الَّتى‏ حاوَلَتْ قَتْلَهُ، فَضیلَةً تَفُوقُ‏ الْفَضآئِلَ، وَ یَمْلِکُ بِهَا الْجَزیلَ مِنْ نَوالِکَ، وَ قَدْ اَسَرَّ الْحَسْرَةَ، وَ اَخْفَى‏ الزَّفْرَةَ، وَ تَجَرَّعَ الْغُصَّةَ، وَ لَمْ یَتَخَطَّ ما مَثَّلَ لَهُ وَحْیُکَ

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ‏ وَ عَلى‏ اَهْلِ بَیْتِهِ صَلوةً تَرْضاها لَهُمْ، وَ بَلِّغْهُمْ مِنَّا تَحِیَّةً کَثیرَةً وَ سَلاماً، وَ آتِنا مِنْ لَدُنْکَ فى‏ مُوالاتِهِمْ فَضْلاً وَاِحْساناً، وَ رَحْمَةً وَغُفْراناً، اِنَّکَ‏ ذُوالْفَضْلِ الْعَظیمِ.

پس چهاررکعت نماز زیارت بکن به دو سلام با هر سوره که خواهى‏ صاحب فضل بزرگ و چون فارغ شوى تسبیح فاطمه زهراعلیها السلام را بخوان، پس بگو: اَللّهُمَّ اِنَّکَ قُلْتَ‏ لِنَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْه وَ الِهِ «وَ لَوْ اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جآؤُکَ‏ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ، وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً» وَ لَمْ‏ اَحْضُرْ زَمانَ رَسُولِکَ عَلَیْهِ وَ الِهِ السَّلامُ، اَللّهُمَّ وَ قَدْ زُرْتُهُ راغِباً تائِباً مِنْ سَیِّىِ عَمَلى‏، وَ مُسْتَغْفِراً لَکَ مِنْ ذُنُوبى‏، مُقِرّاً لَکَ بِها، وَ اَنْتَ‏ اَعْلَمُ بِها مِنّى‏، وَ مُتَوَجِّهاً اِلَیْکَ بِنَبِیِّکَ نَبِىِّ الرَّحْمَةِ، صَلَواتُکَ عَلَیْهِ‏ وَ الِهِ، فَاجْعَلْنِى اللّهُمَّ بِمُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَیْتِهِ عِنْدَکَ وَجیهاً فِى الدُّنْیا وَالْأخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبینَ،

یا مُحَمَّدُ یا رَسُولَ اللَّهِ، بِاَبى‏ اَنْتَ وَ اُمّى‏ یا نَبِىَّ اللَّهِ، یا سَیِّدَ خَلْقِ اللَّهِ، اِنّى‏ اَتَوَجَّهُ بِکَ اِلىَ اللَّهِ رَبِّکَ وَ رَبّى، لِیَغْفِرَ لى‏ ذُنُوبى‏، وَ یَتَقَبَّلَ مِنّى‏ عَمَلى‏، وَ یَقْضِىَ لى‏ حَوآئِجى‏، فَکُنْ لى‏ شَفیعاً عِنْدَ رَبِّکَ وَ رَبّى‏، فَنِعْمَ الْمَسْئُولُ الْمَوْلى‏ رَبّى‏، وَ نِعْمَ الشَّفیعُ اَنْتَ، یا مُحَمَّدُ عَلَیْکَ وَ عَلى‏ اَهْلِ بَیْتِکَ السَّلامُ

اَللّهُمَّ وَ اَوْجِبْ لى‏ مِنْکَ‏ الْمَغْفِرَةَ وَ الرَّحْمَةَ، وَ الرِّزْقَ الْواسِعَ الطَّیِّبَ النَّافِعَ، کَما اَوْجَبْتَ لِمَنْ‏ اَتى نَبِیَّکَ مُحَمَّداً صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَ الِهِ، وَ هُوَ حَىٌّ فَاَقَرَّ لَهُ بِذُنُوبِهِ، وَ اسْتَغْفَرَ لَهُ رَسُولُکَ عَلَیْهِ وَ الِهِ السَّلامُ، فَغَفَرْتَ لَهُ بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمْ الرَّاحِمینَ

اَللّهُمَّ وَ قَدْ اَمَّلْتُکَ وَ رَجَوْتُکَ، وَ قُمْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ‏ وَ رَغِبْتُ اِلَیْکَ عَمَّنْ سِواکَ، وَ قَدْ اَمَّلْتُ جَزیلَ ثَوابِکَ، وَ اِنّى‏ لَمُقِرٌّ غَیْرُمُنْکِرٍ، وَ تائِبٌ اِلَیْکَ مِمَّا اقْتَرَفْتُ، وَ عآئِذٌ بِکَ فى‏ هذَا الْمَقامِ مِمَّا قَدَّمْتُ مِنَ الْأَعْمالِ التَّى‏ تَقَدَّمْتَ اِلَىَّ فیها، وَ نَهَیْتَنى‏ عَنْها، وَ اَوْعَدْتَ‏ عَلَیْهَا الْعِقابَ، وَ اَعُوذُ بِکَرَمِ وَجْهِکَ اَنْ تُقیمَنى‏ مَقامَ الْخِزْىِ وَ الذُّلِّ، یَوْمَ تُهْتَکُ فیهِ الْأَسْتارُ، وَ تَبْدُو فیهِ الْأَسْرارُ وَ الْفَضائِحُ، وَ تَرْعَدُ فیهِ‏ الْفَرایِصُ، یَوْمَ الْحَسْرَةِ وَ النَّدامَةِ، یَوْمَ الْأفِکَةِ، یَوْمَ الْأزِفَةِ، یَوْمَ‏ التَّغابُنِ، یَوْمَ الْفَصْلِ، یَوْمَ الْجَزآءِ، یَوْماً کانَ مِقْدارُهُ خَمْسینَ اَلْفَ‏ سَنَةٍ، یَوْمَ النَّفْخَةِ، یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ، تَتْبَعُهَا الرَّادِفَهُ، یَوْمَ النَّشْرِ، یَوْمَ‏ الْعَرْضِ، یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمینَ، یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اَخیهِ‏ وَ اُمِّهِ وَ اَبیهِ وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنیهِ، یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ وَ اَکْنافُ السَّمآءِ، یَوْمَ تَاْتى‏ کُلُّ نَفْسٍ تُجادِلُ عَنْ نَفْسِها، یَوْمَ یُرَدُّونَ اِلَى اللَّهِ فَیُنَبِّئُهُمْ‏ بِما عَمِلُوا، یَوْمَ لا یُغْنى‏ مَوْلىً عَنْ مَوْلىً شَیْئاً وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ، اِلاَّ مَنْ رَحِمَ اللَّهُ، اِنَّهُ هُوَ الْعَزیزُ الرَّحیمُ، یَوْمَ یُرَدُّونَ اِلى‏ عالِمِ الْغَیْبِ‏ وَ الشَّهادَةِ، یَوْمَ یُرَدُّونَ اِلَى اللَّهِ مَوْلیهُمُ الْحَقِّ، یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ‏ الْأَجْداثِ سِراعاً کَاَنَّهُمْ اِلى‏ نُصُبٍ یُوفِضُونَ، وَ کَاَنَّهُمْ جَرادٌ مُنْتَشِرٌ، مُهْطِعینَ اِلَى الدَّاعِ اِلَى اللَّهِ، یَوْمَ الْواقِعَةِ، یَوْمَ تُرَجُّ الْأَرْضُ رَجّاً، یَوْمَ‏ تَکُونُ السَّمآءُ کَالْمُهْلِ وَ تَکُونُ الْجِبالُ کَالْعِهْنِ وَ لا یُسْئَلُ حَمیمٌ‏ حَمیماً، یَوْمَ الشَّاهِدِ وَ الْمَشْهُودِ، یَوْمَ تَکُونُ الْمَلائِکَةُ صَفّاً صَفّاً، اَللّهُمَّ ارْحَمْ مَوْقِفى‏ فى‏ ذلِکَ الْیَوْمِ، بِمَوْقِفى‏ فى‏ هذَا الْیَوْمِ وَ لا تُخْزِنى‏ فى‏ ذلِکَ الْمَوْقِفِ بِما جَنَیْتُ عَلى‏ نَفْسى‏، وَ اجْعَلْ یا رَبِّ فى‏ ذلِکَ الْیَوْمِ مَعَ اَوْلِیآئِکَ مُنْطَلَقى‏ وَ فى‏ زُمْرَةِ مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَیْتِهِ‏ عَلَیْهِمُ السَّلامُ مَحْشَرى‏، وَ اجْعَلْ حَوْضَهُ مَوْرِدى‏، وَ فِى الْغُرِّ الْکِرامِ‏ مَصْدَرى‏، وَ اَعْطِنى‏ کِتابِى بِیَمینى‏، حَتّى‏ اَفُوزَ بِحَسَناتى‏، وَ تُبَیِّضَ بِهِ‏ وَجْهى‏، وَ تُیَسِّرَ بِهِ حِسابِى، وَ تُرَجِّحَ بِهِ میزانى‏، وَ اَمْضِىَ مَعَ الْفآئِزینَ‏ مِنْ عِبادِکَ الصَّالِحینَ اِلى‏ رِضْوانِکَ وَجِنانِکَ اِلهَ‏ الْعالَمینَ

اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَعُوذُ بِکَ مِنْ اَنْ تَفْضَحَنى‏ فى‏ ذلِکَ الْیَوْمِ بَیْنَ‏ یَدَىِ الْخَلایِقِ بِجَریرَتى‏، اَوْ اَنْ اَلْقَى الْخِزْىَ وَ النَّدامَةَ بِخَطیئَتى‏، اَوْ اَنْ تُظْهِرَ فیهِ سَیِّئاتِى عَلى‏ حَسَناتى‏، اَوْ اَنْ تُنَوِّهَ بَیْنَ الْخَلائِقِ‏ بِاسْمى‏، یا کَریمُ یا کَریمُ، الْعَفْوَ الْعَفْوَ، السَّتْرَ السَّتْرَ، اَللّهُمَّ وَ اَعُوذُ بِکَ‏ مِنْ اَنْ یَکُونَ فى‏ ذلِکَ الْیَوْمِ فى‏ مَواقِفِ الْأَشْرارِ مَوْقِفى‏، اَوْ فى‏ مَقامِ الْأَشْقیآءِ مَقامى‏، وَ اِذا مَیَّزْتَ بَیْنَ خَلْقِکَ فَسُقْتَ کُلّاً بِاَعْمالِهِمْ‏ زُمَراً اِلى‏ مَنازِلِهِمْ، فَسُقْنى‏ بِرَحْمَتِکَ فى‏ عِبادِکَ الصَّالِحینَ، وَ فى‏ زُمْرَةِ اَوْلِیآئِکَ الْمُتَّقینَ اِلى‏ جَنّاتِکَ یا رَبَّ الْعالَمینَ

پس وداع کن آن‏ حضرت را و بگو: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسُولَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْبَشیرُ  النَّذیرُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا السِّراجُ الْمُنیرُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا السَّفیرُ بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ خَلْقِهِ، اَشْهَدُ یا رَسُولَ اللَّهِ اَنَّکَ کُنْتَ نُوراً فِى الْأَصْلابِ‏ الشّامِخَةِ وَ الْأَرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ، لَمْ تُنَجِّسْکَ الْجاهِلِیَّةُ بِاَنْجاسِها، وَ لَمْ‏ تُلْبِسْکَ مِنْ مُدْلَهِمَّاتِ ثِیابِها، وَ اَشْهَدُ یا رَسُولَ اللَّهِ اَنّى‏ مُؤْمِنٌ بِکَ، وَ بِالْأَئِمَّةِ مِنْ اَهْلِ بَیْتِکَ، مُوقِنٌ بِجَمیعِ ما اَتَیْتَ بِهِ راضٍ مُؤْمِنٌ، وَ اَشْهَدُ اَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ اَهْلِ بَیْتِکَ اَعْلامُ الْهُدى، وَ الْعُرْوَةُ الْوُثقى، وَ الْحُجَّةُ عَلى‏ اَهْلِ الدُّنْیا، اَللّهُمَّ لا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ زِیارَةِ نَبِیِّکَ عَلَیْهِ وَ الِهِ السَّلامُ، وَ اِنْ تَوَفَّیْتَنى‏ فَاِنّى‏ اَشْهَدُ فى‏ مَماتى‏ عَلى‏ ما اَشْهَدُ عَلَیْهِ فى‏ حَیوتى‏، اَنَّکَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، وَحْدَکَ لاشَریکَ لَکَ وَ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُکَ وَ رَسُولُکَ، وَ اَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ اَهْلِ بَیْتِهِ‏ اَوْلِیآؤُکَ وَ اَنْصارُکَ، وَ حُجَجُکَ عَلى‏ خَلْقِکَ، وَ خُلَفآؤُکَ فى‏ عِبادِکَ، وَ اَعْلامُکَ فى‏ بِلادِکَ، وَ خُزَّانُ عِلْمِکَ، وَ حَفَظَةُ سِرِّکَ، وَ تَراجِمَةُ وحْیِکَ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ، وَ بَلِّغْ رُوحَ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ‏ فى‏ ساعَتى‏ هذِهِ وَ فى‏ کُلِّ ساعَةٍ تَحِیَّةً مِنّى‏ وَ سَلاماً، وَ السَّلامُ عَلَیْکَ‏ یا رَسُولَ اللَّهِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکاتُهُ، لا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ تَسْلیمى‏ عَلَیْکَ.

خاطره ای کوتاه از همسر شهید علی صیاد شیرازی

خاطره ای کوتاه از همسر شهید علی صیاد شیرازی
ما پسر عمو، دختر عمو بودیم. هفده ساله بودم که مرا برای او - که ۲۵ ساله بود -خواستگاری کردند.آن زمان، افسر جوانی بود که در ارتش خدمت می کرد و برای این که سختی زندگی با یک فرد نظامی را به من تذکر بدهند، عمویم گفت:«زندگی با یک سرباز سخته. آن هم فردی مثل علی که زندگی ساده ای داره.» برای پدرم، پاکی و نجابت داماد آینده اش مهم بود نه تامین رفاه من؛ همان چیزی که در وجود علی بود، و همین هم بود که پدرم از بین همه ی خواستگارها با علی بیشتر موافق بود. علاوه بر این ها، تقوایی در وجود علی بود که تشخیص آن برای دخترها به سادگی امکان پذیر بود؛ آخر او، به هیچ دختری نگاه نمی کرد.
این تقوا و پاکی و نجابت را در آن دوران-که واقعا گوهر کمیابی بود-پدرم نیز به خوبی در جای جای زندگی پسر برادرش دیده بود.از همان روزی که به قول معروف«بله» را گفتم، احساس کردم وارد مرحله ی جدیدی از زندگی می شوم که رشد معنوی، اخلاص و ایمان، حرف اول را می زند. هر چه از ازدواج مان می گذشت، این حقیقت برایم روشن و روشن تر می شد و با پیروزی انقلاب، به اوج خود رسید. نماز شب اش ترک نمی شد، هر روز صبح دعای عهد می خواند و آرزوی بزرگش این بود که سرباز امام زمان(عج) باشد. حضرت امام خمینی(ره) دستورات ده گانه ای را برای خودسازی داده بودند که روزه ی دوشنبه و پنجشنبه یکی از آن ها بود و علی تا آخرین روز حیات پر برکت اش مقید به انجام آن بود. معتقد بود اگر وضو گرفتی و نماز حاجت نخواندی، به خودت جفا کردی. به بچه ها توصیه می کرد هر کاری را که با وضو انجام دهید، برای رضای خداوند است و هر بار که با تجدید وضو می کرد، می گفت«این وضوی تازه، نماز خواندن داره». نصیحتمان می کرد که مبادا وقت مان را بیهوده تلف کنیم. همه می دانند که او در طول سال های جنگ، چه نقش کلیدی و موثری در پیروزی های رزمندگان اسلام داشت، اما باور کنید هیچ وقت در خانه، حرفی از آن ها به میان نمی آورد؛ حتی از برخوردی که بنی صدر با او کرده بود و آن روزها یکی از مسائل مهم بود. فقط یادم هست که گفت: «به بنی صدر گفتم:قبل از ملاقات با تو، باید به حرم امام هشتم(علیه السلام) بروم و دعا کنم و بعد از آن هم همین طور، تا حرف های تو در من اثر نگذارد.»
زندگی اش وقف جنگ بود. در این سال ها، پنج بار مجروح شد و شاید خیلی ها ندانند که او ۲۲ ترکش در بدن داشت. اصلا مثل بقیه ی مردم زندگی می کرد؛ راحت و عادی به مسجد می رفتیم، توی بازار قدم می زدیم، خرید می کردیم و به مهمانی می رفتیم. انگار نه انگار او فرمانده است و خصم جان منافقین. اصرار می کردم که شما در معرض خطر هستید، باید محافظی داشته باشید، اما می گفت:«نگهدار انسان باید خدا باشد نه بنده ی خدا» حتی روزی هم که به شهادت رسید، محافظ و همراهی نداشت. یادم هست شب قبل از شهادت اش را در مشهد بود. آن روزها مادرش مریض بود. شب را تا صبح در بیمارستان و کنار مادر مانده بود و روز بعدش را آمده بود تهران. خیلی خسته بود، اما مقداری به درس ریاضی بچه ها رسیدگی کرد. صبح ساعت 6:30 خداحافظی کرد و رفت. هنوز فاصله ای نشده بود که صدای گلوله آمد و بعد، صدای فریاد پسرم-مهدی-که می گفت:«مامان بیا بابا رو ترور کردن». سراسیمه از خانه زدم بیرون. دیدم علی غرق خون، پشت فرمان نشسته، چشم هایش بسته بود، درست مثل وقت هایی که از فرط خستگی، روی صندلی خوابش می برد. آن قدر شوکه شده بودم که حتی نتوانستم کسی را صدا بزنم.آمدم توی خانه، گوشی تلفن را برداشتم و به چند جایی زنگ زدم. تا آمدم بیرون، بقیه و از جمله همسایه ی طبقه ی بالا جمع شدند و علی را بردند بیمارستان. بچه ها را که نگران پدرشان بودند، دلداری دادم و راهی مدرسه شان کردم. گفتم:«بابا تیر خورده، اما اتفاقی نیفتاده.» در حالی که می دانستم همان لحظه به شهادت رسیده است.
همیشه می گفت:«دعا کن من شهید بشم». و من می گفتم: ان شاءالله، اما بعد از ۱۲۰ سال؛ باید پسرها را داماد کنی؛ حالا حالا کار داریم.
خواب دیده بود یکی از دوستان شهیدش آمده و او را با خود برده است. از شبی که این خواب را دیده بود تا آن روز صبح که آرام و راحت روی صندلی ماشین نشسته بود، کمتر از یک ماه فاصله نشد که به آرزوی دیرینه اش رسید.

