امان از وکیل الدوله های ولایت ندار/ هفت اسفند آزمون همه در پشتیبانی از ولایت

یادداشت دکتر سلیمانی به بهانه انتخابات مجلس شورای اسلامی:

وقتی دولت حاکم بر کمیسیون می شود آن می شود که رهبرانقلاب کتباً خواستار انحلال شوراهای موازی در فضای مجازی می شوند ولی نمایندگان "دولت ذلیل" انحلال را ابقا می خوانند و فرمان دولت را بر فرمان رهبری ترجیح می دهند!

اگر تعداد این نوع نمایندگان در کمیسیونی قابل ملاحظه شوند در این صورت بر کل کمیسیون حاکم می شوند و رئیسی "دولت ذلیل" انتخاب می کنند و فاتحه کمیسیون کاملاً خوانده می شود. خصوصاً که همواره دولت و مجریان دنبال رئیس کمیسیون "دولت ذلیل" هستند و همواره بر تلاش خود در لابی کردن با نمایندگان عضو کمیسیون می افزایند و با تطمیع و رابطه بازی و قولهای عجیب و غریب در انتخاب رئیس کمیسیون مداخله می کنند

دکتر محمد سلیمانی - نماینده مردم تهران، ری و شمیرانات: وظایف اصلی مجلس قانون گذاری و نظارت بر اجرا می باشد. این وظایف در ساختار مجلس باید در صحن علنی و کمیسیون های مربوطه که از ارکان اصلی هستند انجام شود. کمیسیون ها بازوی تخصصی و اصلی قوه مقننه در پیاده سازی این وظایف است. بعضی کمیسیونها دارای مشتری بیشتری هستند. مثلاً کمیسیون صنایع و معادن یکی از کمیسیون هائی است که مشتری عضویت در آن فوق العاده بالا است. بطوریکه تعداد اعضا این کمیسیون در مجلس نهم به ۲۷ نفر افزایش یافت. یعنی حدود ده درصد نمایندگان در این کمیسیون هستند. ولی متأسفانه بررسی ها نشان می دهد که اثر گذاری و حضور در امر نظارت و قانون گذاری این کمیسیون بسیار منفعلانه و به نوعی با رسوخ و نفوذ و اثر گذاری دولتیان روبرو بوده است.

 

تحول و نوآوری در صنعت، رونق اقتصادی صنایع، تکمیل زیر ساخت ها، گسترش سرمایه گذاری ها، پیاده سازی اقتصاد مقاومتی و تحقق تولید ملی و بالا بردن کیفیت و کمیت تولید، صادرات و واردات کالاهای صنعتی و تعرفه های آن، سرمایه در گردش صنایع و نقدینگی مورد نیاز، نظارت بر کیفیت و کمیت تولید، فناوری های اطلاعات و ارتباطات و پتروشیمی و معدنی و خودروسازی و نساجی و خانگی و غیره، چیزی نزدیک به نیمی از تولید ناخالص کشور را تشکیل می دهد. اجازه می خواهم چند نکته طرح کنم :

۱-   اگر امروز رکود اقتصادی چالش اصلی کشور مطرح می شود به جرأت می توان سستی و کاهلی مجلس در کنار سستی ها و کاهلی های دولت را ذکر کرد. وقتی فضای حاکم بر کمیسیونی همه اش تعریف و تمجید از دولت شود، وقتی اعزام مدیریت شده نمایندگان به خارج از کشور در دستور کار دولتیان قرار گیرد و مجلس هم از آن استقبال نماید، وقتی طرحهای بی خاصیتی با لابی گری دولتیان توسط بعضی نمایندگان ارائه شود تا مجلس را دچار وقت کشی کند، وقتی حمایت از تولید به حمایت خاص از بعضی صنایع علی رغم گزارشات منفی محدود شود، وقتی نتیجه تحقیق و تفحص مجلس از صنایعی مثل خوردو سازی به حاشیه برود و کمیسیون مربوطه مجلس عملاً آن را دنبال نکند و در جهت اصلاح امور اقدام ننماید، وقتی بررسی علل رکود اقتصادی در دستور کار برای یافتن راه حلها قرار نگیرد، و وقتی های دیگر، طبیعی است که بازار سرمایه با ۱۸۰ هزار میلیارد تومان طبق نامه ۴ وزیر در طول دوسال اخیر مواجه شود و همچنین بدیهی است که استراتژدی صنعتی کشور تببن و تدوین و اجرائی نشود. وقتی در کمیسیونی مسائل اساسی و مهم صنعت مجال طرح پیدا نکند یا قدرت فهمش وجود نداشته باشد و اگر هم بابی باز شود فضا آنقدر سیاسی گردد که اصل مساله لوث گردد و دولتیان پشت صحنه با جلو داری نمایندگان "دولت ذلیل" همه مسیر را به سمت نتایج مطلوب خود بکشانند، دیگر چه انتظاری است که رکود اقتصادی و فناوری رخ ندهد.

