عبدالرحمن فرامرزی بنیانگذار و مؤسس روزنامەی کیهان
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
عباس مسعودی عضو جمعیت فراماسونری لژ ایران و از افراد مؤثر در تشکیل کلوپ روتاری و عضو کلوپ روتاری تهران بود. او در خرداد 1353 در 73 سالگی درگذشت.
کلوبهای روتاری همانند لژهای فراماسونری دارای تشکیلات بین المللی بودند و از روتاری بین المللی تبعیت می کردند؛ با این تفاوت که کلوبهای روتاری تشکیلات علنی و آشکار بودند.
او که در زمان فاز تروریستی نام‌های مستعاری چون محمود، شیرزاد و رحمت داشت، در جریان حمله جنون آمیز و احمقانه به ایران(فروغ جاودان یا به اصطلاح خودمان مرصاد) به عنوان فرمانده میدانی حضور داشت.
http://bandrajavi.blogfa.com/post/234
http://ashrafneshinan.vvs.ir/?p=784
http://entefada.ir/1392/09/24/
http://www.iran-ghalam.de/2Haupt/2275.shahs.143.20.1.08.HTM
https://www.nejatngo.org/fa/post.aspx?id=21419#.Vjn7YIUznxw
سید صدرالدین، فرزند امام موسی صدر تأکید میکند: «از جمله عواملی که متهمین پرونده ربوده‌شدن امام موسی صدر را به عقب‌نشینی از مواضع دروغین خود واداشت، دخالت ایران، به ویژه شخص رهبر انقلاب آیت‌الله خامنه‌ای بود.»رهبری با صراحت گفتند: «این وظیفه جمهوری اسلامی است که با جدیت مسأله را پیگیری کند. در این سال‌ها غفلت شده است، باید جبران کنیم... آقای رئیس‌جمهور با جدیت پیگیری کنند. باید تمامی راه‌ها را تا آخر برویم؛ و لو بلغ ما بلغ...»امام صدر اسرائیل را «شرّ مطلق» و هرگونه همکاری با آن را حرام می‌دانست و معتقد بود «شرف قدس اجازه نمی‌دهد که به دست غیرمؤمنان آزاد شود.» از این رو او را به درستی پدر مقاومت اسلامی در برابر رژیم غاصب صهیونیستی خوانده‌اند.
شهید لاجوردی با آن همه شکنجه، سختی و حبس در زندانهای طاغوت اما بی‌توقع بود؛ بدون حقوق، ایثار، تلاش و پایداری می‌کرد. بدون اینکه سخنرانی و اعتراضی کند و کسی را زیر سوال ببرد زندگی کرد تا به شهادت رسید.
به گزارش مشرق، در هفته‌ها و ماه‌های اخیر درباره حقوق‌های چند 10 میلیونی یا چند صد میلیونی برخی مدیران دولتی و غیردولتی زیاد شنیده‌ایم؛ حقوق‌هایی که آه از نهاد همه از مردم گرفته تا رئیس دولت درآورد و حتی چند مدیر و مسئول برکنار شدند یا استعفا دادند.
قصد نداریم دوباره همان حرف‌های قبلی را تکرار کنیم بلکه می‌خواهیم بدانیم چطور ممکن است در نظامی که داعیه اسلام و اسلامی بودن دارد چطور می‌شود مدیرانش که مدعی هستند برای خدمت به مردم پست و مقام گرفته‌اند، حقوق‌های این چنینی بگیرند و مردم برای صنار و سه شاهی، صبح را شب و شب را صبح کنند و در آخر هم هیچ.
جوانان امروز این مرز و بوم که بیشتر متولد دهه 60 به بعد هستند طبیعتاً اوایل انقلاب را به یاد ندارند؛ انقلابی که گفته می‌شود مدیرانش در آن ایام فقط و فقط برای خدمت به مردم پست می‌گرفتند؛ هر چند با اتفاقاتی که در ماه‌های اخیر از مدیران دولت دیده‌ایم قدری باور کردن این ادعا سخت است اما گفتیم سراغ یکی از کسانی برویم که اوایل انقلاب پست و سمتی داشت و آن روزها به رغم سن و سالش خیلی خوب و شفاف به یاد دارد.
او که روزگاری در دادستانی تهران همراه و هم پای شهید لاجوردی بوده می‌گوید وقتی مردم می‌بینند مدیری 100 میلیون حقوق می‌گیرد و در جلسات مذهبی مثل دعای ندبه و نماز جمعه هم شرکت میکند، سرخورده می‌شوند؛ این پولهای حرام را چطور می‌خورید؟
اسدالله جولایی که موی و ریش کم پشت سفیدش در اولین نگاه خودنمایی میکند و ته لهجه اصفهانی هم دارد، قسم میخورد پدرش آقا سید حسن حلبی‌ساز لقمه حرام به خانه نیاورده است؛ او که اتاقش هیچ شبهاتی به اتاق مدیران امروزی ندارد و از عرض و طول و میزها و مبل‌های آنچنانی خبری نیست می‌گوید خدا می‌داند که حتی برای نوشیدن یک چای که ارزشش آن زمان شاید یک ریال بود به شهید قدوسی اصرار می‌کردم اما ایشان احتیاط می‌کردند.
این پیرمرد 74 ساله اهل اصفهان که خود از بازاریان قدیمی است و می‌گوید 50 سال پیش بنز سوار می‌شده اما الان دوچرخه هم ندارد؛ حرف‌ها و خاطرات زیادی از معاشرت با افرادی همچون شهید لاجوردی، شهید قدوسی، شهید شاهچراغی و سال‌های اول انقلاب دارد؛ خاطراتی که خودش می‌گوید انگار همین الان است و وقتی از آنها یاد میکند بغض گلویش را می‌فشرد و گاهی هم بغضش می‌ترکد؛ مدیران آن زمان کجا و مدیران امروز کجا...
مشروح این گفت‌وگوی یک ساعته را در زیر می‌خوانید.
50 سال پیش بنز سوار می‌‌شدم اما حالا دوچرخه هم ندارم
آقای جولایی چه اتفاقی افتاده که مدیران ما حقوق‌های اینچنینی می‌گیرند؟
آیه 36 سوره اسراء می‌فرماید چیزی را که به آن علم نداری دنبال نکن چون گوش و چشم و قلب همه مورد سوال قرار می‌گیرند. یک مسلمان باید حواسش جمع باشد که تا به موضوعی وقوف و علم نداشته باشد بیان نکند. این باید درس اول ما باشد که به چیزی که علم نداریم پافشاری نکنیم زیرا از قلب و گوش و چشم ما سوال می‌کنند که چرا گفتید. همه باید بدانند که اگر می‌خواهند چیزی بگویند باید به حق باشد و با گفته‌های خود جامعه را متشنج نکنند.