هیچ چیزی بالاتر از این نیست که انسانی ...

حضرت امام خامنه ای ( حفظه الله تعالی): ۱۳۷۷/۰۷/۰۵

« هیچ چیزی بالاتر از این نیست که انسانی به دست خود، با اراده و اختیار خود، جان و هستی خود را فدای یک آرمان بزرگ و والای الهی کند. معنای شهادت، این است. »

این زائر ۴۰ روز، تهران تا کربلا را پیاده رفت +عکس

دوست داشتم تا جایی که می‌توانم، شبیه اهل بیت(ع) شوم. دلم می‌خواست پیاده‌روی اربعین را که به ما توصیه کرده‌اند، به روشی که خود ایشان انجام می‌دادند، انجام دهم.

به گزارش مشرق، «آدم اگر می‌خواهد عاشق شود، اول باید ادای عاشق‌ها را دربیاورد دیگر. آدم اگر بخواهد در مسیر محبوب شدن پیش خدا قرار بگیرد هم باید اول ادای خوب‌ها را دربیاورد و خودش را شبیه خوب‌ها کند. یک عمر ادعا کرده‌ام محبّ اهل بیت (ع) هستم. دوست داشتم رفتار و زندگی‌ام هم شبیه اهل بیت (ع) شود. اینطور بود که عاشورا که تمام شد، همزمان با حرکت کاروان اسرای کربلا، کوله‌ام را برداشتم و پیاده راهی شدم. می‌خواستم ۴۰ روز در راه باشم و اربعین همزمان با ورود کاروان اهل بیت (ع)، پای پیاده به کربلا برسم.»

بیشتر بخوانید:

دلیل حضور پررنگ جوانان و کودکان در راهپیمایی اربعین چیست؟

با رویش سبز شقایق در سفر اربعین چه می‌کنید؟! +عکس

شرح بی‌نهایت است اربعین. هر بار می‌توانی از زاویه جدیدی به زیبایی‌هایش نگاه کنی و هر بار هم شگفت‌زده شوی. از حجت‌الاسلام «هادی اکبری»، طلبه ۳۸ ساله خوش‌فکر و بلند همت تهرانی که بپرسی، می‌گوید هر سال موسم اربعین، فرصت خلوت کردن با امام حسین (ع) و تمرین صبر است. او که ۸ بار تجربه پیاده‌روی اربعین دارد و از این میان، ۳ بار از خانه تا کربلا را پیاده طی کرده است، معتقد است فرصت ۴۰ روزه میان عاشورا تا اربعین، یک چلّه عاشقانه است برای هرچه شبیه‌تر شدنمان به خاندان کرامت (ع). بعد از بازگشت این طلبه جوان از سفر پیاده ۴۰ روزه‌اش به کربلا، پای صحبت‌های شنیدنی و خاطرات شیرینش نشستیم و او این بار بیشتر از کرامت مردم ایران در پذیرایی از زائران امام حسین (ع) برایمان گفت.

به دستور اهل بیت (ع)، به نیابت از مادر

«با خودم عهد کرده‌بودم تا مادرم را به زیارت کربلا نفرستم، خودم زائر حرم امام حسین (ع) نمی‌شوم. مادر اما متاسفانه بیمار بود و عاقبت هم امکان سفر به کربلا برایش فراهم نشد و سال ۱۳۹۰ در حسرت زیارت از دنیا رفت. در این شرایط، دیگر دلیلی برای نرفتن وجود نداشت. اینطور بود که محرم سال بعد در پایان مراسم دهه اول، کوله‌ام را روی دوشم انداختم و سفرم را پیاده به طرف کربلا شروع کردم.»

برای روحانی جوان داستان ما، همه‌چیز همین‌قدر ساده آغاز شد و او فارغ از دو دو تا چهارتای رایج زمانه، به فرمان دل عاشقش در مسیری جدید و ناشناخته قرار گرفت. اما خوب که نگاه کنی، همین تصمیم دلی او، پشتوانه عمیق فکری و اعتقادی داشت: «ازآنجاکه طلبه هستم، همیشه دوست داشته‌ام قبل از اینکه احادیث را بالای منبر برای دیگران بیان کنم، خودم قدری به آن‌ها عمل کرده‌باشم. با همین نگاه، وقتی آنهمه احادیث در فضیلت پیاده به زیارت سیدالشهدا (ع) رفتن را می‌دیدم، همیشه می‌گفتم: دوست دارم در اولین نوبتی که توفیق زیارت کربلا نصیبم می‌شود، از خانه پیاده به حرم اباعبدالله (ع) بروم. برای این خواسته و تصمیم، چند دلیل داشتم. اول اینکه، روایات مربوط به فضیلت‌های زیارت پیاده اربعین، علاوه‌بر ذکر ثواب فراوان این زیارت، نشان می‌دهد این عمل نزد خداوند و اهل بیت (ع) خیلی محبوب است، آنقدر که خداوند برای هر قدم آن پاداش می‌نویسد. خب، محبوب شدن پیش خدا هم بها دارد و انسان باید بهای این محبوبیت را بپردازد. و در این مسیر، اعمال هرچه سخت‌تر باشد، ثواب و فضیلتش بیشتر می‌شود. در روایت داریم که: «اَفضَلُ‌الاَعمال، اَحمَزُها»، یعنی بافضیلت‌ترینِ اعمال، سخت‌ترینِ آن‌هاست. (البته اعمال باید در حد تحمل فرد باشد). به‌این‌ترتیب، تصمیم گرفتم زیارت کربلا را پیاده و این پیاده‌روی را در سخت‌ترین شرایط تجربه کنم.»

می‌خواستم ادای عاشق‌ها را دربیاورم تا شبیهشان شوم!

«آدم اگر می‌خواهد عاشق شود، اول باید ادای عاشق‌ها را دربیاورد دیگر. آدم اگر بخواهد در مسیر محبوب شدن پیش خدا قرار بگیرد هم باید اول ادای خوب‌ها را دربیاورد و خودش را شبیه خوب‌ها کند. شما ببینید؛ ما لباس پوشیدنمان شبیه کسانی است که دوستشان داریم. آن لباس، تیپ و مدلی را انتخاب می‌کنیم که صاحبانش را دوست داریم. انتخاب نوع رفتارمان هم همینطور است. خب، ازآنجاکه ما ادعا می‌کنیم اهل بیت (ع) را دوست داریم، من همیشه دوست داشتم رفتار و زندگی‌ام شبیه اهل بیت (ع) شود.»

حجت‌الاسلام هادی اکبری با همین بیان عاشقانه، دلیل دیگرش برای سفر پیاده از خانه به کربلا را برایمان تشریح می‌کند: «دوست داشتم خودم را تا جایی که می‌توانم، شبیه اهل بیت (ع) کنم و به همین خاطر هم دوست داشتم پیاده‌روی اربعین را که به ما دستور داده و توصیه کرده‌اند، به روشی که خود ایشان انجام می‌دادند، انجام دهم. روایات متعددی وجود دارد که اهل بیت (ع) با وجود اینکه مرکب مناسب در اختیارشان بوده، از همان خانه با پای پیاده برای زیارت اربعین حرکت می‌کردند. اشتیاق پیاده حرکت کردن از خانه به سمت کربلا را این روایات در دل من بیشتر کرد.»

