مسیح کردستان:«شناخت مردم در تداوم انقلاب اسلامی امری حیاتی است».
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، محمد بروجردی در 1333 در روستای «دره گرگ» از توابع شهرستان بروجرد متولد شد. در اوان جوانی هنگامی که به خاطر محبتش به امام خمینی(ره) قصد کرد به دین امام در عراق برود، در راه توسط نیروهای رژیم پهلوی دستگیر شد و به مدت 6 ماه در زندان، زیر شکنجه به سر برد. بروجردی که روحیه مقاومت و جهادش زبانزد بود، به همراه چند تن از دوستان همراهش در مبارزه، به سوریه و سپس لبنان رفت و ضمن ارتباط با امام موسی صدر و شهید محمد منتظری به فراگیری مبارزات نظامی و چریکی پرداخت. او همچنین در لبنان با شهید چمران آشنا شد و در کنار فراگیری مسائل نظامی، از خلق و خوی پسندیده و اخلاق وارسته و انقلابی وی بهره زیادی برد.
سردار شهید محمد بروجردی یکی از دوازده نفری بود که در سال 58 در خدت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مقام معظم رهبری) سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را بنیانگذاری کردند.
در نخستین روزهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی، زمانی که آشوبگران در مناطق کردنشین ایران آشوب و فتنه به راه انداختند، شهید بروجردی با فرمان تاریخی امام(ره) مبنی بر مقابله و سرکوب ضدانقلاب در غرب، عازم پاوه شد. حضور شهید بروجردی در کردستان، تا آخرین لحظات حیاتش ادامه یافت و او اگرچه نقش مهمی در برخی از عملیاتهای جنگ تحمیلی در جنوب داشت ولی تمام تلاش خود را در غرب کشور مصروف جهاد و مبارزه کرد.
پس از تصویب طرح تشکیل سازمان «پیشمرگان کرد مسلمان»، مسئولیت اجرایی کردن آن از طرف شهید آیت‌الله بهشتی و حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی به شهید بروجردی سپرده شد. او درباره تلاشهای بی‌دریغش در کردستان می‌گفت: «آن کس که مردم کردستان را دوست داشته باشد می‌تواند در کردستان کار کند و من به این مردم محروم و ستمدیده علاقه دارم». او به دلیل تلاشها و مبارزات شبانه‌روزی‌اش در غرب کشور «مسیح کردستان» لقب گرفت.
سردار شهید حاج محمد ابراهیم همت درباره شهید بروجردی گفته است: «بودند برادرانی که در اثر فشار کار خسته شده بودند ولی بعد از چند دقیقه صحبت با شهید بروجردی، تمام مسائل آنها حل می‌شد و با دلی گرم و امیدوار دوباره سراغ کارشان می‌رفتند. ... ما شاگرد او بودیم. ایشان دارای یکسری ویژگیهای اخلاقی خاصی بودند که شاید من در طول زندگیم از کمتر انسانی دیدم و ولایت‌پذیری در این انسان بزرگ، استقامت و پایداری، اخلاق حسنه، خصوصاً در برخوردهای اجتماعی از ویژگیهای خاص اولیه این مرد بود. او خیلی ساده از خطای دیگران درباره خویش می‌گذشت و به اشتباه خود اعتراف داشت و طلب عفو می‌کرد.»
شهید بروجردی در نخستین روز از خردادماه 1362 در حالی که با عده‌ای از همرزمانش در مسیر جاده مهاباد - نقده حرکت می‌کرد، بر اثر انفجار مین به فوز شهادت نایل شد. یکی از افرادی که در صحنه شهادتش حضور داشته است، می‌گوید: «پس از انفجار وقتی بالای سر او رسیدم، مانند همیشه تبسم بر لبانش نقش بسته بود و من احساس کردم که او کلام مولایش را تکرار میکند: «فُزتُ وَ رَبّ الکَعبَه»
این سردار شهید در بخشی از وصیتنامه‌اش می‌نویسد:
«ما که جز تکلیف کاری دیگر نداریم، اگر ما به اجتهاد خودمان برای خودمان تعیین مسئولیت کنیم، این غلط است. وجود امام، امروز برای ما معیار است. راه او راه سعادت و انحراف از راهش خسران دنیا و آخرت است و من با تمام وجود این اعتقاد را دارم که شناخت و مبارزه با جریانهایی که بین مسلمین سعی در به انحراف کشیدن انقلاب از خط اصیل و مکتبی آن را دارند به مراتب حساستر و سخت‌تر از مبارزه با رژیم صدام و آمریکاست. وصیتم به برادران این است که سعی کنند توده مردم را که عاشق انقلاب هستند از نظر اعتقادی و سیاسی آماده کنند که بتوانند کادرهای صادق انقلاب را شناسایی کنند و عناصری که جریانهای انحرافی دارند را بشناسند، که شناخت مردم در تداوم انقلاب امری حیاتی است.»
بیانات حضرت امام خامنه ای (مدظله العالی) درباره شهید بروجردی:
«آن چیزی که من از شهید بروجردی در آن جا احساس کردم و یک احترام عمیقی از او در دل من به وجود آورد این بود که دیدم این برادر – با کمال متانت و با کمال نجابت – به چیزی که فکر می کند مسؤولیت و وظیفه است. برخی با احساسات شخصی و گروهی فکر می کردند یک نفر که با او موافقند او را تقویت کنند و یکی را که با او مخالفند با او مخالفت کنند؛ با کارهایش برخورد کنند؛ به هیچ وجه این طور چیزی نبود. اما شهید بروجردی هیچ گونه حرکتی که از آن حرکت آدم احساس کند که در آن کارشکنی یا مخالفتی هست انجام نمی داد و این علاقه من به این شهید عزیز را خیلی بیشتر کرد. من تصور می کنم روحیه آرامش و نداشتن حالت ستیزه جویی با دوستان و گذشت و حلم در مقابل کسانی که تعارض های کاری با او داشتند نشانه آن روح عرفانی شهید بود.»
۱۳۶۶/۷/۱۵