متاسفانه موضوع اخیر همه دلسوزان نظام را نگران و مکدر کرده است. شخصی که چند 10 میلیون در ماه حقوق می‌گیرد آیا به آبدارچی دفتر خودش نگاه نمی‌کند که 800 هزار تومان می‌گیرد؟ یا خدای ناکرده به آن هم می‌خوراند تا سکوت کند؟ مردم وقتی می‌بینند مدیری 100 میلیون در ماه می‌گیرد یا وام 300 میلیونی با بهره یک درصدی دریافت میکند و این همان فردی است که در جلسات مذهبی و دعای ندبه و نماز جمعه هم شرکت می‌کرده، دچار سرخوردگی می‌شوند. آخر چطور این پول‌ها را می‌خورند؟ کدام مصوبه چنین اجازه‌ای را داده است؟
زمانی که اصلاً این حرف‌ها و ماجراها مطرح نبود، جلسه در تهران برگزار شده بود. برخی آقایان آن جلسه در خانواده خود مشکلاتی داشتند که گفتم قسم می‌خورم این مشکلاتتان به خاطر لقمه حرام است. قسم خوردم که پدر ما آقا سیدحسن حلبی‌ساز لقمه حرام به خانه ما نیاورده بود. حالا می‌مانیم که این پولهای کلان و خودروهای آنچنانی از کجا می‌آید؟ ما که بنزسوار 50 سال قبل بودیم الآن دوچرخه هم نداریم و خدا را هم شکر می‌کنیم.
خدای متعال در آیه سوم سوره صف می‌فرماید ای کسانی که ایمان آورده‌اید چرا چیزی می‌گویید که انجام نمی‌دهید؟ نزد خدا سخت ناپسند است که چیزی بگویید و انجام ندهید. مردم گرفتارند و گرفتاری را به کسی می‌گویند که بدانند مشکلاتشان را گوش می‌دهد و خودش پاک است.
شهید قدوسی در دادستانی کل چیزی نمی‌خورد
از منش مدیران اوایل انقلاب برایمان بگویید.
شهید قدوسی 15 مرداد سال 58 با حکم امام خمینی(ره) به عنوان دادستان کل انقلاب منصوب شد. بعد شهید بهشتی فرمودند که ما به همراه چند نفر دیگر به کمک ایشان برویم. شهید لاجوردی، بنده، برادر شهید لاجوردی، مرحوم حاج اکبر پوراستاد و آقای غیوران در حزب نشستیم و بحث کردیم. سپس خدمت شهید قدوسی رفتیم؛ البته از قبل از انقلاب با خانواده شهید قدوسی ارتباط خانوادگی داشتم. 11 شهریور 58 به عنوان مسئول اداری دادستانی کل انقلاب منصوب شدم. بعد از مدتی هم 10 آذر همان سال به عنوان معاون اداری مالی و معاون دادسرای انقلاب تهران منصوب شدم. بعد هم که 30 دی 59 شهید لاجوردی به عنوان دادستان تهران منصوب شدند، شهید قدوسی برای من هم حکم معاون اداری مالی دادستانی تهران را صادر کردند.
خدا می‌داند حتی برای نوشیدن یک چای ارزش آن شاید یک ریال بود به شهید قدوسی اصرار می‌کردم که «زبانتان از شدت خشکی در دهانتان به صدا درآمده است» اما خیلی احتیاط داشتند. اصرار می‌کردیم که تا شب می‌مانید چیزی بخورید. حتی از غذاهای کارکنان هم نمی‌خوردند. پلوماش هم که غذای سربازان بود، نمی‌خوردند. می‌گفتند می‌روم خانه. با اینکه ابلاغ امام خمینی (ره) را داشتند و مبسوط الید بود اما در دادستانی چیزی نمی‌خوردند.
پسر شهید قدوسی که در مجموعه دانشجویان همراه شهید چمران بود و قد بلندی هم داشت، می‌خواست جبهه برود به همین خاطر لباس پاسداری خواست. پاچه شلوارش برایش کوتاه بود. به پدرش موضوع را گفت اما شهید قدوسی گفتند برو ببین بقیه چکار می‌کنند تو هم همان کار را بکن. برو یه تیکه پارچه به آن اضافه کن. واقعاً اینجوری نبود که چون دادستان است کار خاصی انجام دهد. خیلی بی‌اعتنا گفت ببین بقیه پاسدارها چه می‌کنند تو هم همان کار را انجام بده. پسر شهید قدوسی در نهایت هم در سوسنگرد به شهادت رسید.
دادن ناهار زندانیان به حجةالاسلام قرائتی
شهید لاجوردی چگونه دادستانی تهران را اداره می‌کرد؟
آن زمان در دادستانی اصلاً پول و بودجه‌ای نداشتیم. تلاش کردیم تا در سازمان مدیریت و برنامه، بودجه‌ای برای دادستانی لحاظ شود. به خاطر دارم که هر ماه، شهید قدوسی یک چک دو میلیون تومانی برای دادستانی می‌نوشتند و باید با این مبلغ، همه جا را اداره می‌کردم.
خرداد سال 60 در زندان اوین قدری کار وجود داشت که باید چند نفر معتمد انجام می‌دادند به همین خاطر دو پسر شهید لاجوردی کمک کردند. سه شبانه‌روز در اوین کار کردند. روز سوم که می‌خواستند بروند شهید لاجوردی 3 هزار تومان به من داد تا به حساب دادستانی واریز کنم. گفتم این پول چیست؟ گفت حسین و محمد 3 روز در دادستانی ناهار خورده‌اند. گفتم اینها که 3 روز اینجا کار کرده‌اند؛ گفت کار کردن وظیفه‌شان بوده و تغذیه آنها وظیفه من است؛ پول را به حساب دادستانی واریز کنید.
در همان ایام بود که ماجرای شهید شاهچراغی رخ داد. ایشان هم از شاگردان مدرسه حقانی بودند. 25 تومان به من دادند و گفتند این پول را به حساب دادستانی بریزید. گفتم پول چیست؟ گفت چند بار با تلفن دادستانی به منزل زنگ زده‌ام.