گاهی خوب است برای لشکر حق، «سیاهی‌لشکر» باشیم

می‌پرسم: نگران نبودید؟ شبیه حرف‌های مایوس‌کننده‌ای که هر سال در موسم اربعین دهان به دهان می‌چرخد، به گوشتان نخورده بود یا به ذهنتان نرسیده‌بود؟ مثل اینکه بعضی‌ها می‌گویند: «بهتر است سفر اولتان به کربلا در ایام اربعین نباشد. ممکن است سختی‌های سفر و ازدحام جمعیت، اشتیاقتان به زیارت را تحت‌الشعاع قرار دهد و خاطره دلچسبی در ذهنتان ثبت نشود و...» چنین فکرهایی مرددتان نمی‌کرد؟

حاج آقا لبخند بر لب در جواب می‌گوید: «متاسفانه بعضی‌ها به سفر اربعین به چشم یک کارناوال نگاه می‌کنند. خب با این نگاه، نباید سفر اول کربلا را در ایام اربعین برویم چون سختی زیادی دارد و در آن شلوغی و ازدحام جمعیت زائران، نمی‌توانیم آن سفر زیارتی سیاحتی مطلوبمان را داشته‌باشیم و تمام اماکن زیارتی و مقام‌ها را زیارت کنیم و با خیال راحت عبادت کنیم و دعا بخوانیم. نتیجه این نگاه این است که می‌گوییم: باشد در یک فرصت دیگر به کربلا می‌رویم که با فراغ بال بتوانیم به همه این کارها برسیم و از زیارتمان لذت ببریم. اما من وقتی به حدیث امام حسن عسگری (ع) نگاه کردم که فرمودند: مومنان پنج نشانه دارند که یکی از آن‌ها زیارت اربعین است، اتفاقاً آرزو کردم و تصمیم گرفتم سفر اول کربلایم در اربعین باشد تا ببینم می‌توانم یکی از نشانه‌های مومنان را به دست بیاورم؟

در اربعین، صرف حضور ما در آن مراسم ـ حتی اگر نتوانیم به حرم برسیم ـ مهم است؛ اینکه فقط در آن فضا و در آن سیل جمعیت قرار بگیریم و ما هم در شکل‌گیری آن فضای اربعینیِ کربلا نقش داشته‌باشیم. می‌دانید، یک وقت‌هایی خوب است انسان، سیاهی‌لشکر جبهه حق باشد. حتماً لازم نیست که همه‌مان فرمانده و سردار باشیم. سیاهی‌لشکر شدن برای جبهه حق هم قشنگ است.»

۱۸ ساعت پیاده‌روی روزانه در مسیر ماشین‌رو!

«اولین سفر پیاده من وقتی اتفاق افتاد که هنوز ماجرای پیاده‌روی اربعین در ایران چندان رسانه‌ای و عمومی نشده‌بود. زائران پیاده، اغلب خودِ عراقی‌ها بودند و به‌ندرت با زائران ایرانی برخورد داشتم. البته پیاده‌روی اربعین، آن موقع هم باشکوه بود. به‌طور مثال، موکب‌ها چیزی از امروز کمتر نبود. فقط فرقش این بود که آن روزها موکب‌های ایرانی در این مسیر وجود نداشت. وگرنه موکب‌های عراقی، بسیار زیاد و محبت عراقی‌ها در پذیرایی از زائران غیرقابل‌وصف بود؛ چه در مسیر نجف تا کربلا که برای ما پررنگ‌تر است و چه در باقی مسیرها از بصره، دیوانیه، العماره، حِلّه، کاظمین و...»

کربلایی اکبری برمی‌گردد به ۷ سال قبل و از حال‌وهوای آن سفر خاص اینطور برایمان می‌گوید: «آن موقع، جوان‌تر بودم. خیلی هم اشتیاق داشتم زودتر به کربلا برسم. به همین خاطر، در پیاده‌روی خیلی به خودم فشار آوردم. طوری شده‌بود که بعضی روزها بعد از نماز صبح حرکتم را شروع می‌کردم و تا ساعت ۱۱، ۱۲ شب راه می‌رفتم؛ چیزی حدود ۱۷، ۱۸ ساعت! با همین سرعت پیاده‌روی، ۱۴ روزه به مرز مهران رسیدم. از آن طرف، نسبت به مسیر هم نابلد بودم. آن سفر را از منزلمان در جنوب غربی تهران در منطقه ۱۸ به طرف اتوبان ساوه شروع کردم، مسیر ۹۰ کیلومتری که ماشین‌رو بود و تا کیلومترها هیچ امکاناتی در آن وجود نداشت. به همین دلیل با سختی‌های زیادی مواجه شدم. اینطور بود که وقتی به نجف رسیدم، مریض شدم و از نجف تا کربلا را با حال نزار و مشقت بسیار طی کردم.

آن سفر، تجربه خوبی شد تا سال بعد، برنامه‌ریزی بهتری داشته‌باشم. بنابراین زمان سفرم را بیشتر کردم و به همین نسبت، سختی‌هایش کمتر شد. در انتخاب مسیر هم تجدیدنظر کردم. در سفرهای بعدی، جاده‌های قدیمی را که از کنار روستاها می‌گذرد انتخاب می‌کردم و این روش کمک می‌کرد هم تجدید قوا کنم و هم از راهنمایی اهالی روستا برای پیدا کردن بهترین راه دسترسی به روستا و شهر بعدی استفاده کنم. صحبت‌هایم درباره ویژگی‌های این سفر، سال دوم چند نفر از جوانان هم‌محله‌ای و هم‌مسجدی‌مان را هم ترغیب کرد در این سفر پیاده از خانه تا کربلا همراهم بیایند. به لطف خدا و اهل بیت (ع) سفر خوبی بود و خاطره خوبی هم برایشان باقی ماند. اما مشغله‌های کار و زندگی، کوچک‌بودن بچه‌ها و البته توفیق نداشتن دیگر اجازه نداد این سفر خاص را تکرار کنم. بنابراین از سال ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۷ همراه جریان زائران پیاده، فقط مسیر نجف تا کربلا را پیاده رفتم.»

از عاشورا تا اربعین؛ پیاده به یاد کاروان اسرای کربلا

امسال یک بار دیگر توفیق رفیق راه روحانی جوان اما بلند همت داستان ما شد و برای سومین بار، پاشنه‌های عاشقی را ورکشید و اختیار پاهایش را به دست دل داغدیده از مصائب سیدالشهدا (ع) داد تا مرکب او از خانه به مقصد کربلا باشد: «فردای عاشورا، یعنی صبح روز یازدهم محرم، همزمان با آغاز حرکت کاروان اسرای کربلا، سفر پیاده‌ام را شروع کردم. دلم می‌خواست این همراهی زمانی و ظاهری، مرا به درک بالاتری از مصائب اهل بیت (ع) در ایام بعد از عاشورا تا اربعین برساند. البته هیچ ضمانتی برای رسیدن به این جایگاه وجود ندارد. ممکن است افرادی که با هواپیما آمدند و اصلاً هم پیاده‌روی نکردند، قرب بیشتری به اهل بیت (ع) پیدا کرده‌ باشند. من فقط دلم می‌خواست به این شکل، تنها و پیاده، سفر کنم تا قدری با امام حسین (ع) خلوت داشته‌باشم. واقعاً به این از صبح تا شب ذکر گفتن، به سمت امام حسین (ع) حرکت کردن و قدری قطع تعلق از دنیا نیاز داشتم. می‌خواستم حتی شده برای ۴۰ روز، از خانه و خانواده و کار و ... دل بکنم و فقط با آقا (ع) حرف بزنم. بچه‌هایم را به خود اهل بیت (ع) سپردم و رفتم.

۲۲ روز در راه بودم تا به مرز مهران رسیدم. یک شب آنجا ماندم و بعد به طرف نجف حرکت کردم. ۹ روز طول کشید تا به حرم امیرالمؤمنین (ع) مشرف شدم. چند روزی در نجف ماندم تا هم استراحت و زیارت کنم و هم وقتم را طوری تنظیم کنم که شب اربعین در کربلا باشم. فاصله نجف تا کربلا را هم 2 روزه طی کردم و شب اربعین به کربلا رسیدم. یک روز هم در کربلا ماندم و بعد با ماشین به ایران برگشتم. به‌این‌ترتیب، از خانه تا کربلا را ۴۰ روزه رفتم و تا برگشتم، در مجموع، ۴۲ روز شد.»

