متن نخستین توقیع حضرت امام عصر(عج) برای نائب ایرانی‌‌اش
فارس: روز یکشنبه ششم شوال سال ۳۰۵ هجری قمری اولین توقیع امام زمان(عج) در دوران غیبت صغری برای جناب حسین بن روح از نواب اربعه صادر شد، این در حالی است که پس از رحلت امام حسن عسکری(ع) در سال ۲۶۰ بلافاصله غیبت صغری شروع شد و تا رحلت آخرین نایب امام زمان(عج) در سال ۳۲۹ ادامه داشت و پس از آن غیبت کبری آغاز شد.
در دوره غیبت صغری، امام زمان(عج) از طریق چهار نفر نایبان خاص خود با شیعیان در رابطه بود و امور آنان را حل و فصل می‌کرد، این امور افزون بر مسائل مالی، شامل مسائل عقیدتی و فقهی نیز می‌شد، رابطین میان آن حضرت و شیعیان چهار نفر از اصحاب با سابقه و مورد اعتماد امامان گذشته بودند که یکی پس از دیگری این وظیفه خطیر را بر عهده داشته و به عنوان نواب خاص آن حضرت معروف هستند، در این دوره نه تنها شخص امام(عج) از دیده‌ها پنهان بود، بلکه سفرای او نیز به طور ناشناخته و بدون آنکه جلب توجه کنند عمل می‌کردند.
سومین نایب خاص امام مهدی(عج) حسین بن روح بود که از معتمدان ابوجعفر عمری و از نزدیکان وی در بغداد به شمار می‌رفت، ابوجعفر با ارجاع مراجعین به حسین بن روح، زمینه جانشینی وی را فراهم آورد و در واپسین روزهای حیات، به دستور حضرت(عج) او را به عنوان جانشین خود معرفی کرد؛ پس از آن شیعیان برای تحویل اموال به وی رجوع می‌کردند.
اقبال در «خاندان نوبختی» اخبار مفصلی درباره حسین بن روح آورده و او را از طرف مادر منتسب به خاندان نوبختی دانسته است، این بدان دلیل است که وی را قمی نیز خوانده‌اند، وی از اصحاب امام عسکری(ع) بوده و با حضور جمعی از بزرگان شیعه در بغداد مانند ابوعلی بن همام، ابوعبدالله بن محمد الکاتب، ابوعبدالله الباقطانی، ابوسهل اسماعیل بن علی نوبختی، ابو عبدالله بن الوجناء وعده‌ای دیگر به جانشینی ابوجعفر عمری معرفی شده است.
حسین بن روح که از سال ۳۰۵ تا ۳۲۶ هجری قمری به مدت ۲۱ سال منصب سفارت از ناحیه مقدسه را بر عهده داشت، در تاریخ ۱۸ شعبان همین سال، چشم از جهان فرو بست و پیکر مطهرش در بغداد در سوق الشورجه به خاک سپرده شد.
اما آنچه مهم است در نخستین توقیعی که حضرت صاحب‌الامر(عج) در روز یکشنبه ششم شوال سال ۳۰۵ هجری خطاب به حسین بن روح نوشتند، به امانتداری ویژه سومین نائب خود اشاره می‌کنند که متن این توقیع به شرح زیر است:
«نعرفه، عرفه الله الخیر کله و رضوانه، و اسعده بالتوفیق، و قفنا علی کتابه و وثقنا بما هو علیه، و انه عندنا بالمنزلة و المحل الذین یسرانه، زاد الله فی احسانه الیه، انّه ولی قدیر، و الحمدلله الذی لا شریک له، و صلی الله علی رسوله محمد و آله و سلم تسلیماً کثیراً»
ما او را می‌شناسیم، خداوند بشناساند و او را به طریقه همه خیر و رضای خود عالم گرداند و او را به توفیق خود یاری فرماید، ما بر مکتوب و نوشته او مطلع شدیم و بر امانتداری او مطلع شدیم و به دینداری او وثوق و اعتماد داریم، به درستی که او نزد ما مکان و منزلت آنچنان بلندی دارد که آن مکان و منزلت او را خوشحال می‌سازد، خدای تعالی احسان خود را درباره او زیاد فرماید، به درستی که او صاحب همه نعمت‌هاست و بر همه چیز قادر است و حمد و سپاس خداوندی را سزاست که شریکی ندارد و صلوات و سلام خداوند بر محمد رسول او و آل او باد. (بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۵۶)