پسر آقای لاجوردی دانشجوی پزشکی در تبریز بود. مدیرکل زندانهای آذربایجان دیده بود پسر شهید لاجوردی جایی را اجاره کرده بود و روی روزنامه می‌خوابد. رفته بود فرش و وسایل خواب تهیه کند اما پسر شهید لاجوردی گفته بود ما اجازه نداریم چنین کاری کنیم. مدیرکل زندانهای آذربایجان شرقی به شهید لاجوردی زنگ زده بود که اجازه بگیرد اما شهید لاجوردی گفته بود شما اجازه ندارید چنین کاری کنید؛ پسر من هم مثل سایر دانشجویان است و هیچ امتیاز دیگری ندارد. دانشجوست و خودش باید گلیمش را بیرون بکشد. حال وضعیت الآن را با آن زمان و آن مدیران مقایسه کنید. چه بورس‌هایی، چه پول‌هایی، چه ارزهایی اختصاص می‌دهند به بعضی‌ها... ببینید چه می‌گذرد به کسانی که الآن هستند و سیره امثال شهید قدوسی و لاجوردی‌ها را دیده‌اند.
یک روز آقای قرائتی را دعوت کرده بودند تا برای بچه‌ها صحبت کنند. وقت ناهار شد گفت غذای زندان را بیاورید. همکاران گفتند اجازه بدهید از بیرون غذا سفارش بدهیم اما قبول نکرد و گفت آقای قرائتی هم مثل بقیه... من و زندانیان و آقای قرائتی همه یکی هستیم.
شهید لاجوردی از دادستانی حقوق نمی‌گرفت
شهید لاجوردی چقدر حقوق می‌گرفت؟
اصلاً حقوق نمی‌گرفت. آقای لاجوردی قبل از انقلاب در بازار تاجر بود. تا قبل از دستگیری و ترور منصور و قبل از انفجار دفتر هواپیمایی اسرائیل، در بازار فعالیت می‌کرد و حجره داشت. یک بار یک مشکل مالی در منزلش رخ داد و خانواده‌اش با من تماس گرفت و موضوع را مطرح کردند. من با برادرش صحبت کردم. ایشان به اوین آمد و با شهید لاجوردی به محل خلوتی رفتیم. گفتم که آقای لاجوردی چنین مشکلاتی هست؛ بعد آقامرتضی دسته‌چک قبل از انقلاب خودش و شهید لاجوردی را درآورد و گفت آقااسدالله اسم شما هم روی چک است و با من شریک هستی، اجازه بده از همین پول خرج کنم اما گفت نه من مالک نیستم. مرتضی گفت شما سخت‌ترین شکنجه‌ها و زندانها را به خاطر مردم و انقلاب و اسلام تحمل کردید؛ این مال شماست اما شهید لاجوردی گفت من حقی ندارم. ببینید احتیاط و توجه به زندگی اینگونه است که بچه‌هایشان الان چنین بچه‌های متدین و آبرومندی هستند.
خوردن ته مانده غذای پاسدارها در سفر استانی
سفر استانی هم می‌رفتید؟
یک بار در یکی از سفرهای استانی به کردستان رفتیم و خدمت آقای باقری که الآن مدیرکل زندانهای استان البرز است، رسیدیم. ساعت 3 عصر بود که رسیدیم. دیدیم سفره هنوز در اتاق پاسدارها پهن است. شهید لاجوردی سفره را باز کردند و خرده‌نان‌ها و ته مانده غذایی که قرار بود دور ریخته شود را با چنان عشقی خورد که افسری که آنجا بود های‌های شروع به گریه کرد. حالا ببینید چه سفره‌هایی برای بعضی آقایان پهن می‌شود. این چیزها را دیدیم که الآن با مشاهده این تخلف‌ها واقعاً می‌سوزیم.
سراج شب‌ها در اوین می‌خوابید/لقمه حلال خورده که بدون ترس موضع می‌گیرد
آن موقع چه قدر به مدیران و کارمندها حقوق می‌دادید؟
در همان زمان وقتی در اوین منصوب شده بودم، جدولی تهیه کردم تا به مجردها دو هزار تومان و به متاهل‌ها دو هزار و 500 تومان حقوق داده شود اما عمده نیروها 500 تومان را بازمی‌گرداندند. یکی از نیروهایمان همین آقای سراج بود که کارمند بایگانی بود و حتی شب‌ها در اوین می‌خوابید. همین است که ایشان با اقتدار موضع‌گیری کرده و آمار می‌دهد؛ این به خاطر لقمه حلالی است که خورده است.
یک روز سراج را خدمت آیت‌الله یزدی بردم و گفتم من به ایشان اطمینان دارم و از او استفاده کنید. آیت‌الله یزدی هم به خاطر سابقه آشنایی که با من داشت از ایشان استفاده کرد و مسئولیت و احکام ویژه‌ای به سراج داد. وقتی این اقتدار سراج را می‌بینم لذت می‌برم. هرکس که مصاحبه آن شب آقای سراج در شبکه خبر را دیده بود به من زنگ می‌زد و می‌گفت ماشاءالله به این قاضی.
خیاطی بعد از دادستانی
خب چطور شد با این همه شهید لاجوردی را از دادستانی تهران عزل کردند؟
وقتی بعضی‌ها در دادستانی نتوانستند اقتدار، تقوا و عدالت او را تحمل کنند شروع به مخالفت کردند. یک روز ساعت 10 مشغول کار بودم که شهید لاجوردی به من رسید و محکم دستم را گرفت و گفت بیا برویم کار را تمام کنیم. به شورای قضایی رفتیم. آقای موسوی بجنوردی آنجا بودند. حرف‌هایی در جلسه شورا مطرح شد و شهید لاجوردی هم مقتدرانه گفت اداره حکومت اسلامی چیزی است که من می‌گویم. نمی‌شود مماشات کرد و چشم را بست. این‌همه شهید و ترور و انفجار کار چه کسی است؟ منافقان کردند اما برخی آقایان برنتابیدند و وقتی به اوین رسیدیم دیدیم ابلاغ زدند و آقای رازینی را به عنوان دادستان جدید معرفی کردند. البته خود آقای رازینی نیز در جلسه حضور داشت.
در حکمی که داده بودند به دادسرا هم جهت اطلاع رونوشت شده بود و هیچ تشکری از شهید لاجوردی به خاطر فعالیت‌هایش نکرده بودند. همه نیروها برافروخته شدند. زنگ زدند آقای صانعی به اوین آمد و به این کار اعتراض کردند. برخی از نیروها «شعار مرگ بر سازشکار» دادند. آقای صانعی عمامه‌اش را روی زمین کوبید و گفت من سازشکار هستم؟ بچه‌ها گفتند منظور ما شما نیستید ولی چرا اجازه دادید چنین اتفاقی بیفتد؟
شهید لاجوردی بدون اینکه خمی به ابرو بیاورد به منزل رفت و در زیرزمین شروع به کار خیاطی کرد. همان کاری که در زندان اوین برای زندانیان راه‌اندازی کرده بود.نه مصاحبه‌ای کرد و نه اعتراضی. با اینکه کمرش را ساواک شکسته بود و چشم چپش را نابینا کرده بود اما صبح تا شب خیاطی می‌کرد. من اینها را دیدم و با اینها کار کردم. با آیت‌الله قدوسی و آیت‌الله یزدی زندگی کرده‌ام.