می‌پرسم بالاترین دستاوردتان از این سفر سخت و خاص چه بود؟ و حاج آقا در جواب می‌گوید: «فکر می‌کنم این سفر پیاده ۴۰ روزه، برایم امتحان صبر است. احساس می‌کنم هر بار که می‌روم، صبرم بیشتر می‌شود.»

مردم ایران یک لحظه نگذاشتند زائر امام حسین (ع) گرسنه و تشنه بماند

از دریادلی، محبت و مهمان‌نوازی خالصانه و بی‌نظیر مردم باصفای عراق در پذیرایی از زائران پیاده‌روی اربعین فراوان شنیده‌ایم اما هادی اکبری با روایت‌هایش، لنز دوربین ثبت وقایع اربعین را به این طرف مرز و داخل ایران برمی‌گرداند و کمک می‌کند از زاویه جدیدی، زیبایی‌های این واقعه را ببینیم: «اینطور به نظر می‌رسد که پیاده حرکت کردن در میان شهر و روستاهای ایران که برخلاف مسیر پیاده‌روی عراق، در آن خبری از موکب‌ها و پذیرایی‌های پرشور نیست، باید کار پرمشقتی باشد اما واقعاً در این مسیر طولانی به من سخت نگذشت بلکه خیلی هم شیرین بود. لطف خداوند و اهل بیت (ع) هر لحظه شامل حالم بود و انسان‌هایی را سر راهم قرار می‌داد که با محبت‌هایشان هم راهنمایم می‌شدند و هم نمی‌گذاشتند احساس تنهایی کنم.

شاید باور نکنید اما من از تهران تا کربلا، هیچ‌کجا طعم تشنگی را نچشیدم. درست در نقطه‌ای از مسیر که هیچ امکاناتی نبود، تا گرما و عطش می‌آمد بر من غلبه کند، انگار به خودروهای عبوری الهام می‌شد که نگه‌ دارند و برایم آب و غذا و میوه بیاورند. من چیزی نمی‌گفتم. نشانه خاصی هم نداشتم. اما آن‌ها خودشان متوجه می‌شدند من زائر کربلا هستم. نطلبیده، آب و غذا را به من می‌دادند و با چشم گریان و التماس دعا گویان می‌رفتند. بعضی‌هایشان هم مرا که کنار جاده در حال حرکت می‌دیدند ـ حتی شب‌ها که در فضای شهری هم خیلی‌ها واهمه دارند و از سوار کردن افراد غریبه خودداری می‌کنند ـ نگه‌می‌داشتند و با اصرار و التماس می‌گفتند: بیایید تا یک جایی، تا شهر بعدی برسانیمتان. خلاصه در آن روزها، زمین همین زمین بود، اما این زمین نبود. مردم، همین مردم بودند، اما این مردم نبودند. همه‌چیز و همه‌کس تغییر کرده‌ بود. همه‌چیز یک حال‌ و هوای دیگر داشت.»

اگر خانه‌مان نیایی، یعنی آقا (ع) قبولمان نکرده

«رانندگانی که در جاده مرا می‌دیدند، می‌پرسیدند: شب کجا می‌مانید؟ می‌گفتم: فلان شهر. می‌گفتند: خانه ما همان‌جاست. باید بیایید خانه ما. تشکر می‌کردم اما شب که می‌شد، می‌دیدم قبل از اینکه من به آنجا برسم، آمده‌اند در ورودی شهر و منتظرم ایستاده‌اند. بدون اینکه مرا بشناسند، با اصرار مرا به خانه‌شان می‌بردند و غذا، محل خواب و شرایط حمام کردن برایم فراهم می‌کردند. آنقدر باصفا و صمیمی بودند که نه من با آن‌ها و نه آن‌ها با من غریبی نمی‌کردیم. درواقع، این لطف خود امام حسین (ع) به من بود که از طریق هموطنان باصفا نثارم می‌شد.

خیلی وقت‌ها در مقابل دعوت‌های مردم باصفای شهرها و روستاها مقاومت می‌کردم. نمی‌خواستم به آن‌ها زحمت بدهم. اما بعضی‌هایشان به شکل عجیبی اصرار می‌کردند. به گریه می‌افتادند و می‌گفتند: اگر به خانه‌مان نیایی، یعنی امام حسین (ع) ما را قبول نکرده. یک‌بار هم که وقتی به یکی از آن‌ها گفتم: نه. مزاحمتان نمی‌شوم، یک‌دفعه به پایم افتاد و گفت: مگر می‌گذارم زائر امام حسین (ع) برود و خانه من نیاید؟ غافلگیر شده‌بودم. گفتم: خواهش می‌کنم بلند شوید. باشه. چشم. همراهتان می‌آیم.»

پمپ بنرینی که موکب شد!

«گاهی فاصله شهرها زیاد بود و شب نمی‌توانستم به شهری برسم. به همین خاطر، تا صبح در جایی مثل جایگاه پمپ بنزین می‌ماندم. اما فکر نکنید آنجا تنها و دست خالی می‌ماندم. آنجا هم لطف پرسنل پمپ بنزین شامل حالم می‌شد. یک‌بار قبل از گردنه «اسد آباد» دیگر در تاریکی شب نتوانستم ادامه دهم. وارد پمپ بنزین شدم و رفتم در نمازخانه‌اش تا هم استراحت کنم و هم مهیای نماز شوم. تا کوله‌ام را زمین گذاشتم و نشستم، دیدم بوفه‌دار پمپ‌بنزین با چای و بیسکوییت وارد شد. قبل از اینکه بخواهم چیزی بگویم، گفت: شما زائر امام حسین (ع) هستید. خواستم در حد توانم از شما پذیرایی کنم. کمی که گذشت، آمد و گفت: آب برایتان گرم کرده‌ام که حمام کنید. مانده بودم در مقابل لطف و محبتش چه بگویم که یک آقا سر رسید.»

روایت‌های شیخ هادی، شده شرح بی‌نهایت عشق مردم ایران به امام حسین (ع) و محبت بی‌منتشان به زائر آقا (ع). او نفسی تازه می‌کند و در ادامه می‌گوید: «تا مرا دید، گفت: حاج آقا کلی دنبالتان گشتم. داشتم از «کنگاور» برمی‌گشتم که شما را در جهت مخالف جاده دیدم. حدس زدم زائر کربلا باشید. با خودم گفتم الان شب، شما جایی ندارید بمانید. گفتم می‌روم در اولین دوربرگردان دور می‌زنم و می‌آیم شما را با خودم به خانه‌مان می‌برم. اما وقتی دور زدم و آمدم، شما را پیدا نکردم. فکر کردم احتمالاً داخل این پمپ بنزین باشید. خلاصه، با اصرار مرا سوار ماشینش کرد و به خانه‌اش در همدان برد و همه وسایل راحتی‌ام را فراهم کرد.»

وقتی امام حسین (ع) برایم همسفر فرستاد

«درست است سفر پیاده را انتخاب کرده‌بودم که با خودم و خدا و امام حسین (ع) خلوت کنم اما لطف و محبت‌های مردم و همراهی‌شان، خیلی برایم دلگرم‌کننده بود. حتی وقتی در جاده برایم بوق می‌زدند، روحیه می‌گرفتم. در آن میان، چند باری که رانندگان برایم نگه‌داشتند، گفتند: یک زائر پیاده دیگر هم در جاده دیده‌ایم که از شما عقب‌تر است. به او هم آب و غذا دادیم. همین موضوع هم دلم را قرص‌تر کرد. عاقبت در گردنه اسدآباد، ما دو نفر به هم رسیدیم. «داود ناصر خیل» از خانه‌شان در کرج، پیاده‌روی‌اش را شروع کرده‌بود. او که اولین بار بود به کربلا می‌رفت، می‌گفت: «نیت کرده‌ بودم و از امام حسین (ع) هم خواستم کاری کند که سفر اولم را با پای پیاده به کربلا بروم. گفتم: نه می‌خواهم با هواپیما بروم، نه با ماشین. آقا خودتان یک جوری شرایط را فراهم کنید که پیاده بیایم. امسال از قبل از محرم به دلم افتاده‌بود دیگر اربعین امسال باید کربلا باشم. اینطوری شد که فردای عاشورا حرکت کردم.»

کم‌کم در طول مسیر متوجه شدیم این راه، یاران دیگری هم دارد. شنیدیم یک کاروان از «باکو» و کاروان دیگری هم از «تبریز» دارند تمام مسیر شهرشان تا کربلا را پیاده طی می‌کنند. این خبر، حسابی دلمان را گرم و اشتیاقمان را برای ادامه مسیر، بیشتر کرد.»

صبحانه کنار جاده‌ای که راننده کامیون به سفارش آقا (ع) برایم آماده کرد!