 

۲-   مجلس باید برای دولت ریل گذاری کند. این مطلب حکیمانه ای است که رهبر معظم انقلاب بسیار روی آن تاکید داشته اند. ریل گذاری به مفهوم دادن اختیار برای حرکت در جهت و مسیر خاصی و به سمت مقصد اصلی است. ولی اگر دولت بر کمیسیون ها به نوعی حاکم گردد که عملاً فقط دنبال گرفتن اختیارات نامحدود و همه جهته باشد، آن موفع ریل گذاری بدون معنی است. ریل در عین حالی که سرعت را افزایش می دهد، حدود و مرزهائی دارد که اگر رعایت نشود قطار قابل حرکت نمی باشد و یا فاجعه بار می آید. وقتی کمیسیونی هائی عملاً مطیع و در چنگ دولت در آمدند و عملاً اختیار سؤال و پرسش از نمایندگان گرفته شود، در این صورت ریلی شکل نخواهد گرفت و فقط مجوز و اختیارات بی حصر و بی حد داده می شود، که رگه های قوی از این نوع عملکرد در مجلس به دلیل وجود نمایندگان "دولت ذلیل" قابل مشاهده است. عدم ریل گذاری برای صنعت و معدن و در عوض بی رنگ و کم رمق کردن نظارت ها موجب شده و می شود تا تنبلی و بی تدبیری بر مدیران صنعت و معدن حاکم گردد و آنها هیچگاه نگرانی از طرف مجلس نداشته باشند. نتیجه آن می شود که در بسته اقتصادی بدون رعایت بدیهیات اقتصادی و بدون طی راه و روش صحیح برای خروج از رکود، به جای حمایت واقعی از صنعت و معدن با بی تدبیری کاملی صرفاً برای تخلیه پارکینگ ها و انبارهای انباشته بعضی صنایع محدود فکر شود و اسم آن را خروج از رکود بگذارند. در حالیکه همه اقتصاددانان این طرح را شکست خورده اعلام کردند و از این به بعد دولت هر چند ماه یکبار برای تخلیه انبارها پول از بانک مرکزی تغذیه کنند.

 

۳-   دولت های موفق عموماً برای اجرای طرح های ملی موفق خود متوسل به فناوری اطلاعات می شوند. بی سر و سامانی واردات و صادرات و امر قاچاق بر کسی پوشیده نیست و همه آن را لمس می کنند. سر زدن به هر بازاری این امر را تأیید می کند. وقتی مجلس برای حمایت از تولید داخل در حوزه صنعت و معدن منفعل عمل کند و عملاً گوش به فرمان مجریان دولتی شود، معلوم است که قاچاق سالانه به بالغ از ۲۰ میلیارد دلار می رسد که رسیده است. مجلس مستقل می تواند امر نظارت را جدی بگیرد. مجلس مستقل می تواند با وضع قانون جامع و مانع ریل گذاری کند. نمایندگان مطیع دولت یعنی نمایندگان "دولت ذلیل" فقط بدنبال نفع شخصی هستند. نمایندگان "دولت ذلیل" هیچگاه امر نظارت را عملی نمی کنند و ریل را بی حصار و همه جهته می گذارند تا مجریان هر طور خواستند و به هر طرف خواستند بروند. وقتی دولت حاکم بر کمیسیون می شود، آن می شود که مقام معظم رهبری کتباً خواستار انحلال شوراهای موازی در فضای مجازی می شوند ولی نمایندگان "دولت ذلیل" انحلال را ابقا می خوانند و حاضر می شوند فرمان دولت را بر فرمان رهبری ترجیح دهند و این دردمندانه است و دردمندانه تر آن است که مسئولین مربوطه در مجلس هم تمکین کنند! امروز دولت در شبکه های اجتماعی صرفاً موضوع حضور را بدون رعایت کیفیت و جهت دنبال می کند. فرد ایرانی وجود ندارد که امروزه مواجهه با پیامکهای عجیب و غریب و غیر قابل قبول در حوزه های نظیر پزشکی، روان پزشکی، درمانی، فال گیری و غیره نباشد. وقتی دولت با مجلس بسته باشد این وضع وخیم تر می شود. امنیت از نان شب برای همه لازم تر می باشد که خوشبختانه ایران مثل جزیره ای با ثبات در منطقه و بلکه در جهان می درخشد، ولی دولت مسأله امنیت در فضای مجازی را سیاسی کرده است و مجلس هم در این باره بدلیل فشار نمایندگان "دولت ذلیل"  سکوت کرده است. وقتی دولت حاکم بر مجلس و یا کمیسیون می شود نتیجه آن می شود که مقولات اصلی فراموش گردد، امور سطحی در رأس قرار گیرد و امور زیر بنائی و دراز مدت و راهبردی به حاشیه برود.