شهید لاجوردی حقوقی بابت اضافه کاری نمی‌داد
بعد از انتصاب به ریاست سازمان زندانها وضعیت چطور بود؟
بعد از اینکه شهید لاجوردی به ریاست سازمان زندانها منصوب شد از دوستان قدیمی خود برای مدیریت بهتر دعوت کرد. همه به سازمان زندانها رفتیم. محل آن هم در تقاطع شهید قدوسی بود. آقای شوشتری آن ساختمان را از سازمان جغرافیایی برای سازمان زندانها گرفته بود. یک بار با هم صحبت می‌کردیم که گفتم این ساختمان با 40 هزار متر به چه درد سازمان زندانها میخورد. گفتم به آقای رئیسی که دادستان تهران بود بگوییم شما از اوین بیاید چهارراه معلم و ما به اوین برویم. همان موقع زنگ زد و جلسه گذاشتیم و آقای رئیسی موافقت کرد. لاجوردی گفت به رئیسی بگویید حالا که این جابه‌جایی انجام می‌شود، وسایل داخل سازمان زندانها و وسایل داخل زندان اوین را دست نزنید تا خراب نشوند و فقط پرونده‌ها را منتقل کنیم. دیدگاهش ارزان تمام کردن کار بود تا هزینه کمتری به بیت‌المال تحمیل شود.
به اوین آمدیم؛ مدتی گذشت به من گفت ناراحتم. این اتاقها بزرگ است و کارکنان نان و پنیر می‌خورند و بعد در را می‌بندند و حرف می‌زنند. یک ساختمان برای نگهداری اموال قیمتی که از طاغوتی‌ها و منافقین گرفته بودیم، داشتیم که به آن نقل مکان کردیم. در نهایت از فضای 40 هزار متری به 3 هزار متر و از آنجا هم به یک ساختمان 720 متری نقل مکان کردیم. این میز و صندلی که من و شما دور آن مشغول صحبت هستیم از زمان شهید لاجوردی اینجاست؛ به من گفت آقای جولایی من نمی‌خواهم میز کشودار داخل سازمان باشد.
به آهنگری اوین رفتیم و این میز و صندلی‌ها را ساختیم. خودش هم نجار بود. یک میز بلند بود که من و لاجوردی و دو تن از مدیران یک طرف می‌نشستیم و ارباب رجوع طرف دیگر... لاجوردی تأکید داشت که بدون اضافه کاری عصر به عصر هیچ پرونده‌ای نباید روی میز باشد. اضافه کاری هم نمی‌داد. به شوخی می‌گفت اضافه بیکاری هم نمی‌دهم. حالا الآن را ببینید که در مقابل کار انجام نشده حقوق می‌گیرند.
روایت زندگی شهید لاجوردی را باید حتماً خواند و اشک ریخت. شهید لاجوردی با آن همه شکنجه، سختی و حبس در زندانهای طاغوت اما بی‌توقع بود؛ بدون حقوق، ایثار، تلاش و پایداری می‌کرد. بدون اینکه سخنرانی و اعتراضی کند و کسی را زیر سوال ببرد زندگی کرد تا به شهادت رسید.
اینهایی که اموال مردم را غارت می‌کنند قرآن نخوانده‌اند. خدا می‌فرماید رزق هر جنبنده‌ای را می‌دهم. امثال شهید لاجوردی‌ها ایمان داشتند چون قرآن خوانده بودند و فقیه شده بودند. نامه را هر چه در دل پنهان کنم سینه گوید که من تنگ آمدم تنگ آمدم فریاد کن فریاد کن.
پیروزی انقلاب اسلامی که قطع وابستگی‌های استعماری را به دنبال داشت و معادلات منطقه‌ای آنان را تحت‌الشعاع قرار داده بود، از صبح اولین روز پیروزی با توطئه‌های پنهان و آشکاری روبرو شد.
تلاش و دغدغه فراموش نشدنی لاجوردی را می‌توان در اظهارات و اسناد پراکنده اعضای گروهک فرقان جستجو کرد.
به گزارش مشرق، بدون تردید دوره ریاست شهید لاجوردی چه در دادستانی و چه در سازمان زندانها از مقاطع مهم تاریخ کشورمان به حساب می‌آید. دوره دادستانی انقلاب، علیرغم همه سیاه‌نمایی‌هایی که دشمنان نظام و انقلاب علیه این بزرگوار و انصار و اعوان او می‌کنند، نقش شهید لاجوردی را در ابعاد مختلف، از جمله هدایت خیل کثیری از فریب‌خوردگانی و ایضا برقراری امنیت در کشور، فراموش نشدنی کرده است.
سیداسدالله جولایی دوست دیرین شهید لاجوردی که سابقه همراهی آنها به سال‌ها قبل از انقلاب برمی‌گردد، همزمان با سالگرد شهادت شهید لاجوردی، در گفت‌وگو با تسنیم، به زوایای مختلفی از شخصیت شهید لاجوردی پرداخته است.
بیشتر تلاش لاجوردی در مقابله با خیانت‌های سیاه منافقین بود
جولایی گفت: هنگامی که این ستمدیده زندانهای پهلوی، خودش در رأس زندانبانی کشور قرار گرفت و یا بهتر است بگوییم زمانی که در دادستانی انقلاب اسلامی وظیفه خطیر خود را در برابر جریان‌های معاند نظام و مخالفان قسم خورده اسلام ایفا می‌کرد، بیشترین تلاشش به نوعی در راستای مقابله با خیانت‌های سیاه منافقین سنگدل بود. در آن زمان ایران اسلامی که تازه از سختی‌های تنها انقلاب دینی در جهان دمی آسوده بود و در آن برهه به امنیت بیش از هر چیز دیگری نیاز داشت. دشمنان خارجی با همه بغض و حقد خودشان نسبت به جمهوری اسلامی ایران از یک سو و خباثت‌های هموطنان خائن خودی از طرف دیگر پیکر نظام بنیان نهاده شده را مجروح می‌ساخت.