می‌خواهد پرونده خاطرات پذیرایی‌های بی‌ریای مردم ایران از زائر امام حسین (ع) را ببندد که یک‌دفعه چشم‌هایش برقی می‌زند و صورتش به خنده باز می‌شود. خاطره جذابی در ذهنش جرقه زده که مکثی می‌کند و می‌گوید: «یک روز در منزل یکی از هموطنان که شب مانده‌ بودم، صبحانه مختصری خوردم و زود بیرون آمدم. همان‌طور که داشتم راه می‌رفتم، با خنده و شوخی خطاب به آقا امام حسین (ع) گفتم: آقا! مگر خودتان نگفتید در پیاده‌روی اربعین، زائر در هر قدم، یک دعای مستجاب دارد؟ آقا من امروز صبحانه دلچسبی نخوردم. دلم یک صبحانه درست‌ و حسابی مثلاً نیمرو و املت می‌خواهد. خودم هم از این حرفم خنده‌ام گرفته‌ بود، اما باور نمی‌کنید هنوز ۱۰ دقیقه نگذشته‌ بود که سر یکی از گردنه‌های نزدیک همدان در آن طرف جاده، توجهم به کامیونی که در یک پارکینگ موقت توقف کرده‌ بود، جلب شد. دیدم راننده کامیون دارد دست تکان می‌دهد. گفت: بیا این طرف جاده. از عرض جاده عبور کردم و پیش او رفتم. راننده گفت: نیم ساعت قبل شما را در جاده دیدم. با خودم گفتم حتماً صبحانه نخورده‌ای و به گردنه که برسی، حسابی گرسنه‌ای. من تخم‌مرغ محلی داشتم و یک املت حسابی درست کرده‌ام. شما هم بیا مهمان سفره صبحانه من باش!

غافلگیر شده‌ بودم؛ آقا (ع) به همان سرعت، خواسته مرا اجابت کرده‌ بود. وقتی ماجرا را برای آن راننده کامیون تعریف کردم، چشم‌هایش پر از اشک شد و گفت: من دارم از حرم امام رضا (ع) برمی‌گردم. برای آستان قدس، بار برده‌ بودم. در راه که می‌آمدم، هوای زیارت کربلا به سرم افتاد اما شرایط کاری‌ام اجازه نمی‌دهد. وقتی شما را در جاده دیدم، گفتم: حالا که خودم نمی‌توانم به کربلا بروم، حداقل خدمت کوچکی به زائر کربلا بکنم.»

حجت الاسلام «هادی اکبری» به همراه خانواده در پیاده روی اربعین، سال ۱۳۹۲

 

اگر همسرم نبود، زائر نمی‌شدم

حاج آقا اکبری هرچه بیشتر از سفر طولانی و سختش می‌گوید، بیشتر به عظمت کار همسرش پی می‌برم. می‌گویم: تجربه ۳ سفر ۴۰ روزه به کربلا و ۵ سفر پیاده نجف تا کربلا، نشان می‌دهد همسر بسیار همراه و صبوری دارید. حاج آقا نمی‌گذارد صحبتم تمام شود و می‌گوید: «واقعاً همین‌طور است. همسرم واقعاً فداکاری می‌کند. اگر ایشان تا این حد با من همراهی نداشت، من نمی‌توانستم خانه و زندگی و ۳ فرزندم را رها کنم و به این سفر طولانی بروم. همسرم الحمدلله در مسیر دین، خیلی کمک حال من است. تمام کارهای منزل و بچه‌ها را ایشان برعهده گرفته وگرنه من از پسِ بسیاری از کارهایم حتی اداره مدرسه قرآنی که تأسیس کرده‌ام، برنمی‌آمدم. همسرم همیشه می‌گوید: «اگر نمی‌توانم در بعضی کارهای حوزه دین وارد شوم، دوست دارم حداقل شرایط را طوری فراهم کنم که شما بتوانید در این مسیر حرکت کنید.» من از همین طریق از زحمات ایشان تشکر می‌کنم.»

می‌پرسم: آیا پیش آمده خانواده هم در این سفرهای اربعینی، همراه شما باشند؟ حجت‌الاسلام هادی اکبری می‌گوید: «بله. ما دو بار خانوادگی به پیاده‌روی اربعین رفتیم. اتفاقاً در سفر دوم ۴۰ روزه‌ای که در سال ۱۳۹۲ داشتم، همسرم و فرزندانم هم در نجف به من ملحق شدند و از آنجا به‌اتفاق مسیر را طی کردیم. به اعتقاد من حضور بانوان و کودکان در این همایش بزرگ، اثرگذارتر از حضور آقایان است و برای دشمنان هم ناامیدکننده‌تر خواهد بود.»

منبع: فارس

به مناسبت چهل و دومین سالروز شهادت/ شهیدسید مصطفی خمینی درکلام بزرگان

به مناسبت چهل و دومین سالروز شهادت

 

آیت ا... جعفر سبحانی، از استادان بنام حوزه علمیه قم و یکی از مراجع تقلید، درباره نبوغ شهید مصطفی خمینی چنین می‌گوید:«از جمله خصوصیات ایشان در درس‌، در درجه اول استعداد قویشان بود؛ حافظه‌ای قوی هم داشت‌.

گروه تاریخ-رجانیوز: شهید آیت ا... سید مصطفی خمینی‌ در 21 آذر 1309 هـ .ش برابر با 21 رجب 1349 هـ.ق در محله الوندیه شهر قم در منزلی اجاره‌ای متولد شد. به مناسبت نام پدر بزرگ پدری‌اش، «شهید سیدمصطفی موسوی‌» او را نیز مصطفی نامیدند. وی در دامن مادری با تقوا و پدری دانشمند و در محیطی آکنده از معنویت و عرفان رشد کرد.

 

آیت ا... جعفر سبحانی، از استادان بنام حوزه علمیه قم و یکی از مراجع تقلید، درباره نبوغ شهید مصطفی خمینی چنین می‌گوید:«از جمله خصوصیات ایشان در درس‌، در درجه اول استعداد قویشان بود؛ حافظه‌ای قوی هم داشت‌.

 

بیشتر اشخاص خوش فهم و خوش فکر، از حافظه‌ای قوی برخوردار نیستند؛ ولی ایشان در عین حال که فهمی خوب و دقتی بسیار داشت‌، دارای حافظه خوبی هم بود؛ به همین دلیل با اصرار من ، ایشان همه «الفیة» ابن مالک را حفظ کرد و نه تنها حفظ می‌کرد، بلکه خوب هم می‌خواند.

 

گاهی که من مطلبی درباره زندگی علما نقل می‌کردم‌، ایشان علاقه‌مند می‌شد که آن بخش از کتاب نخبة‌المقال(کتابی در موضوع تراجم و رجال‌) را که راجع به علما بود، حفظ کند. بعدها که معقول را نزد دیگران می‌خواندند، قسمتی از اشعار منظومه را هم حفظ کرده بودند و می‌خواندند. هم عمق فکری و هم ذکاوت داشت و در کنار این دو، دارای حافظه‌ای قوی بود. یکی از مواهبی که ایشان داشت‌، فکر زایا بود. گاهی در یک مسئله‌، اگر طرف مقابل هم مثل ایشان حال و حوصله داشت‌، شاید یک ساعت و نیم بحث می‌کردند.

 

ایشان می‌توانست مسئله را به صورت ممتد با طرف مقابل بحث کند.» به گزارش پایگاه مؤسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی، سید مصطفی به علت علاقه و استعداد درخشان توانست طی مدت دو سال و چند ماه، کتاب های سیوطی‌، حاشیه ملاعبدا...، معالم‌الاصول‌، شمسیه‌، مطول و بخشی از شرح لمعه را به پایان برساند. او در هفده سالگی‌، پس از پایان دوره مقدمات حوزه، معمم شد. خانم فریده مصطفوی‌، خواهر ایشان در این باره می‌گوید: «... به یاد دارم در روزی که ایشان ملبس شد، حضرت امام در یک مجلس مهمانی‌، عده‌ای از دوستان را برای ناهار دعوت کردند تا ایشان تشویق شود و با تشریفات خاصی عمامه بر سر ایشان گذاشتند.

 

این برای ما یک خاطره جالبی بود که می‌دیدیم‌، او با شادی و خوشحالی زیادی با لباس جدید از مهمان ها پذیرایی می‌کند.» حاج آقا مصطفی پس از تلاش فراوان، در 27 سالگی به درجه اجتهاد نائل آمد. آیت‌ا... حاج سیدرضا بهاءالدینی که سال‌های طولانی با ایشان حشر و نشر داشت‌، درباره مقام علمی شهید سیدمصطفی خمینی چنین می‌نویسد: « الحاج مصطفی آیة‌ا... جمع بین‌المعقول و المنقول و السیاسة الاسلامیة و الدینیه فی شبابه و بلغ مابلغ من نوادر زماننا بل من نوادر الاعصار و الازمان‌؛ آیت‌ا... حاج آقا مصطفی دانش‌های عقلی و نقلی‌، سیاست اسلامی و دینی را در جوانی کسب کرد و به آن مراتبی که باید برسد، رسید. او از نخبگان زمان ما بود، بلکه از شخصیت‌های برجسته روزگار به شمار می‌آمد.»

