اکران فیلم موهن پس از نه سال توحشی به نام خانه پدری!/ اهانت به مقدسات با چاشنی خون و خشونت

چهارشنبه 1 آبان 1398

شناسه خبر : 329063

 

اکران فیلم موهن پس از نه سال

 

توحشی به نام خانه پدری!/ استقبال گرم متولیان سینمایی از اهانت به مقدسات با چاشنی خون و خشونت

اثری که شمشیرش را برای مقدسات جامعه از رو بسته است اما سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد دولت تدبیر و امید نشان داده اند در حوزه فرهنگ و سینما علاقه خاصی به میدان دادن به کارگردانان زاویه دار با اخلاق و دین دارند.

گروه فرهنگی-رجانیوز: فیلم جنجالی خانه پدری پس از 9 سال توقیف قرار است تا پس از اکران دو روزه‌اش در سال 93 بار دیگر در پرده نقره ای سینما به نمایش درآید، فیلمی پر حرف و حدیث که مشخص نیست به چه دلیل قرار است رفع توقیف شود، ملاک‌ها و معیارهای توقیف فیلم تغییر کرده یا فیلمنامه‌ی این اثر از نو نوشته شده است؟

 

به گزارش رجانیوز: 10 دقیقه نخست فیلم زمانی است که هم گره اصلی فیلم اتفاق می‌افتد و هم این گره باز می‌شود، یعنی اگر 90 دقیقه دیگر فیلم را هم نبینیم ابهامی از فیلم برایمان باقی نخواهد ماند.

 

این ده دقیقه نخست به قدری تلخ است که تا مدت ها سکانس‌های سرشار از توحش این فیلم را از خاطر نخواهید برد، فیلمی که برخلاف ادعای کارگردانش به هیچ وجه رئال و واقعی نیست و غیر از حمله به سنت و شریعت دلیل دیگری برای ساخت آن به ذهن نمی‌رسد.

 

 

فیلم قصه‌ی تلخش را با کشتن دختر جوان در خانه پدری اش روایت می کند، دختری که به اتهام نخ‌نما شده‌ی خیانت در زیرزمین خانه پدری اش به شکل فجیعی به دست پدر و برادرش به قتل می رسد و در حالیکه اندک جانی در بدن دارد در همان زیرزمین خانه زنده به گور می‌شود و پدر متشرع این دختر پس از زنده به گور کردنش شمشیر تعزیه‌ی امام حسین(ع) را در خاک فرو می‌کند تا از مرگ دخترش مطمئن شود و این افتخارش را بعدها به سمع و نظر آیندگان نیز برساند و توحش را به حد اعلا برساند! 

 

فیلم پس از این سکانس دچار رخوت و یکنواختی‌ای می‌شود که مخاطب را خسته می‌کند، گویی کارگردان پس از این ده دقیقه‌ی خشن و وحشیانه حرفی برای گفتن ندارد.

 

تلخی فیلم به نشان دادن صحنه‌ی فجیع قتل این دختر محدود نمی شود، بلکه کارگردان به جای پرداختن به مسائل و مصائب واقعی زنان دست روی موضوعی گذاشته است که نه تنها واقعیت ندارد و دردی را از جامعه زنان دوا نمی کند، بلکه فقط تلخی زهرمارگونه‌اش روح را خراش می‌دهد.

 

 

به دور از فیلم‌نامه‌ی داعش‌مسلک این اثر بازی ‌های فیلم نیز آن طور که توقع می‌رفت به بار ننشسته است، انتخاب بازیگر فیلم نیز بسیار مبتدیانه به نظر می رسد، انتخاب مهران رجبی طناز برای نقش پدری متعصب و قاتل، اشتباهی بزرگ محسوب می شود، آن هم در شرایطی که در طول فیلم بارها صحنه های طنز را خلق می کند که با ماهیت نقش خشن او در تضاد است.

 

حرکت های ضعیف دوربین، نداشتن موسیقی متن و تدوین ساده‌ی فیلم همگی شما را به این نتیجه می رساند که فیلمی در حوزه «هنر و تجربه» را مشاهده می کنید نه فیلمی که زاییده‌ی ذهن کارگردانی است که چندمین اثر سینمایی‌اش محسوب می‌شود.

 

خانه پدری هم مانند جدایی نادر از سیمین و یک خانواده محترم تلاش در خدشه‌دار کردن چهره حزب‌الله دارد، جایی با متعصب و قاتل نشان دادن شخصیت متشرع فیلم و جایی با قتل به وسیله شمشیر تعزیه امام حسین(ع).

 

فی الحال که خانه پدری قرار است پس از 9 سال بوی خون و خشونت را به مشام مخاطبین سینما برساند، مشخص نیست مدیران وقت موسسه ناجی هنر با چه انگیزه و هدفی از این اثر حمایت کرده‌اند.

 

لازم به ذکر است که روزنامه دولتی ایران نیز برای این فیلم موهن رپورتاژ خبری رفته است. کارگردان این اثر در جدیدترین ادعایش در این مصاحبه عنوان کرده است که فیلمش به دلیل برخی تنگ نظری‌ها توقیف شده است، فیلمی که به زعم بسیاری از منتقدان نه از فرم بهره چندانی برده است نه از محتوا.

 

 

اثری که شمشیرش را برای مقدسات جامعه از رو بسته است اما سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد دولت تدبیر و امید نشان داده اند در حوزه فرهنگ و سینما علاقه خاصی به میدان دادن به کارگردانان زاویه دار با اخلاق و دین دارند.