در شرایطی که در خیابان‌های تهران و دیگر کلانشهرهای کشور، تیم‌های ترور منافقین روزانه ده‌ها انسان بی‌گناه را تنها به جرم داشتن ظاهری متدین و یا پوشیدن لباسی که نشان سپاه و جهاد را داشت و یا الصاق عکسی از رهبر فقید انقلاب بر دیوار مغازه‌ای یا بروی طلق موتور سیکلتی، به خاک و خون می‌کشیدند و داعش‌گونه در مواردی آنها را مثله و به طرز جنون‌آوری قطعه قطعه می‌کردند، شهید لاجوردی و یاران همراهش با اتکای الهی و با عزمی راسخ و ایمانی سرشار از عشق به امام و امت در کمترین زمان ممکن و با اقل امکانات به مقابله با آنان برخاست و با تیزهوشی و پشتکار ریشه جریان نفاق را در جمهوری اسلامی نوپا خشکاند. به گونه‌ای که رهبری جریان نفاق ناگزیر شد در قالب نسوان و با آرایشی زنامه و هیبتی مفتضحانه خاک مقدس و گلگون ایران اسلامی را به سوی غرب، یعنی همان کعبه آمالش ترک کند.
لاجوردی به این جمله ایمان داشت؛ «وَ مَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا»
وی درباره اقدامات شهید لاجوردی در تلاش برای اصلاح شخصیت متهمان و توبه‌پذیر کردن نیروهای منافقین گفت: بُعد دیگر خدمت شهید لاجوردی در دوره دادستانی انقلاب اسلامی مرکز، نقش هدایتگر و بسترساز ایشان برای توبه رده‌های میانه و هواداران خرده پای منافقین بود که الحق در این حوزه هم آن بزرگوار پرونده درخشانی دارد. او تمام وقت و انرژی خودش را وقف هدایت و بازگشت افراد فریب خورده می‌کرد و گاهی یک هفته و حتی بیشتر در اهتمام به این امر به خانه‌اش نمی‌رفت و شب و روز در کنار آنها با بحث و استدلال منطقی به گفت‌وگو می‌نشست. او به این کلام نورانی وحی ایمان داشت که «وَ مَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا».
شهید لاجوردی از معدود مدیران پرتلاش و کم خرج و کم هزینه برای نظام اسلامی بود. تقوا و ایمان و بصیرت و صراحت لهجه و صداقتش زبانزد دوست و دشمن بود. عوام‌فریبی نمی‌کرد. اهل جانماز آب کشیدن نبود. دروغ نمی‌گفت و دشمن شماره یک تملق و چاپلوسی بود. هرکس صریح‌تر و بی‌پرواتر نزد او سخن می‌گفت، عزیزتر و محترم‌تر بود. توصیه احدی را هم در هر پست و مقام و منصبی که بودند نمی‌پذیرفت. دانش بالایی داشت و از این حیث شاید کمتر کسی از مسئولان نظام به پای ایشان می‌رسید. بسیاری از دروس حوزوی و سطوح عالی آن را در زندانهای پهلوی تحصیل و تدریس می‌کردند.
دوره دوم خدمت شهید لاجوردی در سازمان زندانها بود که از مهر سال 68 آغاز و تا اسفند سال 76 ادامه یافت. این مقطع 8 ساله اداره زندانهای کشور از برجسته‌ترین ادوار و مقاطع زندانبانی است. روش مدیریتی این شهیدِ سعید در حوزه ندامتگاه‌های کشور روشی کاملا علمی، انسانی و اسلامی بود. او عمیقا بر این باور بود که کیفر مجرم صرفا در اختیار مقام و مرجع قضایی است، بنابراین اگر قاضی مجرمی را برای مدتی محکوم به تحمل حبس میکند، در این باب فقط باید محدویت زندان و جدایی از جامعه و خانواده را تحمل کند و از هر نوع کیفر دیگری درباره او لزوما باید اجتناب کرد.
تأکید لاجوردی به زندانبان‌ها مبنی بر خودداری از سختگیری به زندانیان حتی در حد ترشرویی
او به مدیران آموزش و توصیه می‌کرد که زندانبان باید سخنش نافذ و شیرین‌تر از معلم و نگاهش عمیق و پرمعناتر از یک روانکاو، اخلاقش فراتر از هر پدر دلسوز و مهربان، رفتارش موثرتر از هر مصاحب و رفیق و صد البته قدرتش مساوی و منطبق با قانون باشد. او تاکید می‌کرد کیفرهای زاید و مضاعفی نظیر ترشرویی، پرخاش، تحقیر، خشونت، به کار بردن الفاظ رکیک، سخت‌گیری‌های خلاف ضوابط و آیین‌نامه و خدای ناخواسته توهین و ضرب و شتم علاوه بر این که آثار اصلاحی و سازنده زندان را خنثی میکند موجب عذاب اخروی نیز خواهد بود.
او زندانبانی را با افتخار سمت معلمی اطلاق می‌کرد و می‌گفت، حال که خداوند این منت بازپروری عده‌ای از انسان‌های مطرود از جامعه را بر ما ارزانی داشته است، چه بهتر که قدردان باشیم و شکر نعمت‌اش را با تلاش و همت شبانه‌روزی در انجام وظایف‌مان به جای آوریم و بالاخره این که او همواره تاکید می‌ورزید تلقی ما از زندانی بر این اصل علمی و الهی استوار باشیم که او یک انسان قابل تغییر و در حال تنبه و آموزش است و نه یک خاطی جنایتکار.
او برای مدیریتش دارای اصولی بود که مبنای آن آموزه‌های دینی و صد البته علمی و به روز بود . اشتغال، ورزش، سوادآموزی، حفظ قرآن و هرآنچه امروز در زندانهای کشور جاری و ساری است بسیاری یادگار مدیریت آن شهید است. شهید عزیزی که از نسل خرداد 42 بود و هر روز انقلاب را مرور می‌کرد و آخرالامر رجایی‌وار با هنر خویش بهشتی شد.
نباید نقش دادستان وقت در دهه 60 به یک نمای کوتاه سینمایی محدود می‌شد
مدیرعامل ستاد دیه کشور همچنین به برخی انتقادات از ارائه تصویری مبهم، کلی و قابل نقد از شهید لاجوردی در فیلم «ماجرای نیم‌روز» پرداخت و خاطرنشان کرد: هنوز هم قبض روح از هفده هزار همسایه و همکار و هم‌کلاسی بی‌گناه، آن هم اغلب به دست نوجوانان این سرزمین باورش سخت است. کشتن از سوی یک هموطن. ترور پشت ترور. انفجار بعد انفجار. خون روی خون. این یک تکه کوچکی از تاریخ ایران نیست متاسفانه.