 

او از سال 1341 که نهضت امام خمینی(ره) آغاز شد، همواره در کنار امام و یار و همراه و مشاور ایشان بود . حاج‌آقا مصطفی، پس از واقعه 15 خرداد و نیز، بعد از تبعید حضرت امام(ره)، به علت اقدامات اعتراض‌آمیز خود علیه رژیم شاه توسط ساواک دستگیر شد و در نهایت ، در13 دی 1343 مأموران رژیم، به خانه او حمله و وی را نیز به ترکیه تبعید کردند. بعدها، ایشان پس از ورود به نجف، در کنار برنامه‌های درسی و علمی، مبارزه را در کنار حضرت امام(ره) ادامه داد.

 

فرزند برومند بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، سرانجام، در نیمه شب اول آبان 1356، به شهادت رسید. شهادت او به نهضت اسلامی جان تازه بخشید و آن را به صورت انقلابی فراگیر درآورد.

 

 

روزنامه خراسان

اسامی موکب‌هایی که تا سه روز بعد از اربعین برپا هستند

کد خبر 1002811

تاریخ انتشار: ۲۷ مهر ۱۳۹۸

واحد اطلاع رسانی ستاد مرکزی اربعین لیست ۲ هزار و ۳۶۰ موکبی که قرار است در عراق، مرزهای ایران و برخی شهرهای داخل کشور تا روزهای بعد از اربعین مشغول خدمت رسانی باشند را اعلام کرد.

به گزارش مشرق،  شب گذشته  اعلام شد که ستاد اربعین از برخی موکب‌ دارهای ایرانی درخواست کرده تا روزهای بعد از اربعین متناسب با خروج زائران هم برپا باشند و به زائران اباعبدالله خدمت رسانی کنند.

بر اساس این گزارش، واحد اطلاع رسانی ستاد مرکزی اربعین لیست ۲ هزار و ۳۶۰ موکبی که قرار است در عراق، مرزهای ایران و برخی شهرهای داخل کشور تا روزهای بعد از اربعین مشغول خدمت رسانی باشند همراه با تاریخ فعالیت این موکب‌ها را اعلام کرد.

برای دیدن اسامی و محل استقرار و همچنین تاریخ فعالیت این مواکب اینجا را کلیک کنید.

متن زیارت اربعین + عکس

 

این زیارتنامه را می توانید از اینجا و اینجا دریافت نمایید.

متن زیارتنامه اربعین

برگرفته از کتاب دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن و حدیث جلد دوازدهم - جلد ۱۲  صفحه : ۹۰

صفوان بن مهران الجمّال : قالَ لی مَولایَ الصّادِقُ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ فی زِیارَةِ الأَربَعینَ : تَزورُ عِندَ ارتِفاعِ النَّهارِ وتَقولُ :

السَّلامُ عَلى وَلِیِّ اللّهِ وحَبیبِهِ ، السَّلامُ عَلى خَلیلِ اللّهِ ونَجیبِهِ ، السَّلامُ عَلى صَفِیِّ اللّهِ وَابنِ صَفِیِّهِ ، السَّلامُ عَلَى الحُسَینِ المَظلومِ الشَّهیدِ ، السَّلامُ عَلى أسیرِ الکُرُباتِ وقَتیلِ العَبَراتِ .

اللّهُمَّ إنّی أشهَدُ أنَّهُ وَلِیُّکَ وَابنُ وَلِیِّکَ ، وصَفِیُّکَ وَابنُ صَفِیِّکَ ، الفائِزُ بِکَرامَتِکَ ، أکرَمتَهُ بِالشَّهادَةِ وحَبَوتَهُ بِالسَّعادَةِ وَاجتَبَیتَهُ بِطیبِ الوِلادَةِ ، وجَعَلتَهُ سَیِّدا مِنَ السّادَةِ وقائِدا مِنَ القادَةِ وذائِدا مِنَ الذّادَةِ ، وأعطَیتَهُ مَواریثَ الأَنبِیاءِ ، وجَعَلتَهُ حُجَّةً عَلى خَلقِکَ مِنَ الأَوصِیاءِ ، فَأَعذَرَ فِی الدُّعاءِ ، ومَنَحَ النُّصحَ وبَذَلَ مُهجَتَهُ فیکَ لِیَستَنقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالَةِ وحَیرَةِ الضَّلالَةِ .

وقَد تَوازَرَ عَلَیهِ مَن غَرَّتهُ الدُّنیا وباعَ حَظَّهُ بِالأَرذَلِ الأَدنى ، وشَرى آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الأَوکَسِ  ، وتَغَطرَسَ وتَرَدّى فی هَواهُ ، وأسخَطَ نَبِیَّکَ وأطاعَ مِن عِبادِکَ أهلَ الشِّقاقِ وَالنِّفاقِ وحَمَلَةَ الأَوزارِ المُستَوجِبینَ النّارَ ، فَجاهَدَهُم فیکَ صابِرا مُحتَسِبا ، حَتّى سُفِکَ فی طاعَتِکَ دَمُهُ وَاستُبیحَ حَریمُهُ ، اللّهُمَّ فَالعَنهُم لَعنا وَبیلاً وعَذِّبهُم عَذابا ألیما  .

السَّلامُ عَلَیکَ یَابنَ رَسولِ اللّهِ ، السَّلامُ عَلَیکَ یَابنَ سَیِّدِ الأَوصِیاءِ ، أشهَدُ أنَّکَ أمینُ اللّهِ وَابنُ أمینِهِ ، عِشتَ سَعیدا ومَضَیتَ حَمیدا ومِتَّ فَقیدا مَظلوما شَهیدا ، وأشهَدُ أنَّ اللّهَ مُنجِزٌ ما وَعَدَکَ ومُهلِکٌ مَن خَذَلَکَ ومُعَذِّبٌ مَن قَتَلَکَ ، وأشهَدُ أنَّکَ وَفَیتَ بِعَهدِ اللّهِ وجاهَدتَ فی سَبیلِهِ حَتّى أتاکَ الیَقینُ ، فَلَعَنَ اللّهُ مَن قَتَلَکَ ، ولَعَنَ اللّهُ مَن ظَلَمَکَ ، ولَعَنَ اللّهُ اُمَّةً سَمِعَت بِذلِکَ فَرَضِیَت بِهِ .

اللّهُمَّ إنّی اُشهِدُکَ أنّی وَلِیٌّ لِمَن والاهُ وعَدُوٌّ لِمَن عاداهُ ، بِأَبی أنتَ واُمّی یَابنَ رَسولِ اللّهِ ، أشهَدُ أنَّکَ کُنتَ نورا فِی الأَصلابِ الشّامِخَةِ وَالأَرحامِ الطّاهِرَةِ ، لَم تُنَجِّسکَ الجاهِلِیَّةُ بِأَنجاسِها ولَم تُلبِسکَ المُدلَهِمّاتِ مِن ثِیابِها ، وأشهَدُ أنَّکَ مِن دَعائِمِ الدّینِ وأرکانِ المُسلِمینَ ومَعقِلِ المُؤمِنینَ ، وأشهَدُ أنَّکَ الإِمامُ البَرُّ التَّقِیُّ الرَّضِیُّ الزَّکِیُّ الهادِی المَهدِیُّ ، وأشهَدُ أنَّ الأَئِمَّةَ مِن وُلدِکَ کَلِمَةُ التَّقوى وأعلامُ الهُدى وَالعُروَةُ الوُثقى وَالحُجَّةُ عَلى أهلِ الدُّنیا ، وأشهَدُ أنّی بِکُم مُؤمِنٌ وبِإِیابِکُم موقِنٌ ، بِشَرائِعِ دینی وخَواتیمِ عَمَلی ، وقَلبی لِقَلبِکُم سِلمٌ وأمری لِأَمرِکُم مُتَّبِعٌ ونُصرَتی لَکُم مُعَدَّةٌ ، حَتّى یَأذَنَ اللّهُ لَکُم ، فَمَعَکُم مَعَکُم لا مَعَ عَدُوِّکُم ، صَلَواتُ اللّهِ عَلَیکُم وعَلى أرواحِکُم وأجسادِکُم وشاهِدِکُم وغائِبِکُم وظاهِرِکُم وباطِنِکُم ، آمینَ رَبَّ العالَمینَ .