 

۴-   تعطیل شدن شهرک های صنعتی در سراسر کشور یکی از نکات درد آور در دولت یازدهم می باشد. صنایع مختلفی در طول دو سال گذشته به تعطیلی کشیده شده اند و تعداد زیادی از ظرفیت تولیدشان کاسته شده است. پی گیری و نظارت مجلس امری حیاتی برای کمک به این صنایع است. ولی هرگاه نمایندگان "دولت ذلیل" قابل توجهی با دولت چفت شوند، آنگاه انتظاری برای حرکت مؤثر وجود نخواهد داشت. تعاملات مجلس و دولت باید بسیار قوی، صمیمانه و نزدیک ولی از موضع استقلال قوا و جدی باشد. نمایندگان "دولت ذلیل" هیچگاه طرف حق را نخواهند گرفت و دردی از درد مردم درمان نخواهند کرد. زیرا آنها صرفاً نگاه به دهان مسئولان دولتی می کنند و همان حرف آنها را تکرار و برآن پا فشاری می کنند و این نوع تعاملات چون بر پایه منافع شخصی است هیچگاه به نفع صاحبان درد تمام نخواهد شد.

 

۵-   یک کمیسیون صنعت و معدن مستقل و قوی می تواند دولت و بخش خصوصی را در حوزه صنعت و معدن به خوبی کمک کند و با نظارتی قوی نارسائی ها را بیطرفانه بررسی و مشخص و مداوا کند. کمیسیونی که در بست در اختیار و محل جولانگاه دولتی ها باشد و همه فکر و ذکرها در محدوده رفع مسائل شخصی و اطاعت محض از مسئولان دولتی و به امید دریافت کمک های موردی باشد، نمی تواند مشکلات صنعت و معدن را حل کند. بلکه رکود حاکم بر صنعت و معدن بر خود کمیسیون نیز حاکم می شود. تعامل کمیسیون و دولت نباید بر اساس موردی و فردی باشد. بلکه باید تابع جایگاه مجری و ناظر و در جهت عیب یابی و اقدام برای رفع عیب باشد. نماینده یا کمیسیون "دولت ذلیل" هیچگاه نمی تواند ابتکارات بدیع به خرج دهد و اصولاً در این حالت همه افکار و اندیشه های ناب و پویا فرصت ارائه پیدا نمی کنند. تجربه نشان داده است که از کمیسیون "دولت ذلیل" کاری و نتیجه ای اساسی گرفته نمی شود، البته هزینه هائی را روی دست ملت می گذارد.

 

در پایان مجدداً تأکید می شود که نماینده "دولت ذلیل" با هر گرایشی تمام هم وغم خود را صرف رضایت مجریان می کند و در دام بده و بستان های موردی و کم ارزش می افتد و در نتیجه بود و نبودش عملاً اثری ندارد. اگر تعداد این نوع نمایندگان در کمیسیونی قابل ملاحظه شوند در این صورت بر کل کمیسیون حاکم می شوند و رئیسی "دولت ذلیل" انتخاب می کنند و فاتحه کمیسیون کاملاً خوانده می شود. خصوصاً که همواره دولت و مجریان دنبال رئیس کمیسیون "دولت ذلیل" هستند و همواره بر تلاش خود در لابی کردن با نمایندگان عضو کمیسیون می افزایند و با تطمیع و رابطه بازی و قولهای عجیب و غریب در انتخاب رئیس کمیسیون مداخله می کنند. لذا جا دارد توجه ویژه گردد تا افراد ضعیف نفسِ دنبال منابع شخصی وارد مجلس نشوند، چون این تیپ افراد به سادگی تبدیل به نماینده "دولت ذلیل" می شوند.