شرح روزهای سیاهی را که این روزها تنها بخش بسیار کوچکی از آن و البته بسیار روتوش شده فقط یک روایت سطحی از ایام پرالتهاب سال‌های نخستین پیروزی انقلاب اسلامی است. سال‌هایی که در آن هرچند بسیاری از مسئولین و دلسوزان نظام در مقابله با این جریان و در راستای منکوب کردن مسببان قسی‌القلب آن نقش داشتند اما در خط مقدم نبرد با منافقان بدون شک و به استناد تاریخ شفاهی و مکتوب شهید والامقام سید اسدالله لاجوردی بود. حقیقتا اگر فیلمی هم از آن برهه پرآشوب قرار بود ساخته شود، شایسته و کمترینش این بود که نقش دادستان وقت آن در فجایع سال‌های 60 در اندازه یک نمای کوتاه سینمایی محدود نمی‌شد.
شهید لاجوردی در راستای رسالتی که در برقراری امنیت برعهده گرفته بودند به رغم رنج‌هایی که از سوی دوست و دشمن به جان خریدند و حرف‌هایی به ناروا شنیدند اما هرگز دم از سنگینی این تهمت‌ها حدیثی به زبان نراندند و تزلزلی در عزم فولادین ایشان وارد نشد و آن چه بنده در طی سال‌ها افتخار همراهی ایشان دیدم آقای لاجوردی در همه احوال و در همه ایام با نهایت توان و اعتقاد خود در حفظ نظام از فعل و ترک فعلی مدبرانه کوتاهی نکردند و ایستادگی در برابر متجاوزان و حرمت‌شکنان به ارزش‌های حکومت اسلامی بزرگترین تعهدی بود که ایشان برای خودشان ترسیم کرده بودند.
تلاش و دغدغه لاجوردی را حتی در اسناد و اظهارات اعضای گروهک فرقان هم می‌توان دید
شاید میزان تلاش و دغدغه فراموش نشدنی لاجوردی را بشود در اظهارات و اسناد پراکنده اعضای گروهک محارب فرقان جستجو کرد. اقدامات قاطعانه شهید لاجوردی به زعم دوستان دور و نزدیک ایشان تیشه‌ای بود بر ریشه سازمانی که بعد از مرض دوری اعضای آن از تعقل و دیانت، به تعبیر زیبای قرآن قلب‌های آنها لبریز از مرض شده بود و روز به روز هم «فزادهم الله مرضا» داشت. عده‌ای که به طور کلی و علنی دوری از مکتب اسلام را در اعلامیه‌ها و سخنرانی‌ها و دستنوشته‌های‌شان اعلام می‌کردند و در راستای مبارزه با مسلمانان و هموطنان خودشان از وابستگی به مارکسیسم و دیگر مکاتب دست‌ساز بشری ابایی نداشتند. ناگفته نماند نیل به این درجه از گستاخی طی یک روند تدریجی صورت گرفت.
اهتمام لاجوردی در پاسخ دادن به اتهامات حقوق‌بشری غربی‌ها علیه ایران
جولایی با بیان اینکه نباید شخصیت شهید را تنها در راه مبارزه با منافقین خلاصه کرد و بس ادامه داد: در شرایطی که تبلیغات سوء علیه نظام و نحوه رسیدگی به محکومان جامعه دینی ایران و محبوسان آن در عرصه بین‌المللی به نوعی خوراک رسانه‌ای غرب در قاب شیشه‌ای تلویزیون‌ها به حساب می‌آمد و شبکه‌های ملی و خصوصی هر کدام به دروغ، اطلاعاتی کدر را از ایرانِ آن روز به جهانیان مخابره می‌کردند، در آن دوره که به مانند امروز دشمنان سعی داشتند از هر اقدامی سیاهه‌ای مطول را برای مردم دنیا قرائت کنند، در همین شرایط آقای لاجوردی در حوزه تخصصی خودشان کوشیدند پاسخی متقن و بی‌واسطه از حقیقت اسلام ناب محمدی ارایه دهند و در برابر اتهاماتی که در زمینه نقض حقوق بشر نسبت به جمهوری اسلامی وارد می‌آمد را در حیطه خودشان نفی کنند.
برخی از مدعیان حقوق بشری، خودشان عامل غیرمستقیم جنایات در ایران بودند
اظهارات همیشه غرض‌ورزانه نماینده نهادهای به اصطلاح جهانی را در مورد واقعیت‌های امروز و دیروز ایران، همواره می‌توان از جمله بزرگترین دروغگویان تاریخ معرفی کرد. در ایام مسئولیت آقای لاجوردی مدعیان حقوق بشر خود عامل غیرمستقیم بسیاری از جنایات غیرانسانی در این سرزمین بودند. تبلیغات آنها گزارشات کذبی بود که زندانها را بر اساس گفته‌های بی‌اساس قصاب‌خانه معرفی می‌کرد و در یک بی‌شرمی آشکار شکنجه و قطع اعضای بدن زندانیان را یادگاری‌های عادی محبوسان در دوره حضورشان در زندانهای ایران زمین یاد می‌کرد. بیغوله‌های مخوف و دخمه‌های خونین و آزارهای ناتمام عناوینی بودند که کثرت‌شان در وصف زندانهای این کشور در بین جراید مخالف و رسانه‌های معاند بین‌المللی طاقت همه را از این درجه از دروغ طاق کرده بود.
حال این که شهید لاجوردی یکی از ارکان مدیریتی خود را در سازمان زندانها پرهیز از خشونت علیه زندانیان قرار داده بود و به طور رسمی اعلام کرده بود هیچ نگهبان و هیچ پاسداری حق ندارد به حریم شخصی یک زندانی تجاوز کند. ورود هم نه تجاوز! چنانچه بد رفتاری یکی از پرسنل مشاهده می‌شد به دلیل حساسیت بالای شهید لاجوردی، شخص خاطی بلافاصله به دادگاه ذی‌صلاح معرفی می‌شد و به کیفر اقدامات خلاف اداری‌اش می‌رسید. شهید لاجوردی در بسیاری از مصاحبه‌های تلویزیونی هم که از ایشان باقی است بر همین موضوع تاکید داشتند که هدف نظام در برابر جنایات دشمنان داخلی و خارجی هرگز انتقام جویی از مجرم نبوده و به عبارتی بازگشت دوباره افراد، مد نظر قرار داشته است.
ماجرای گفت‌وگوی لاجوردی با خبرنگار اتریشی/ «منشور زندانبانی» از یادگارهای لاجوردی است
وی ادامه داد: خاطرم هست در دومین سال ریاست آقای لاجوردی در مجموعه سازمان زندانها، خبرنگاری از کشور اتریش وقت گفت‌وگو با ایشان داشتند تا از زبان عالی‌ترین مسئول در امر زندانبانی کشور از نحوه شکنجه و تنبیه زندانیان سوال کنند. به یاد دارم در راستای همین امر مدیریتی ایشان در آن مصاحبه با آرامش همیشگی‌شان به طور تفصیلی تشریح کردند که در ایران و بنا به اعتقاد علمای شیعی، همواره موضوع شکنجه از کیفر جدا بوده و چیزی تحت عنوان شکنجه در زندانهای ایران موضوعیت نداشته است.