وتُصَلّی رَکعَتَینِ ، وتَدعو بِما أحبَبتَ وتَنصَرِفُ .

صفوان بن مِهران جمّال ـ : مولایم امام صادق ـ که درودهاى خدا بر او باد ـ ، در باره زیارت اربعین فرمود : «هنگام بالا آمدن روز ، به زیارت مى روى و مى گویى :

سلام بر ولىّ خدا و حبیب او ! سلام بر خلیل خدا و نجیب او ! سلام بر برگزیده خدا و فرزندِ برگزیده او ! سلام بر حسین مظلومِ شهید ! سلام بر اسیر غم هاى جانکاه و کُشته اشک ها !

خدایا ! من گواهى مى دهم که او ، ولىّ تو و فرزند ولىّ توست . برگزیده تو و فرزندِ برگزیده توست و به کرامتت ، دست یافته است . او را با شهادت ، بزرگ داشتى و سعادت را به او بخشیدى . او را به پاکىِ ولادت ، برگزیدى و سَرورى از سَروران و رهبرى از رهبران و مدافعى از مدافعان قرار دادى . میراث پیامبران را به او بخشیدى و او را حجّتى از اوصیا بر خلقت قرار دادى ، و او نیز در دعوت ، جاى عذرى باقى ننهاد و خیرخواهى اش را عرضه داشت و خونش را به خاطر تو بذل کرد تا بندگانت را از جهالت و سرگردانىِ گم راهى ، بیرون آورد .

و فریفتگان دنیا و آنان که نصیب خود را به پست ترین و فروترین چیزها ، و آخرت خود را به پایین ترین قیمت فروختند و کبر ورزیدند و در هوس خویش ، سقوط کردند و پیامبرت را خشمگین ساختند و از میان بندگانت ، از منافقان تفرقه افکن و بر دوش کِشندگان گناه و مستحقّ آتش ، پیروى کردند ، بر ضدّ او ، پشت به پشت هم دادند ، و او نیز به خاطر تو و شکیبانه و براى جلب رضاى تو ، با آنان جهاد کرد تا آن که خونش در راه اطاعت تو ریخته گشت و حریمش حلال شمرده شد . خدایا ! براى آنان ، لعنتى سخت و عذابى دردناک ، قرار داده . (۱)

سلام بر تو ، اى فرزند پیامبر خدا ! سلام بر تو ، اى فرزند سَرور اوصیا ! گواهى مى دهم که تو ، امین خدا و فرزند امین اویى ، با سعادت زیستى و ستوده ، در گذشتى و مظلومانه ، از دست رفتى و شهید گشتى . گواهى مى دهم که خداوند ، آنچه را به تو وعده داده ، محقّق مى سازد و آن که تو را وا مى نهد ، هلاک مى گرداند و هر کس را که تو را کُشت ، عذاب مى کند . گواهى مى دهم که تو به پیمان خدا ، وفا نمودى و در راهش جهاد کردى تا اَجَلت در رسید . خداوند ، لعنت کند کسى را که تو را کُشت ! خداوند ، لعنت کند کسى را که به تو ستم کرد ! خداوند ، لعنت کند کسانى را که این را شنیدند و به آن ، راضى شدند !

خدایا ! تو را گواه مى گیرم که هر که او را دوست مى دارد ، دوست مى دارم و هر که او را دشمن مى دارد ، دشمن مى دارم . پدر و مادرم فدایت باد ، اى فرزند پیامبر خدا ! گواهى مى دهم که تو ، نورى در پشت هاى والا و زِهدان هاى پاک بودى . جاهلیت ،

تو را به پلیدى هایش نیالود و جامه هاى چرکینش را به تو نپوشاند . گواهى مى دهم که تو ، از استوانه هاى دین و ستون هاى مسلمانان و قلعه مؤمنان هستى . گواهى مى دهم که تو ، امامِ نیکوکار پرهیزگار ، پسندیده ، پاک ، راه نما و ره یافته هستى . گواهى مى دهم که امامان از نسل تو ، واژه هاى پرهیزگارى ، نشانه هاى هدایت ، ریسمان استوار و حجّت بر اهل دنیا هستند . گواهى مى دهم که من ، به شما ایمان دارم و به بازگشت شما ، باور دارم ، با همه اعتقادم و تا فرجام کارم . دلم در برابر دل شما ، تسلیم است و کارم ، در پىِ کار شماست و یارى ام ، براى شما آماده است ، تا خداوند به شما اذن دهد . من با شما هستم ، نه با دشمنان شما . درودهاى خدا بر شما ، بر روح ها و پیکرهایتان ، بر حاضر و غایبتان ، و بر آشکار و نهانتان ! آمین ، اى پروردگارِ جهانیان !

و دو رکعت نماز مى خوانى و هر دعایى که دوست داشتى ، مى کنى و باز مى گردى ».

---

تهذیب الأحکام : ج ۶ ص ۱۱۳ ح ۲۰۱ ، مصباح المتهجّد : ص ۷۸۸

۱) در الإقبال و مصباح الزائر ، در این جا این افزوده آمده است: «اى مولاى من! بنده خدا و زائر تو هستم . با شوق آمده ام .پس شفیع من به درگاه خدا باش . اى سَرور من ! به جدّت ، سَرور پیامبران ، و پدرت ، سَرور وصیّان و مادرت، سَرور زنان جهانیان، نزد خدا شفاعت مى جویم» .

********************************

• 

  روی تصویر کلیک فرمایید

   
• 
  

  روی تصویر کلیک فرمایید

   

به مناسبت اربعین حسینی / پرچم حقیقت

حضرت امام خامنه ای(مدظله العالی):

« به همان اندازه که مجاهدت حسین بن علی و یارانش به عنوان صاحبان پرچم سخت بود، به همان اندازه نیز مجاهدت زینب و مجاهدت امام سجاد و بقیه‌ی بزرگواران، دشوار بود. درسی که اربعین به ما میدهد، این است که باید یاد حقیقت و خاطره‌ی شهادت را در مقابل طوفان تبلیغات دشمن زنده نگه داشت. میدان تبلیغات، میدان بسیار عظیم و خطرناکی است. » ۶۸/۶/۲۹

اِلهى عَظُمَ الْبَلاَّءُ وَبَرِحَ الْخَفاَّءُ

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اِلهى عَظُمَ الْبَلاَّءُ وَبَرِحَ الْخَفاَّءُ

وَانْکَشَفَ الْغِطاَّءُ وَانْقَطَعَ الرَّجاَّءُ

وَضاقَتِ الاْرْضُ وَمُنِعَتِ السَّماَّءُ

واَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَاِلَیْکَ الْمُشْتَکى

وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِى الشِّدَّةِ وَالرَّخاَّءِ

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ

اُولِى الاْمْرِ الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ

وَ عَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ

فَفَرِّجْ عَنا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلا قَریباً

کَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ

یا مُحَمَّدُ یا عَلِىُّ یا عَلِىُّ یا مُحَمَّدُ

اِکْفِیانى فَاِنَّکُما کافِیانِ

وَ انْصُرانى فَاِنَّکُما ناصِرانِ

یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ

الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ اَدْرِکْنى اَدْرِکْنى اَدْرِکْنى

السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ

یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ

بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرینَ

خدایا بلاء عظیم گشته و درون آشکار شد

و پرده از کارها برداشته شد و امید قطع شد

و زمین تنگ شد و از ریزش رحمت آسمان جلوگیرى شد

و تویى یاور و شِکوِه بسوى تو است

و اعتماد و تکیه ما چه در سختى و چه در آسانى بر تو است

خدایا درود فرست بر محمد و آل محمد

آن زمامدارانى که پیرویشان را بر ما واجب کردى

و بدین سبب مقام و منزلتشان را به ما شناساندى

پس به حق ایشان به ما گشایشى ده فورى و نزدیک

مانند چشم بر هم زدن یا نزدیکتر

اى محمد اى على اى على اى محمد

مرا کفایت کنید که شمایید کفایت کننده ام

و مرا یارى کنید که شمایید یاور من

اى سرور ما اى صاحب الزمان

فریاد، فریاد، فریاد، دریاب مرا دریاب مرا دریاب مرا

همین ساعت همین ساعت همین ساعت زود زود زود

اى خدا اى مهربانترین مهربانان

به حق محمد و آل پاکیزه اش
 

عکس/ لحظه شیرین وصال... / عمود ۱۴۰۷ ، عمود سلام ، عمود اشک ، عمود ادب

در عمود ۱۴۰۷ جایی که برای اولین بار چشم زائران پیاده مسیر نجف در ورودی کربلا به بارگاه منور قمربنی هاشم(ع) باز می شود؛ صحنه های زیبایی و معنوی را می‌بینیم.