در ادامه مصاحبه، خبرنگار در مورد اعدام در قانون مجازات اسلامی به شهید خرده گرفت و به این امر اعتراض داشت. آقای لاجوردی در این مورد هم به طور کامل به موضوع عمد و میزان تناسب مجازات با جرم ارتکابی پرداخت و شرایط حصول قصاص را برای تحقق این حکم توضیح دادند. ایشان تاکید داشتند واقعیت زندانهای ما از نظر کسی پوشیده نیست اما ممکن است همان طور که در خارج از زندان یک فرد دچار تخلفی شود، در داخل زندانهای ایران هم ممکن است یکی از نیروهای مسئول مرتکب لغزش یا بدرفتاری شود که این موارد نه فقط با برخورد بلکه با اشد مجازات‌های قانونی همراه خواهد بود و در همین راستا چه بسا نحوه واکنش قانون با این فرد به قدری باشد که زندانبان سابق با زندانی مورد تعرض در یک بند همجوار شود.
نحوه تعامل با زندانیان در بازداشتگاه‌های ایران نه تنها نافی حقوق افراد نبوده، بلکه می‌توان قوانین آن را طبق «منشور زندانبانی» که از یادگارهای شهید لاجوردی است در امر برقراری عدالت بین افراد دربند و لزوم فراهم‌آوری امور بهداشتی، درمانی و خوراکی برای آنها پیشگام برای بسیاری از کشورها قلمداد کرد.
تأکید لاجوردی به پاکیزگی و رفاه زندانی در زندان؛ مجرم در لجنزار متنبه نمی‌شود
جولایی در پایان گفت: اعتقاد آقای لاجوردی در امر زندانبانی این بود که در محل نامناسب و به دور از هر زیبایی و نظافت چگونه می‌توان انتظار داشت افراد تحت نظارت به زیبایی و معنویت مورد مطالبه برسند؟ شعار ایشان این بود که در لجنزار هرگز انسان به شایستگی متنبه نشده و رشد نخواهد کرد. به زعم ایشان در فضاهای نامناسب چه بسا ممکن است یأس جایش را به رستگاری داده و برای همیشه از ضمیر یک فرد رخت بربندد. برای همین هم بود که طرح بازسازی و زیباسازی زندانها مورد تاکید شخصی ایشان بود. سابقه خدمات شهید لاجوردی در دوره دادستانی نیز همین امر را تایید میکند. طبق گواه شاهدان ایشان از همان ابتدای فعالیت در این پست قضایی در راستای رنگ‌آمیزی و نصب تزیینات محیطی و آوردن گیاهان در محوطه زندان تاکیدات و دغدغه داشتند.
رگه‌هایی از همین موضوع را می‌توان در کتاب خاطرات شهید اندرزگو هم پیدا کرد که به نقل از مرحوم ابوترابی در آن اثر آمده «شهید لاجوردی هرچند بواسطه مسئولیت دادستانی انقلاب مشغله زیادی داشت، ولی به ساختن زندان و فراهم کردن وسایل رفاهی و محیط سبز برای زندانیان اهمیت زیادی قایل بود و گاهی علیرغم خستگی زیاد شخصا در این این امور حضور پیدا می‌کرد. در سال 61 یا 62 در یکی از همین فعالیتهای سازندگی، بخشی از زندان اوین نیاز به خاک‌برداری داشت و باید خاک‌ها به بیرون منتقل می‌گشت. شهید لاجوردی تصمیم گرفته بود خودش خاک را تخلیه کند.
پشت فرمان کامیون نشسته بود و از زندان به سمت محلی که مقرر بود در حال حرکت بود». نقل کننده این خاطره تاکید دارد که ایشان در آن ایام از چهارراه پاک وی در حال عبور بودند که متوجه می‌شوند افسری به یک کامیون ایست داد و در ادامه آن که از آن خوردوی بزرگ پایین آمد شهید لاجوردی بود. در آن زمان کامیون‌های عمومی برای عبور از بزرگراه چمران به دلیل مسائلی باید مجوز می‌داشتند اما همین که شهید از کامیون پایین آمده و در مقابل افسر ظاهر می‌شوند افسر احترام نظامی می‌گذارد و بعد از شناسایی طرف مقابل عذرخواهی می‌کنند. این سبک زندگی آقای لاجوردی در داخل و خارج زندان و پیش و پس از انقلاب بود. همان که با دوچرخه به محل کارش می‌رفت، بعد از آن که مسئولیت خودش را هم تحویل داد درست مانند همه آن روزهایی که پیش از دریافت مسئولیت مهم قضایی، به کار خیاطی اهتمام داشتند زیر حجره‌اش در بازار حضرتی، پشت چرخ خیاطی نشست.
بازخوانی مناظره شهید‌آیت و یزدی/1
آقای یزدی نخواسته‌اند که نامه مجدد همان دانش‌آموزان به من را که صریحا نوشته‌اند که مورد تهدید قرار گرفته‌اند که اگر علیه من شهادت ندهند به چند سال زندان محکوم خواهند شد عنوان نمایند.
در ۴ ماه اول امسال در ادامه موج واردات کالاهای غیرضروری و دارای مشابه تولید داخل، ۷۶٬۹۱۹٬۳۳۴٬۷۲۱ ریال انواع حشره‌کش وارد کشور شده است.
سرویس اقتصاد مشرق - بر اساس آمار گمرک، در این مدت ۴۸۹ تن انواع حشره‌کش به کشور وارد شده و بابت آن ۲۳۷ هزار دلار ارز از کشور خارج شده است.
این آمار نشان می‌دهد بازار حشره‌کش‌های وارداتی ایران در اختیار چینی‌ها قرار گرفته است به طوری که ۵۸ درصد حشره‌کش‌های وارداتی ایران از مبدأ چین صورت گرفته است.
چینی‌ها در این مدت ۲۷۰ تن حشره‌کش به ارزش ۲۳۵۱۳۶۳۲۹۳۴ ریال به ایران صادر کرده‌اند.
آمار بازار واردات حشره‌کش ایران نشان می‌دهد ترکیه ۱۰ درصد، آلمان ۸ درصد، هند ۸ درصد، مالزی ۶ درصد و کره جنوبی ۵ درصد بازار واردات حشره‌کش ایران را در اختیار گرفته‌اند.
اتریش، اسپانیا، لبنان، سوئد، هلند، امارات و انگلستان، سایر صادرکنندگان حشره‌کش به ایران در ۴ ماه اول سال ۱۳۹۶ بوده‌اند.
جمهوری اسلامی در یک سال و اندی اخیر تجربه برجام و بکارگیری دیپلماسی بدل از ایستادگی سرسختانه با آمریکا را داشت که مکر و غدر دشمن در این ماجرا و زبان درازی و طلبکاری بیشتر او را شاهدیم.
به گزارش مشرق؛ مهدی نصیری مدیر مسؤول سابق روزنامه کیهان و نشریه صبح در یادداشت کوتاهی در کانال تلگرامی خود (اینجا)، نکاتی را در باب نحوه گفتگو با دشمن و بیانات آیت الله وحید خراسانی در دیدار رییس دفتر رییس جمهور متذکر شده اند. نصیری در این یادداشت می‌نویسد:
حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی (مد ظله العالی) در دیدار امروز (پنج شنبه) با رییس دفتر رییس جمهور ضمن دعا برای موفقیت دولت و رییس جمهور فرمودند:
«باید همانگونه که خداوند به حضرت موسی فرمان داد که با فرعون با زبان نرم سخن بگوید ما نیز با جهان با زبان خوش صحبت کنیم. صحبت کردن با زبان خشن و تند و با روشهای افراطی با جهان، خدمت کردن به اسراییل است.»
بنده از آنجا که چندین سال است در درس خارج فقه ایشان شرکت می کنم به خود حق می دهم به سبک و سیاق درسهای خارج حوزه که عرصه گفتگوی انتقادی شاگرد و استاد است، نکات و ملاحظاتی را پیرامون این بخش از سخنان معظم له عرضه بدارم:
جمهوری اسلامی در تمام این سی و هشت سال با کل جهان اعم از کشورهای غیر متعهد و جهان اسلام و کشورهای عقب نگهداشته شده آفریقا و آسیا و آمریکای جنوبی و عموم همسایگان خود با زبانی لین و دوستانه سخن گفته و خشونت کلامی و رفتاری با آنها نداشته است. زبان خشن و تند جمهوری اسلامی منحصر به اسراییل، آمریکا، انگلیس و در مقاطعی برخی از متحدان آنها مانند عربستان سعودی بوده است.
آنچه بیش از هر چیز دشمن را بر تجاوز و حمله تشجیع می کند و امنیت ارضی و جانی و ایمانی و فرهنگی و اقتصادی یک کشور را در معرض خطر قرار می دهد، اظهار عجز و ضعف و عقب نشینی از مواضع شجاعانه و انقلابی است
زبان تند جمهوری اسلامی با آمریکا و اسراییل و برخی پادوهای آنها عمدتا جنبه دفاعی و پیشگیری داشته و از باب رجزخوانی ای بوده است که دشمن را از فکر تجاوز و حمله به کشور که پیوسته بر طبل آن می کوبیده و سخن از روی میز بودن همه گزینه ها می گفته، باز دارد. به عبارت دیگر این زبان تند کاملا جنبه پیشگیری و دفاعی داشته که امری عقلایی و شرعی و منطبق با محتوای آن آیت قرانی است که:
وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثِیراً
و اگر خدا بعضی از مردم را با بعض دیگر (با جهاد و مقاومت) دفع نمی کرد صومعه ها و کلیساها و کنیسه ها و مساجدی که نام خدا در آنها بسیار برده می شود، سخت ویران می شد (عنکبوت/40)
به بیان دیگر تجربه سیاست به خصوص در دنیای مدرن که جهانخوارانی بی رحم و مروت میدان دار آنند، نشان می دهد که آنچه بیش از هر چیز دشمن را بر تجاوز و حمله تشجیع می کند و امنیت ارضی و جانی و ایمانی و فرهنگی و اقتصادی یک کشور را در معرض خطر قرار می دهد، اظهار عجز و ضعف و عقب نشینی از مواضع شجاعانه و انقلابی است و در مقابل آنچه آنها را به عقب نشینی و انفعال وادار می کند، اظهار قدرت و به کارگیری زبان با صلابت و بدون لکنت و اعداد و تجهیز خود به سلاح و قوه در برابر تهدیدات آنهاست و تنها این راهبرد است که مانع از بروز جنگ و تجاوزگری جهانخواران می شود.
برجام اگر چه از جهاتی خسارت محض بود اما از این جهت که یک بار دیگر مثبت این ادعا بود که زبان و کنش نرم در برابر دشمن او را گستاخ تر و مهاجم تر می کند و مدافعان دیپلماسی بدل از انقلابی گری را مجاب کرد، دستاوردی مهم برای کشور و نظام به شمار می رود.
جمهوری اسلامی در یک سال و اندی اخیر تجربه برجام و بکارگیری دیپلماسی بدل از ایستادگی سرسختانه با آمریکا را داشت که همگان مکر و غدر دشمن در این ماجرا و زبان درازی و طلبکاری بیشتر او را شاهدیم. برجام اگر چه از جهاتی خسارت محض بود اما از این جهت که یک بار دیگر مثبت این ادعا بود که زبان و کنش نرم در برابر دشمن او را گستاخ تر و مهاجم تر می کند و مدافعان دیپلماسی بدل از انقلابی گری را مجاب کرد، دستاوردی مهم برای کشور و نظام به شمار می رود.
سیاست و زبان تهاجمی جمهوری اسلامی در برابر آمریکا و چند کشور پادوی آن، در واقع منطبق با این رهنمود امیرالمؤمنین علیه السلام در برابر لشگر معاویه است که حضرت به یارانش فرمود اگر در جهاد با دشمنتان پیش دستی نکنید، متحمل شکست و زبونی خواهید شد چرا که هر قوم و مردمی اگر از دشمن خود غفلت کند و حمله پیش دستانه به آنان نداشته باشد، باید در درون خانه و کشورش با دشمن مواجه شود که البته چنین نبردی سرنوشتی جز شکست و خواری ندارد. (فَوَ اللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا)
زبان تند جمهوری اسلامی در برابر آمریکا و اسراییل عمل به این توصیه امیرالمؤمین علیه السلام است و نه از سر میل به تجاوزگری و یا حتی ماجراجویی بی حاصل و زیانبار . و نیز باید بر این مورد افزود حضور مستشاری و بعضا عملیاتی ایران در سوریه و عراق و لبنان را که همگی جنبه پیشگیری و دفاعی داشته و برای ممانعت از حضور دشمن در مرکز و اندرون وطن و ایران اسلامی است.
در هر صورت ضمن پوزش از پرگویی، برای آن مرجع عالیقدر که همواره مدافع نظام جمهوری اسلامی بوده و تضعیف آن را حرام می دانسته اند، آرزوی صحت و سلامتی و طول عمر با عزت برای خدمت به اسلام و تشیع را دارم.